της Ράνιας Σβίγκου

Τα τελευταία δύο χρόνια μπορούν να συμπυκνωθούν στον ανταγωνισμό ανάμεσα σε δύο έννοιες: Μνημόνιο ή Δημοκρατία.

Το Μνημόνιο δεν είναι μόνο οι εφαρμοστικοί νόμοι, οι μειώσεις σε μισθούς και συντάξεις, η διάλυση του κοινωνικού κράτους και η ιδιωτικοποίηση των δημοσίων αγαθών. Το Μνημόνιο αποδομεί, διαμέσου και εξαιτίας των προηγουμένων, την ίδια τη Δημοκρατία. Το κοινοβούλιο καθίσταται έρμαιο των αγορών και των δανειστών. Υπό αυτήν την έννοια, το Μνημόνιο προσδιορίζει έναν ιδιότυπο ολοκληρωτισμό, όπου το εύρος των αποφάσεων για όλα τα θέματα είναι εξ ορισμού περιορισμένο.

Οι δεξιές, αλλά και κεντροαριστερές αφηγήσεις, παρά τις διαφοροποιήσεις τους, εδράζονται σε αυτήν ακριβώς την παραδοχή: ότι οι αποφάσεις για το μέλλον περιορίζονται από το στενό πλαίσιο των δανειακών συμβάσεων, από τις οποίες δεν μπορείς να παρεκκλίνεις. Μπορεί η συνταγή των δανειστών να τίθεται εν αμφιβόλω, οι στόχοι όμως των μνημονίων μένουν στο απυρόβλητο και απλώς περικλείονται σε έννοιες όπως ο «εκσυγχρονισμός», ο «εξορθολογισμός», η «επανίδρυση», η «ανταγωνιστικότητα» και η «παραγωγικότητα». Η αξία του ανθρώπου και οι ανάγκες του, η δημοκρατία και η κοινωνία είναι οι παράπλευρες απώλειες. Μπορούν να βρεθούν «ισοδύναμα» αποτελέσματα, αλλά όχι να αναζητηθεί ένας άλλος δρόμο εκτός Μνημονίου.

Οι εκλογές της 6ης Μαΐου όπως και αυτές στις 17 Ιουνίου φέρνουν ξανά στο προσκήνιο το αίτημα για δημοκρατία. Για πρώτη φορά μετά από δεκαετίες η εκλογική διαδικασία αναδεικνύει την αποφασιστικότητα του λαού να γίνει πρωταγωνιστής των εξελίξεων και όχι απλώς να παραμείνει παρακολουθητής τους. Αυτό που εμφανίστηκε ως αίτημα στις πλατείες πέρυσι μπορεί να πάρει σάρκα και οστά από μια κυβέρνηση της Αριστεράς.

Οι ευθύνες της Αριστεράς δεν αφορούν μόνο στην ακύρωση των μνημονίων και την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας. Αφορούν κατά κύριο και πρωτεύοντα λόγο την ίδια την επανανοηματοδότηση της πολιτικής, την ενίσχυση της συλλογικής δράσης, την αναζήτηση ενός κοινά διαμορφωμένου σχεδίου για το μέλλον της χώρας. Μόνο με την ενεργοποίηση του λαϊκού παράγοντα, ο βασικός πυρήνας της προγραμματικής πρότασης του ΣΥΡΙΖΑ που αφορά στην αναδιανομή του πλούτου μπορεί να εφαρμοστεί. Οι εργαζόμενοι, η νεολαία, οι κοινωνικοί φορείς, οι οικολογικές και δικαιωματικές οργανώσεις, τα κινήματα πόλης, οι εκπρόσωποι της τέχνης και του πολιτισμού, δεν βρίσκουν απλώς έναν υπεύθυνο συνομιλητή και ανοιχτά αυτιά από μια αριστερή κυβέρνηση. Γίνονται οι ίδιοι διαμορφωτές της πολιτικής, μαζί με όλον τον κόσμο, ανεξαρτήτως ιδεολογικής και κομματικής προέλευσης, που θέλει να συμμετάσχει, να ακουστεί, να διαμορφώσει, να αλλάξει. Τη ζωή του και τη ζωή των γύρω του.

Μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του Συνασπισμού, συμμετέχει στον τομέα Επικοινωνίας του ΣΥΡΙΖΑ. Υποψήφια στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας

πηγή  Έθνος