Ο Γιάννης Σαρακιώτης είχε την ευκαιρία να συνομιλήσει με εκπροσώπους των εργαζομένων και να ακούσει τους προβληματισμούς τους για την επόμενη ημέρα της εταιρείας, μετά και την ολοκλήρωση της ιδιωτικοποίησης της εταιρείας από την Κυβέρνησης της Ν.Δ..
Της διαδικασίας της πώλησης της ΛΑΡΚΟ είχε προηγηθεί η απόλυση του συνόλου των εργαζομένων και η παύση της λειτουργίας του εργοστασίου το περασμένο καλοκαίρι εξελίξεις τις οποίες ο Υποψήφιος βουλευτής του ΣΥ.ΡΙΖ.Α.-Προοδευτική Συμμαχία είχε στηλιτεύσει τόσο εντός του Κοινοβουλίου, όσο και μέσω της συμμετοχής του στις μαζικές κινητοποιήσεις των απολυμένων στη Λάρυμνα και στην Αθήνα.
Όπως επεσήμανε ο Γ. Σαρακιώτης: «Η προσφορά της ΛΑΡΚΟ ως “δώρο” σε κοινοπρακτικό fund λύνει τις απορίες και των τελευταίων καλοπροαίρετων για τις εξ αρχής προθέσεις της Κυβέρνησης της Ν.Δ.. Απαντά γιατί η ΛΑΡΚΟ λοιδορήθηκε με τέτοια δριμύτητα όσον αφορά την οικονομική θέση έως ακόμη και το περιβαλλοντικό αποτύπωμά της, γιατί οι αρμόδιοι Υπουργοί της Ν.Δ. αρνήθηκαν να αξιοποιήσουν τις ευρωπαϊκές προβλέψεις για τη διάσωση στρατηγικού χαρακτήρα επιχειρήσεων επ’ αφορμή της πανδημίας, γιατί οι Κυβερνώντες απέφευγαν επίμονα τη διεξαγωγή οποιασδήποτε συζήτησης στη Βουλή για το θέμα, παρά το επίσημο αίτημα για τη σύγκληση της Διαρκούς Επιτροπής Παραγωγής και Εμπορίου με θέμα ημερήσιας διάταξης τη ΛΑΡΚΟ».
Συνεχίζοντας, ο υποψήφιος βουλευτής Φθιώτιδας πρόσθεσε: «Είναι πλέον πασιφανές ότι η Ν.Δ. είχε εξ αρχής σκοπό να χαρίσει τη ΛΑΡΚΟ σε ιδιωτικά συμφέροντα και γι’ αυτό, στο ΣΥ.ΡΙΖ.Α.-Προοδευτική Συμμαχία είμαστε πεπεισμένοι ότι η Κυβέρνηση κινήθηκε δολίως και μεθόδευσε τις εξελίξεις προς την εν λόγω κατεύθυνση. Από την πλευρά μας, συνεχίζουμε να τονίζουμε την ανάγκη επανέναρξης της λειτουργίας της ΛΑΡΚΟ, μετά το “λουκέτο” στο οποίο την καταδίκασε η Κυβέρνηση, με διατήρηση του παραγωγικού χαρακτήρα της και διασφάλιση των θέσεων εργασίας και των εργασιακών δικαιωμάτων. Η “ανάπτυξη της Φθιώτιδας”, την οποία κατά τα άλλα υπόσχονται τα στελέχη της Ν.Δ. με λόγια κενά περιεχομένου, δεν μπορεί να έρθει μέσα από την απαξίωση της μεγαλύτερης βιομηχανίας της περιοχής και την αποβιομηχάνιση».
