Με τη δημοσκοπική διαφορά στις κάλπες της 26ης Μαΐου να αιωρείται πανευτυχής ανάμεσα στο 12 και το 15%, ενίοτε δε και στο 19,5%, ποιος αρχηγός ποιας αξιωματικής αντιπολίτευσης –πόσο μάλλον ο κ. Κυριάκος Μητσοτάκης— δεν θα ένιωθε ότι μπορούσε να εγκαλέσει τον όποιο πρωθυπουργό της όποιας κυβέρνησης –πόσο μάλλον τον Αλέξη Τσίπρα— προκαλώντας τον να πάει το ίδιο βράδυ στο Ζάππειο να παραιτηθεί και η χώρα να οδηγηθεί σε εθνικές εκλογές;

Ήταν τόσο ωραία. Κόντεψε να το πιστέψουν και οι ίδιοι.
Κι ύστερα ξεκίνησε η προεκλογική περίοδος, η λεγόμενη και «φάση με τα μονοψήφια».
Αλλά και πάλι, μπορεί το 7, άντε και το 6%, να απέχει από το 15%, όμως δεν το λες και λίγο. Δεν στέκεται κυβέρνηση με τέτοια διαφορά. Στο Ζάππειο, λοιπόν. Το ίδιο βράδυ. Να πάει η χώρα σε εθνικές εκλογές.
Μετά άρχισαν να ακούγονται το 5 και το 4%. Οι πιο συγκρατημένοι από τους δημοσκόπους –υπάρχουν και τέτοιοι— άρχισαν να τα μαζεύουν. Το ίδιο και κάποιοι δημοσιογράφοι με στοιχειώδη αντανακλαστικά αυτοεκτίμησης. Κι από κοντά οι πιο σοβαροί από τους νεοδημοκράτες πολιτικούς –υπάρχουν και τέτοιοι— πήραν να χαμηλώνουν τον πήχη. Ακόμη και ο κ. Άδωνις Γεωργιάδης, που δύσκολα θα μπορούσε να συμπεριληφθεί στην παραπάνω κατηγορία, ακόμη και αυτός έκρινε ότι και ένα 3,5% προβάδισμα της Ν.Δ. αρκεί για να στείλει τον πρωθυπουργό στο Ζάππειο της παραίτησης και της προκήρυξης εθνικών εκλογών.

Κι ύστερα ήρθε το Ζάππειο. Το άλλο Ζάππειο, αυτό με τις εξαγγελίες Τσίπρα. Όπου για πρώτη φορά μετά από δέκα χρόνια κοινωνικής αναλγησίας οι πολίτες άκουσαν από τον πρωθυπουργό και το οικονομικό επιτελείο να εξαγγέλλουν μέτρα στήριξης της μεγάλης πλειοψηφίας: 13η σύνταξη, μείωση του ΦΠΑ στην εστίαση, στα τρόφιμα,στην ενέργεια, τολμηρά μέτρα εισοδηματικής αναδιανομής ύψους 5,5 δισ. ευρώ σε ορίζοντα τριετίας, με «κλειδί» τη μείωση του πρωτογενούς πλεονάσματος από 3,5% σε 2,5% μέσω ενός ειδικού λογαριασμού-εγγύησης προς τους δανειστές από το «μαξιλάρι ασφαλείας». Τα περίπου 1,9 δισ. ευρώ που θα «απελευθερώνονται» με τον τρόπο αυτό κάθε χρόνο η κυβέρνηση θα μπορεί, ανεμπόδιστα, να τα κατευθύνει σε μέτρα αναδιανομής του εισοδήματος, φορολογικών ελαφρύνσεων και κοινωνικής στήριξης.
Αυτό είναι το σχέδιο της κυβέρνησης — στην αποτυχία του οποίου η Ν.Δ. εναποθέτει ακόμη μεγάλο μέρος των προσδοκιών της, ελπίζοντας στην αρνητική αντίδραση των δανειστών σε αυτή την τεχνική «μείωσης» του πρωτογενούς πλεονάσματος υπέρ της κοινωνικής πλειοψηφίας.
Ατυχώς για την αξιωματική αντιπολίτευση, οι ελπίδες της να υπάρξει, εν μέσω προεκλογικής αναμέτρησης, απορριπτική αντίδραση του σκληρού πυρήνα των δανειστών στο κυβερνητικό σχέδιο τέτοια που να στείλει στα Τάρταρα της κάλπης την κυβέρνηση, εξανεμίζονται κάθε μέρα που περνάει. Οι δανειστές, για ευνόητους εσωτερικούς λόγους ο καθένας τους, δεν θα μπορούσαν παρά να αναβάλουν το δημόσιο διάλογο επί τους θέματος για μετά τις ευρωεκλογές, όπως και έκαναν.
Ήξεραν στη Ν.Δ. ότι έτσι θα συμβεί. Μελαγχόλησαν, μολαταύτα, στη σκέψη ότι, κάθε ώρα που περνά, η πλειοψηφία μεταστρέφεται.
Στην Πειραιώς συννέφιασε, μ’ άλλα λόγια…
Και στις Βρυξέλλες βρέχει, θα προσθέταμε, «κλέβοντας» από μια φράση σε άρθρο φιλικά διακείμενο στην αξιωματική αντιπολίτευση: Βροχή αντιδράσεων από τις Βρυξέλλες…
Ο λόγος για ένα από τα πολλά άρθρα που επιστρατεύτηκαν στην προσπάθεια του αντιπολιτευτικού Τύπου, έντυπου και ηλεκτρονικού, να εμφανιστεί η ύπαρξη δυσαρέσκειας έως και ρήξης στις σχέσεις της κυβέρνησης με τις Βρυξέλλες, αποσιωπώντας τις ισχυρές ενδείξεις ότι η Αθήνα δεν ενήργησε μονομερώς, ότι η κυβέρνηση φρόντισε να τηρηθεί με ακρίβεια το γράμμα και το πνεύμα των μεταμνημονιακών δεσμεύσεων τόσο της ελληνικής όσο και της ευρωπαϊκής πλευράς, πριν προχωρήσει στις εξαγγελίες της…
Είχε επιχειρηθεί, παράλληλα, με τη δημοσίευση μίας ή δύο δημοσκοπήσεων που έδιναν ξανά μεγάλο προβάδισμα στη Ν.Δ., να αναχαιτιστεί όπως-όπως η διαφαινόμενη στροφή στις διαθέσεις του εκλογικού σώματος μετά τις κυβερνητικές εξαγγελίες.
Δεν μπόρεσαν να δημιουργήσουν κλίμα. Αντίθετα, πυκνώνουν οι ενδείξεις ότι, στη τελική ευθεία προς τις εκλογές, οι αναποφάσιστοι παίρνουν τις αποφάσεις τους και το κάνουν αμετάκλητα.

Στην Πειραιώς ανησυχούν σοβαρά. Το προδίδει μια σπασμωδική κίνηση από τα ενδότερα του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Η δήλωση του βουλευτή της Ν.Δ., κ. Λευτέρη Αυγενάκη, στον Σκάι, για απόπειρα(;) αλλοίωσης του εκλογικού αποτελέσματος. Απόπειρα αλλοίωσης από ποιόν, κ. Αυγενάκη;
Ο γραμματέας της Ν.Δ. απάντησε προσπαθώντας –ανεπιτυχώς— να αποφύγει να εκθέσει περαιτέρω τη σοβαρότητά του. «Υπάρχει», είπε κλείνοντας τη δήλωση του, «διάχυτη η πληροφόρηση —επαναλαμβάνω δεν έχουμε, ούτε πιστεύουμε ότι υπάρχει συντονισμένη ενέργεια από πλευράς ΣΥΡΙΖΑ— αλλά υπάρχει η διάθεση από ορισμένους, που κινούνται σε αυτό τον χώρο, να αλλοιώσουν το εκλογικό αποτέλεσμα».
Είθισται στην πολιτική, και όχι μόνο, όταν αφήνεις ένα υπονοούμενο, να το κάνεις όντας βέβαιος ότι η τροπή των πραγμάτων θα δικαιώσει τις υπόνοιές σου και, άρα, την αξιοπιστία σου. Τι ακριβώς περιμένει ο κ. Αυγενάκης ότι θα αποδώσει στον ίδιο και το κόμμα του μια δήλωση σαν κι αυτή;
Τίποτε περισσότερο και τίποτε λιγότερο από το έρεισμα για να μπορεί να επικαλεστεί νοθεία αν ο ηττημένος των ευρωεκλογών είναι η Ν.Δ. Τι άλλο;
Καταλαβαίνει ο κ. Αυγενάκης, καταλαβαίνουν στην Ν.Δ. ότι με κάτι τέτοια προδίδουν το φόβο τους ότι θα είναι οι χαμένοι των αυριανών εκλογών; Ότι προδίδουν τη νοσταλγία τους για τις ευτυχισμένες μέρες που οι δημοσκόποι τους έδιναν αφειδώς διψήφιο προβάδισμα;
Ήταν, λοιπόν, όλα τόσο ωραία, που το είχαν πιστέψει και οι ίδιοι;