«Η Νέα Εστία δεν σχολιάζει ποτέ αποτελέσματα ελληνικών εκλογών. Θα πρόδιδε ωστόσο τον πνευματικό της ρόλο, αν δεν το έκανε για τις εκλογές της 6ης Μαΐου 2012, στις οποίες το νεοναζιστικό κόμμα της Χρυσής Αυγής έλαβε το 7% των ψήφων και εξέλεγε 21 βουλευτές. 444.000 συμπολίτες μας ψήφισαν νεοναζιστές, ρητούς θαυμαστές του Χίτλερ, θιασώτες της ωμής βίας και του αίματος. Είναι η πρώτη φορά στην ιστορία της Ελλάδος, από τότε που εμφανίστηκαν τα φαινόμενα αυτά του 20αι., που ένα κόμμα ναζιστικής ιδεολογίας παίρνει τέτοια ποσοστά. Το ερώτημα τίθεται από μόνο του: τι είναι άραγε αυτό, πέρα από την αιώνια έλξη του ανθρώπου από το Κακό, που οδήγησε τόσους ανθρώπους να ψηφίσουν σήμερα, στις πόλεις και τα χωριά της Ελλάδας να ψηφίσουν Χρυσή Αυγή;»
Απόσπασμα από τις… πρώτες σελίδες του βιβλίου «Χρυσή Αυγή και Εκκλησία», του Σταύρου Ζουμπουλάκη
**********************************
Το παραπάνω ερώτημα, που θέτει στην αρχή τους βιβλίου του, το οποίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πόλις, ο Σταύρος Ζουμπουλάκης, αποτελεί από μόνο του, βάση για «ατέλειωτη» έρευνα. Βάση για δομική μελέτη και συμπεράσματα για το πώς διάολο μπορεί ο άνθρωπος να «γέρνει» το βλέμμα τους σε τέτοια ναζιστικά μορφώματα. Ο Σταύρος Ζουμπουλάκης δίνει την δική του «απάντηση» στο ερώτημα που ο ίδιος θέτει και αφού ασκεί κριτική (στην οποία μπορείς να συμφωνείς και να διαφωνείς ελεύθερα…) στις πολιτικές (αλλά ευρύτερα πολιτισμικές, με την έννοια, πάντα, της παροχής θεωρίας και ιδεολογίας…) ευθύνες των κομμάτων, επικεντρώνεται στην Εκκλησία και στις όποιες σχέσεις, άμεσες ή έμμεσες, έχει αναπτύξει αυτή με την Χρυσή Αυγή.
Πράγματι, ο συγγραφέας, αφού ξεκινά με μια μικρή αναφορά στην οργανωμένη θρησκεία (υποθέτω ότι χρειάζεται ως βάση διαφορών ή ομοιοτήτων, η μελέτη τις λειτουργίας μια οργανωμένης θρησκευτικής μάζας, καθώς και οι σχέσεις που αναπτύσσει αυτή με φασιστικά καθεστώτα!), καταλήγει την σκέψη του και την γραφή του, στην Ορθόδοξη Εκκλησία και στον «πολιτικό χαρακτήρα» που θα έπρεπε αυτή να έχει ή να μην έχει. Και ο συγγραφέας στέκεται ιδιαίτερα κριτικός απέναντι στην όποια λογική της. Εξάλλου δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα να προσεγγίσεις την λογική ενός οργανισμού που στηρίζει την ύπαρξη του στο παράλογο…
Αυτό, όμως, που «ανησυχεί» και «βασανίζει» πραγματικά το μυαλό του συγγραφέα, αλλά και που το αναδεικνύει, παράλληλα, με εξαιρετικό τρόπο είναι η… επίσημη ΣΙΩΠΗ της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Ελλάδας απέναντι στους ναζιστές της Χρυσής Αυγής. Μια ΣΙΩΠΗ που δυστυχώς σε κάποιες περιπτώσεις μετατρέπεται και σε ΣΥΜΠΛΕΥΣΗ! Αυτό, ίσως, είναι ακόμα πιο τρομακτικό… Αν αναλογιστούμε, επίσης, πως ενώ η… παγανιστική Χρυσή Αυγή, στην ιδεολογία της, είναι αντίθετη με τον χριστιανισμό, βάζει, με έντεχνο πράγματι τρόπο και με την βοήθεια κάποιων(ευτυχώς λίγων…) ανώτατων κληρικών της Εκκλησίας, χριστιανική χροιά στον λόγο της, τότε το φαινόμενο αποκτά ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΕΣ διαστάσεις!
«Στην Ελλάδα» παρατηρεί ο συγγραφέας, «η Εκκλησία, αντιμαρξιστική ασφαλώς και αντικομμουνιστική, δεν μετέχει, όπως στην δυτική Ευρώπη, στην οικοδόμηση της μεταπολεμικής δημοκρατίας, αλλά, αντιθέτως, μετέχει στον Εμφύλιο και, κυρίως, μετά το τέλος του Εμφυλίου, γίνεται συστατικό στοιχείο του δωσιλογικού, κομμουνιστοφαγικού, αυταρχικού, αστυνομικού κράτους, του κράτους των στρατοδικείων και τον ξερονησιών.» και συνεχίζει ο Σταύρος Ζουμπουλάκης: «Η Εκκλησία δεν απλώς αντικομμουνιστική στον λόγο της, γίνεται αντικομμουνιστική και έμπρακτα, ακόμη και με το δίκτυο του φιλανθρωπικού της έργου: στα οικοτροφεία της, επί παραδείγματι, έμπαιναν κατά προτίμηση εθνικόφρονες.» «Μια Εκκλησία διαμορφωμένη με αυτόν τον τρόπο είναι πολύ φυσικό που αισθάνεται ανακουφισμένη με τη δικτατορία της 21ης Απριλίου 1967, με την οποία συνεργάζεται απολύτως.», καταλήγει…
Οι παραπάνω παρατηρήσεις εξηγούν ή καλύτερα «δικαιολογούν» και με το παραπάνω θα λέγαμε την σημερινή στάση της Εκκλησίας σχετικά με τους ναζιστές της Χρυσής Αυγής. Η «αποχουντοποίηση» της Εκκλησίας, εξάλλου, δεν ήρθε ποτέ… Οπότε, το σάπιο αυτό έδαφος ήταν πάντα πρόσφορο για τέτοιου είδους μορφώματα. Η αντισημιτική λογική, το φονταμενταλιστικό κάδρο και φασιστικές ιστορικές αναφορές διαμορφώνουν μια αθλιότητα που «παράγει» και που αν δεν σταματήσει θα συνεχίσει να «παράγει»… Σεραφείμ και Αμβρόσιους!
**********************************
Διαβάζοντας από το οπισθόφυλλο του βιβλίου: Το πρώτο από τα κείμενα του μικρού αυτού βιβλίου γράφτηκε τον Μάιο του 2012, την επαύριο της πρώτης μεγάλης εκλογικής επιτυχίας της Χρυσής Αυγής. Το δεύτερο σχετίζεται με τη βίαιη δημόσια εμφάνισή της προς υπεράσπιση της Ορθοδοξίας, με αφορμή τη θεατρική παράσταση του "Corpus Christi" στην Αθήνα. Η οπτική του κειμένου αυτού, που έχει ως θέμα του τη βλασφημία, ορίζει την οπτική και των άλλων τεσσάρων κειμένων που ακολουθούν: η νεοναζιστική Χρυσή Αυγή, η παγανιστική, αντισημιτική, αντιισλαμική και ό,τι άλλο κακό βάλει ο νους του ανθρώπου, είναι ταυτόχρονα και μια αντιχριστιανική οργάνωση. Την οργάνωση αυτή έχει ως εκ τούτου υποχρέωση, αρχικώς και κυρίως, να την καταγγείλει ρητά και να την αποδοκιμάσει η ίδια η Εκκλησία. Παράλληλα εξηγούνται και οι λόγοι για τους οποίους δυσκολεύεται να το κάνει.
Στα έξι αυτά κείμενα πρόσθεσα δύο παλαιότερα για τον Ορθόδοξο αντισημιτισμό και φονταμενταλισμό, γιατί έκρινα ότι το πνευματικό κλίμα που περιγράφουν φωτίζει τους λόγους οι οποίοι εμποδίζουν την Ορθόδοξη Εκκλησία να αποδοκιμάσει δίχως περιφράσεις τη Χρυσή Αυγή.
Μέσα στη δίνη της οικονομικής κρίσης και τον κοινωνικό πόνο της ανεργίας, πολλοί είναι εκείνοι που υποτιμούν σήμερα τον κίνδυνο της Χρυσής Αυγής. Κάνουν λάθος. Όταν η νεοναζιστική μπόρα περάσει, ας μη θεωρήσουν πάντως ότι είχαν δίκιο που δεν ανησυχούσαν. Η μπόρα τούτη θα περάσει, επειδή ορισμένοι άλλοι, μέσα στην ίδια αυτή δίνη, δεν την υποτίμησαν μα την αντιπάλεψαν.
