Στη διάρκεια της Κατοχής ο Γερμανός πρέσβης στο Παρίσι Όττο Άμπετζ επισκέπτεται τον Πικάσο στο εργαστήρι του. Φεύγοντας, βλέπει τη φωτογραφία της Γκουέρνικα. «Εσείς το κάνατε αυτό », ρωτά το ζωγράφο. Και εκείνος του απαντά  λακωνικά: «Όχι εσείς».

 

Από το 1939 ο επικός πίνακας βρισκόταν στο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης της Νέας Υόρκης, περιμένοντας να σημάνει η ώρα της δημοκρατίας για την Ισπανία. Το 1969 ο Φράνκο είχε το θράσος να τον διεκδικήσει προκαλώντας την οργή του μεγάλου ζωγράφου. Ο Πικάσο επανέλαβε πως πρόθεσή του ήταν το έργο να επιστρέψει στην Ισπανία μόνο μετά την αποκατάσταση της δημοκρατίας στη χώρα του.

 

Η Γκουέρνικα επιστρέφει στην Ισπανία στις 10 Σεπτεμβρίου του 1981. Οι Ισπανοί βλέπουν το έργο που συμβόλιζε την εθνική τους τραγωδία να τοποθετείται στο Μουσείο του Πράδο.

 

«Αυτός δεν είναι πίνακας» έλεγαν οι Ισπανοί. «Είναι βόμβα έτοιμη να εκραγεί».

 

Η Γκουέρνικα ζει και κεραυνοβολεί. Έχει ξαναγίνει επικίνδυνη στις μέρες μας. Όχι μόνο στην Ισπανία. Παντού γύρω μας. Η Γκουέρνικα σήμερα εξακολουθεί να δικαιώνει τον δημιουργό της που είχε πει: «Αν ένα έργο δεν μπορεί να ζήσει πάντα στο παρόν, δεν υπολογίζεται καθόλου».

 

Και όποιος θέλει μπορεί να κοιτάξει γύρω του και να δει την δική του Γκουέρνικα.

 

 

 

Διαβάστε επίσης: