Θες δε θες, η δουλειά σε κάνει λίγο αναίσθητο. Οι νεκροί, οι τραυματίες, οι καταστροφές, οι κάθε λογής τραγωδίες αποτελούν το μεγαλύτερο μέρος των ειδήσεων. Ιδιαίτερα σε περιόδους όπως αυτή που διανύουμε, με τη Μέση Ανατολή να εκρήγνυται, η καθημερινή ειδησεογραφία μοιάζει με ταινία splatter: 200 νεκροί στη Γάζα από το Ισραήλ, 29 γυναίκες δολοφονημένες στη Βαγδάτη από τους τζιχαντιστές, πάνω από 100.000 οι νεκροί του συριακού εμφυλίου –στη Συρία η βασική μονάδα μέτρηση του θανάτου είναι πλέον η χιλιάδα… Αποτελεί φυσική αντίδραση να προσπαθείς να αποστασιοποιείσαι ψυχικά από τον πόνο των άλλων. Αν ταυτιζόσουν με τα δεινά όλης της ανθρωπότητας, δεν θα μπορούσες να ζήσεις. Είναι όμως πολύ μικρή η απόσταση που χωρίζει τη φυσιολογική αποστασιοποίηση από τον κυνισμό και την αδιαφορία. Είναι εύκολο να διολισθήσει κανείς στην αναισθησία.
«Σε μισή ξεκινάει το live streaming, ψάχνω το δελτίο για τη ΔΕΗ και στο twitter λέει ότι μια οβίδα σκότωσε τέσσερα παιδιά μπροστά στο ξενοδοχείο των ξένων ανταποκριτών». Τέσσερα παιδιά στη ροή των ειδήσεων και αυτοί που διολισθαίνουν στην αναισθησία, το βουλώνουν λίγο. Σκέφτονται άλλα παιδιά, πιο κοντινά, να τρέχουν στην παραλία, γιατί τίποτα δεν είναι πιο ωραίο από το να είναι καλοκαίρι και να τρέχεις στην παραλία. Κι όταν αργότερα έρχονται περισσότερες πληροφορίες και λένε «χτύπα το στον τίτλο», αισθάνονται λίγο ναυτία με αυτό που μόλις είπαν.
Στη Γάζα σκοτώνουν παιδιά. Δεν ήταν κοντά σε μαχητές της Χαμάς, δεν βρίσκονταν μέσα σε κάποιο σπίτι-γιάφκα, δεν πέρασαν δίπλα από σημείο εκτόξευσης ρουκετών. Τέσσερα παιδιά που έπαιζαν στην παραλία κι έτρεξαν να σωθούν μετά την πρώτη έκρηξη, αλλά ευτυχώς η σύγχρονη ψηφιακή τεχνολογία διασφαλίζει ότι τα παιδιά που τρέχουν, δεν πρόκειται να ξεφύγουν από τον στρατιώτη που κάθεται μπροστά στην οθόνη και χειρίζεται το joystick. Η δεύτερη οβίδα βρήκε το στόχο της πετυχαίνοντας μια ακόμα νίκη στον αγώνα κατά της τρομοκρατία και καθιστώντας πιο ασφαλές το κράτος του Ισραήλ.
Στη Γάζα σκοτώνουν παιδιά. Δεν είναι είδηση, δεν είναι τίτλος, δεν είναι κομμάτι της «δουλειάς». Είναι ναυτία και δάκρυα. Μια ντροπή για όλη την ανθρωπότητα.
