Είπαμε, ο Covid-19 λειτουργεί σαν μεγεθυντικός φακός για τις κοινωνικές ανισότητες, που μεταξύ των άλλων ήρθε να αναδείξει και τη σημασία της κατοικίας ως βασικής ανάγκης και κοινωνικού δικαιώματος, σε μια χρονική περίοδο που οι στεγαστικές ανισότητες είχαν την τάση να οξύνονται και πριν την εμφάνιση της πανδημίας. Η Ελλάδα είναι μια από τις χώρες όπου δαπανώνται τα χαμηλότερα ποσά για στεγαστική πολιτική και στεγαστική πρόνοια στην Ευρώπη και η μοναδική χώρα με μηδενικό ποσοστό κοινωνικής κατοικίας. Παράλληλα είναι και η χώρα με την πιο ακριβή κατοικία στην Ευρώπη (πηγή). Οι διαδικασίες εξευγενισμού στα κέντρα των μεγαλουπόλεων και η ακραία τουριστικοποίηση είναι οι κινητήριοι μοχλοί αυτής της πραγματικότητας. Σαν μεταβλητή έρχεται να προστεθεί η επέλαση του Airbnb και της βραχυχρόνιας μίσθωσης, που πλέον έχει ξεφύγει από τους μικροϊδιοκτήτες , με το real estate κεφάλαιο, να έχει μπει για τα καλά στον κλάδο, για να αρπάξει ότι φιλέτο έχει δημιουργηθεί στην αγορά ακινήτων μετά από μία δεκαετία οικονομικής κρίσης. Η ελληνική αγορά ακινήτων αναδιαρθρώνεται ριζικά με τη δημιουργία της δευτερογενούς αγοράς χρέους, στα πλαίσια των μνημονιακών δεσμεύσεων, για την αγοραπωλησία κόκκινων δανείων επιχειρήσεων και νοικοκυριών μαζί με τα ακίνητα που εμπεριέχουν. Η Ελλάδα παρουσιάζεται σαν τοπ επενδυτική ευκαιρία διεθνώς. Με τις ευλογίες του ελληνικού κράτους φυσικά που κοστολογεί τη Golden Visa στα 250.000 Ευρώ, όσο δηλαδή κοστίζει και ένα αντιμεταναστευτικό πλωτό φράγμα 5,7 χιλιομέτρων από μπρατσάκια στο ανατολικό Αιγαίο.
Τα αποτελέσματα των κρατικών πολιτικών και κινήσεων του κεφαλαίου είναι γνωστά. Μακροχρόνιοι και μόνιμοι κάτοικοι δυσκολεύονται όλο και περισσότερο να βρουν σπίτι με προσιτό ενοίκιο, ειδικά σε περιοχές με έντονο επενδυτικό και τουριστικό ενδιαφέρον όπως είναι το κέντρο της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης αλλά και αρκετά ελληνικά νησιά. Και όσο βαθαίνει η κρίση λόγω της πανδημίας, πρώτοι αποδέκτες θα είναι όσοι πλήττονται ήδη από τις στεγαστικές πολιτικές καθώς και όλοι και όλες πλήττονται από τη νέα πραγματικότητα στα εργασιακά και την οικονομία. Τα μέτρα που ανακοινώθηκαν για τη μείωση κατά 40% του ενοικίου κατοικίας για τους μήνες Μάρτιο και Απρίλιο ισχύουν μόνο για εργαζόμενους σε επιχειρήσεις που ανέστειλαν τη λειτουργία τους επίσημα με εντολή του κράτους. Ανειδίκευτοι/ες, χαμηλόμισθοι, απολυμένοι, ανασφάλιστοι, αυτοί με μεμονωμένες συμβάσεις εργασίας, που έχουν ανασταλεί, νοσούντες από τον ιό, άνεργοι, ελεύθεροι επαγγελματίες, μετανάστες αφήνονται απ‘ έξω και απλούστατα δεν θα μπορούν να ανταπεξέλθουν στα στεγαστικά τους βάρη, είτε νοικιάζουν είτε αποπληρώνουν κάποιο δάνειο, με αποτέλεσμα να βρεθούν έξω από τα σπίτια τους.
Όσο η κρίση βαθαίνει, βαθαίνει και η κατανόηση των δομικών ανισοτήτων και αντιφάσεων για να χαραχθεί μια γραμμή φυγής προς την αλλαγή. Αντιλαμβανόμαστε ότι μια τόσο πολυεπίπεδη κρίση δεν αντιμετωπίζεται με αποσπασματικά μέτρα ανακούφισης, αλλά απαιτεί ριζικές αλλαγές των σχέσεων ιδιοκτησίας και νέα μοντέλα συλλογικής και κοινωνικής κατοικίας. Ξεκινάμε όμως στο τώρα να αγωνιζόμαστε για το μέλλον, γιατί οι μικρές νίκες καμιά φορά είναι μεγάλες.
Η αξιοπρεπής και ασφαλής στέγη είναι βασική ανάγκη και όχι προϊόν κερδοσκοπίας!
Σήμερα και μέχρι να τελειώσει η πανδημία είναι απόλυτη προτεραιότητα!
Για να μείνουμε όρθιοι και όρθιες στα σπίτια μας χρειάζεται συλλογικότητα και αγώνας!
Απαιτούμε:
Παύση πληρωμών σε λογαριασμούς (ρεύμα νερό, αέριο κ.ά.)
Παύση πληρωμών σε ενοίκια και δόσεις δανείων
Επίταξη άδειων ξενοδοχείων για αστέγους/ες, επιζήσασες έμφυλης βίας, μετανάστ(ρι)ες
Ανάκληση των εκκενώσεων Φοιτητικών Εστιών
Ανάκληση πλειστηριασμών και εξώσεων
