Συγκεκριμένα, οι σύμβουλοι έκριναν ότι το ΕΤΜΑΕΡ που επιβαρύνει όλους του καταναλωτές ηλεκτρικής ενέργειας, αποτελεί φόρο και όχι ειδικό τέλος, καθώς «δεν έχει το χαρακτήρα ανταποδοτικού τέλους γιατί δεν αποτελεί ειδική αντιπαροχή, αλλά αποβλέπει στην οικονομική ενίσχυση του ειδικού λογαριασμού του νόμου 2773/1999» με τον οποίο ρυθμίζονται θέματα παραγωγής και συμπαραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας από ανανεώσιμες πηγές ενέργειας (ΑΠΕ).

Στην απόφασή του το ΣτΕ αναφέρει ότι «το ανταποδοτικό τέλος διακρίνεται από το φόρο κατά το ότι αποτελεί μεν και αυτό, όπως ο φόρος, αναγκαστική παροχή, καταβάλλεται, όμως, έναντι ειδικής αντιπαροχής ήτοι έναντι ειδικώς παρεχόμενης δημόσιας υπηρεσίας». Και η δημόσια αυτή υπηρεσία «παρέχεται προεχόντως χάριν δημοσίου σκοπού, εξυπηρετούνται, όμως, με αυτήν ταυτοχρόνως και όποιοι την χρησιμοποιούν, που φέρουν και το βάρος των δαπανών της».

Ακόμη, το ΣτΕ αναφέρει ότι ο νόμος 4001/2011, ο οποίος αναθέτει στον υπουργό ΠΕΚΑ να ορίσει τη μεθοδολογία διαμόρφωσης του ύψους του ΕΤΜΑΕΡ και αφετέρου, παρέχει εξουσιοδότηση στη Ρυθμιστική Αρχή Ενέργειας (ΡΑΕ) να καθορίσει το συντελεστή χρέωσης ανά κατηγορία καταναλωτών ηλεκτρικής ενέργειας, είναι αντίθετος στο άρθρο 78 παράγραφος 4 του Συντάγματος. Το άρθρο αυτό του Συντάγματος καθορίζει την έννοια του φόρου και κάτω από ποιες προϋποθέσεις μπορεί αυτός να επιβληθεί. Κατά συνέπεια το ΕΤΜΕΑΡ δεν μπορεί να καθοριστεί με υπουργική απόφαση, παρά μόνο με νόμο.

Λόγω της αντισυνταγματικότητας του θέματος, το Β΄ Τμήμα του ΣτΕ παρέπεμψε προς οριστική κρίση το όλο ζήτημα στην Ολομέλεια.

Στο Ανώτατο Ακυρωτικό Δικαστήριο έχουν προσφύγει πολίτες της Αττικής, όπως και διάφορες εταιρείες, ζητώντας να ακυρωθεί ως αντισυνταγματική και παράνομη η απόφαση της Ρυθμιστικής Αρχής Ενέργειας με την οποία καθορίστηκαν οι τιμές του ΕΤΜΕΑΡ για το β΄ εξάμηνο του 2013.