Οι φωτογραφίες είναι σημερινές, από την Κάλυμνο. Δείχνουν μέλη της Ομάδας Στήριξης Μεταναστών και Προσφύγων του νησιού να συνοδεύουν τους 26 επιζήσαντες από το σημερινό ναυάγιο στην Καλόλιμνο, κάποιοι εκ των οποίων μεταφέρθηκαν στο Νοσοκομείο Καλύμνου και κάποια στο Καταφύγιο των Προσφύγων στα παλιά σφαγεία.

(η φωτ. από το kalymnosola)

Δείχνουν κι άλλα οι φωτογραφίες: πως σε αυτούς τους ονειρεμένους τόπους - που τα καλοκαίρια πλημμυρίζουν από τους αθηναίους επισκέπτες και ταξιδιώτες από όλη την υφήλιο - η ζωή των κατοίκων τους έχει αλλάξει, έχει σημαδευτεί μια για πάντα από το φετινό φαινόμενο.

Γράφεται ιστορία στα ελληνικά νησιά. Μια ιστορία αλληλεγγύης και ανθρωπιάς. Μήνες τώρα, εκατοντάδες άνθρωπο στη Χίο, τη Λέσβο, τη Σάμο, τη Λέρο, την Κάλυμνο, την Κω, τη Ρόδο, έχουν περιορίσει δουλειές και προσωπικό χρόνο, έχουν παραμελήσει υποχρεώσεις, οικογένειες, χωράφια και καϊκια,  για να προσφέρουν όσα περισσότερα μπορούν. Σχεδόν καθημερινά, σε κάθε ακτή των νησιών που φτάνουν τα άθλια φουσκωτά, άνθρωποι σηκώνονται αχάραγα και προσφέρουν πρώτες βοήθειες, στεγνά ρούχα,  κουβέρτες, γάλα και φρυγανιές, μια κουβέντα ενθάρρυνσης στους βασανισμένους που φτάνουν από τις απέναντι ακτές.

Και άλλες μέρες, σαν τη σημερινή,  βοηθάνε τους τρομοκρατημένους ανθρώπους που είδαν μόλις άλλους συνταξιδιώτες τους να πνίγονται στο Αιγαίο, να φτάσουν σε κάποιο πρόχειρο καταφύγιο. Και εκεί, μιλάνε τα βλέμματα, του κατοίκου προς τον πρόσφυγα, του πρόσφυγα προς τον κάτοικο, και λένε περισσότερα από όσα χίλιες λέξεις μαζί.

Όλα αυτά όμως πρέπει να τελειώσουν. Πρέπει να ανοιχτεί ασφαλές πέρασμα ώστε οι πρόσφυγες να μην πνίγονται στο Αιγαίο - που το κοιτάς πια κι ανατριχιάζεις, το γαλάζιο του ξεθωριάζει, μαζικός υγρός τάφος έχει γίνει -, για να πορευτούν τον ούτως ή άλλως δύσκολο δρόμο τους. Όσο τουλάχιστον οι βάρβαροι πόλεμοι και η βάρβαρη φτώχεια συνεχίζονται.  

Και οι νησιώτες θα μπορούν τότε να συνεχίσουν τις ασχολίες του βίου τους. Και δεν χρειάζονται κανένα υποκριτικό «Νόμπελ», ούτε υποκριτικές καμπάνιες στήριξης από μεγάλα κανάλια.

Η ανταμοιβή τους για όσα κάνουν μήνες τώρα, θα έρθει από τα μάτια των παιδιών και των εγγονών τους, όταν τους απαντήσουν στην ερώτηση που σίγουρα κάποτε θα κάνουν: «Τι έκανες τότε με τους πρόσφυγες, μπαμπά;»

Αλ.Π.