Γράφει ο επικεφαλής του Ποταμιού:

Οι εικόνες με το αίμα αποσύρθηκαν γρήγορα από τα πρωτοσέλιδα. Σε λίγες μέρες κανείς δεν θα θυμάται πόσοι ήταν οι νεκροί. 40; 50; 60; Πόσα παιδιά ανάμεσα τους; Και τα εγκαίνια της πρεσβείας των ΗΠΑ στην Ιερουσαλήμ πως συνδέονται με το αίμα; Ποιος θα θυμάται αύριο; Το υψωμένο ποτήρι της Ιβάνκα Τραμπ, οι σφεντόνες των μασκοφόρων Παλαιστινίων, οι μολότοφ, οι ρομποκόπ ισραηλινοί στρατιώτες και το τείχος θα είναι για άλλη μια φορά εικόνες ασύνδετες στο κεφάλι μας. 
Και όμως είναι όλα συνδεδεμένα.

Τα όσα συμβαίνουν ξανά στη Γάζα είναι οι επιπτώσεις μίας άκαμπτης πολιτικής από όλες τις εμπλεκόμενες πλευρές και, κυρίως, είναι οι συνέπειες μίας σειράς χαμένων διπλωματικών ευκαιριών. Και στο κέντρο ένας λαός σε απόγνωση, χωρίς ελπίδα.

Θα μπορούσαν να είναι τα πράγματα διαφορετικά; 
Ναι! 
Πίσω, φωνάζουν οι χαμένες ευκαιρίες για την ίδρυση ανεξάρτητου παλαιστινιακού κράτους. Με μεγαλύτερη αυτή του 2000. Ο Γιάσερ Αραφάτ είπε ΟΧΙ στο ειρηνευτικό σχέδιο του Κλίντον στο Καμπ Ντέιβιντ. Δεν ήταν το τέλειο σχέδιο, υπήρχαν και τότε αντιδράσεις, προέβλεπε όμως τη δημιουργία παλαιστινιακού κράτους στο 92% της Δυτικής Όχθης και το 100% της Γάζας με πρωτεύουσα την Ανατολική Ιερουσαλήμ. Ο μεγάλος ηγέτης όμως δείλιασε μπροστά στους σκληροπυρηνικούς του, που τα ήθελαν όλα ή τίποτα. Πλέον όμως στον Λευκό Οίκο κατοικεί ο ακραίος Τραμπ και η αλαζονεία του.

Άλλο ένα δίδαγμα λοιπόν για όλους (μας). Όταν η χρονική συγκυρία είναι κατάλληλη, όταν οι συνθήκες ωριμάζουν και προσφέρουν τη δυνατότητα να σχηματιστεί μία λύση σε πολυετείς διαμάχες, τότε είναι χρέος των πολιτικών να τολμήσουν. Είναι κουτό να γυρίζουμε την πλάτη και να σφυρίζουμε αδιάφορα ή φάλτσα όταν η Ιστορία μας καλεί.

Ισχύει στο Μεσανατολικό, ισχύει στο Κυπριακό, ισχύει στο Μακεδονικό. Τίποτα στην ιστορία δεν είναι ασύνδετες εικόνες.