Τον συνάντησα έξω από τον ηλεκτρικό σταθμό του Θησείου. Καθισμένος στο πεζούλι του δρόμου, είχε μπροστά του ένα παμπάλαιο κασετόφωνο από το οποίο έπαιζε μουσική. Πάνω στη μουσική τραγουδούσε. Ασταμάτητα. Αρχικά εντυπωσιάστηκα από την ποιότητα των τραγουδιών που διάλεξε να τραγουδήσει. Μετά από το ακατάπαυστο πάθος του. Όχι, δεν είχε τίποτα το φτηνό μελοδραματικό. Βίωνε την αλήθεια των κομματιών που είχε διαλέξει. Η ψυχρότητα του ύφους και της φωνής του υπηρετούσε άψογα την τέχνη του. Μπόρεσα μόνο ένα πολύ μικρό απόσπασμα να τραβήξω σε βίντεο, έτσι απορροφημένος καθώς ήμουνα ακούγοντάς τον.

Ξάφνου συνειδητοποίησα ότι οι πεζοί τον προσπερνούσαν χωρίς να δίνουν καμιά σημασία. Ντράπηκα και αποχώρησα.

Και η εκτέλεση του ποιήματος από τον Κώστα Καράλη.