Γράφω με αμηχανία, όπως συμβαίνει συνήθως στις περιπτώσεις που η συζήτηση έχει μετατοπιστεί σε επίπεδα που δεν βοηθούν κανέναν. Το θέμα είναι η ηλικιακή ανανέωση του ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. Αυτό επί της αρχής. Χρειάζεται ηλικιακή ανανέωση; Ναι. Γιατί; Γιατί πάντα χρειάζεται. Αυτό σημαίνει ότι δεν χρειάζονται τα ηλικιωμένα -μιλάμε για ηλικιωμένους πράγματι- ή τα μεσήλικα στελέχη μας; Όχι, δεν σημαίνει αυτό.
Όταν οι νέοι άνθρωποι ξεκινήσαμε να ζητάμε χώρο στον ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ., δεν εννοούσαμε να αντικαταστήσουμε τους συντρόφους και τις συντρόφισσές μας. Εννοούσαμε, πρώτον, ότι υπάρχουν νέα μέλη που προέρχονται από την Αριστερά, που ήμασταν στη Νεολαία ή στα κινήματα και όχι “εισαγόμενοι” από παρατάξεις άλλων κομμάτων και, δεύτερον, ότι θέλουμε να ακουγόμαστε. Αυτό θα ήταν η ανανέωση. Να ακουγόμαστε.
Το μεγάλο στοίχημα, μαζί με το μεγάλο παράπονο, είναι ότι δεν είμαστε ισότιμοι συνομιλητές μέσα στο κόμμα. Ναι, βεβαίως και άνθρωποι όπως ο Νίκος Μανιός έχουν να πούνε πολλά για την Ιστορία της ίδιας της Αριστεράς, για την ταυτότητά μας και πρέπει να μιλάνε - είμαστε τυχεροί που είμαστε σύντροφοι. Αλλά εμείς έχουμε να πούμε κάτι για την αναγκαιότητα να διαμορφωθεί η Αριστερά στο σήμερα, με τις ανάγκες που έχει σήμερα η κοινωνία και, ευτυχώς, το δυναμικότερο κομμάτι κάθε κοινωνίας είναι οι νέοι.
Αλλά, φυσικά, κάναμε τη συζήτηση κουρελόπανο. Είναι, πιθανότατα, το μεγαλύτερο ταλέντο μας αυτό, όπως σε όλα τα γαλατικά χωριά. Βρεθήκαμε οι νέοι να θεωρούμε πως η ανανέωση γίνεται με φυσικούς όρους -όπως αν σκοτώσεις τα άλογα όταν γεράσουν…- και οι μεγαλύτεροι να νομίζουν πως ήρθαμε να πάρουμε τη θέση τους. Λες και μας περισσεύει κόσμος ας πούμε.
Δεν ακουγόμαστε, σύντροφισσες, σύντροφοι. Αυτό είναι το πρόβλημα, αυτό ήταν εξαρχής. Αυτό ζητάμε. Δεν ακουγόμαστε, δεν είμαστε ισότιμοι συνομιλητές. Είμαστε “τα παιδιά”. Αλλά τα παιδιά κάποτε σαρανταρίζουν, αντιμετωπίζονται ακόμη ως νεολαία και δεν βρίσκουν σπίτι να μείνουν, γιατί -φευ!- αυτή είναι η γενιά της κρίσης. Οι σαραντάρηδες που δεν είχαν την ευκαιρία να έχουν ένα σπίτι για να μείνουν κι οι τριαντάρηδες που μένουν ακόμη στο παιδικό δωμάτιο.
Αυτή είναι η νέα ελληνική κοινωνία. Αυτό το κομμάτι της ζητά να συνομιλεί ισότιμα και ακριβώς αυτό το κομμάτι συμβάλλει σε ένα αριστερό μωσαϊκό που έχει ταυτότητα και Ιστορία, ξέρει τον τρόπο να οργανώνεται, δίνει μάχες και ξέρει πώς ζει σήμερα ο κόσμος. Δεν περισσεύει κανένας και καμία. Μόνο να ακουγόμαστε εξίσου είναι το στοίχημα.
