Στην πραγματικότητα τί γίνεται με τις γυναίκες;
Προ ημερών μάθαμε για ακόμη μια βίαιη επίθεση σε μια ακόμη γυναίκα. Με καυστικό υγρό. Ήταν μια επίθεση εκδικητική, δολοφονική; Σαν αυτές που γνωρίζουμε ότι συμβαίνουν σε κάθε γωνιά του κόσμου καθημερινά; Όχι δεν ήταν μόνο αυτό…
Ήταν μια επίθεση στην οποία θα αναζητήσουμε πάλι το παρασκήνιο που θα “πουλήσει”, μα την οποία σε λίγο καιρό θα έχουμε ξεχάσει; Μάλλον ναι…
Η είδηση της φίμωσης της 25χρονης εγκύου με ένα πανί και καυστικό υγρό στο κέντρο της Αθήνας, που της προκάλεσε εγκαύματα στο πρόσωπο, μας θύμισε τη φρικαλέα επίθεση με βιτριόλι στην 35χρονη Ιωάννα την περασμένη χρονιά. Η Ιωάννα δεν θα έχει ποτέ τη ζωή που ζούσε πριν μετά από εκείνη την ημέρα. Η 25χρονη υπήρξε πιο τυχερή. Η κατάσταση της υγείας η δική της και του μωρού της δεν βρέθηκαν σε κίνδυνο. Μάλιστα, κατέδωσε το δράστη εναντίον της.
Δυστυχώς δεν με εντυπωσίασε όταν είδα πως η πρώτη έγνοια των μέσων ενημέρωσης ήταν να αναδείξουν το “πέπλο μυστηρίου” γύρω από το συμβάν -ποιος, γιατί, μέχρι και ποιος είναι ο πατέρας του παιδιού. Υπήρξε, ωστόσο ένα χαρακτηριστικό στην επίθεση αυτή που δεν πρέπει να αγνοηθεί. Ένα χαρακτηριστικό κοινό με την περσινή επίθεση στην Ιωάννα: και οι δύο επιθέσεις στόχο είχαν να σημαδέψουν (και όχι να αποτελειώσουν) τη ζωή και την καθημερινότητα δύο νέων γυναικών, με τρόπο ξεθαμμένο από τις πιο νοσηρές πρακτικές της ιστορίας παγκοσμίως.
Χρειάζονται αυτές οι γυναίκες έναν ήρωα για να τις προστατέψει; Ποιος έχει την ευθύνη ενώπιον τέτοιων εγκλημάτων;
Οι επιθέσεις με οξύ, εκδικητικές, αδυσώπητες επιθέσεις, οι επιθέσεις με βιτριόλι σε γυναίκες δεν είναι ούτε σπάνιες, ούτε όμως και συχνές στην ελληνική κοινωνία. Μια από τις πιο ηχηρές περιπτώσεις της τελευταίας 20ετίας είναι η επίθεση στην εργαζόμενη σε εταιρεία καθαρισμού τότε, ευρωβουλεύτρια έπειτα, Κωνσταντίνα Κούνεβα. Η τελευταία ήταν επίθεση ταξική, ενάντια σε μια εργαζόμενη που διεκδικούσε. Η πιο πρόσφατη επίθεση στην Κυψέλη προήλθε από χέρι ανδρός. Αντίστοιχες επιθέσεις με βιτριόλι τα προηγούμενα χρόνια έχουν δεχθεί πάντως και άνδρες -τόσο στην Ελλάδα όσο και άλλου στον κόσμο.
Μπορεί ένα σημαντικό μέρος της βιβλιογραφίας διεθνώς να χαρακτηρίζει τις επιθέσεις με οξύ ως “επιθέσεις με βάση το φύλο”, όμως τα παραπάνω περιστατικά μας διδάσκουν ότι μάλλον δεν έχουμε να κάνουμε με “ξεκαθάρισμα γυναικείων λογαριασμών”, με ιστορίες “φουκωικής τρέλας υστερικών γυναικών”.
Στόχος τους είναι η καταστροφή της καθημερινότητας του θύματος με το μαρτύριο της σταγόνας… Και το ειδικώς παράξενο; Αυτή η βία “ανθεί” κυρίως στα πιο ανεπτυγμένα μέρη του κόσμου…
Δεν έχουμε, λοιπόν, να κάνουμε με περιστατικά γυναικείας εκδικητικότητα αλά… Σταχτοπούτα. Αλλά με επιθέσεις προμελετημένες με στόχο τον στιγματισμό για μια ζωή. Η ευθύνη μας ποια είναι; Να σκεφτούμε και να δράσουμε συλλογικά. Για την ευαισθητοποίηση γύρω από τέτοια συμβάντα και, μακάρι, την παντελή αποτροπή τους.
