Ο καταιγιστικός ρυθμός και η σώρευση των εξελίξεων στην υπόθεση του πρώην καλλιτεχνικού διευθυντή του Εθνικού, μαρτυρούν ένα πράγμα: η κυβέρνηση Μητσοτάκη πλησιάζει, αν δεν βρίσκεται ήδη, στο λεγόμενο “σημείο μη επιστροφής”.

Πέρασε πολλά μέχρι να φθάσει σε αυτό το σημείο, που είναι γνωστό τόσο στους αεροπόρους όσο και στους ορειβάτες, ως το σημείο από το οποίο και πέρα μόνο ένας δρόμος υπάρχει.

Πέρασε η αυτοαναγορευθείσα “κυβέρνηση των αρίστων” από διαδοχικά στάδια στοχοποίησης με άγριο και απροσχημάτιστο τρόπο των νέων, των υγειονομικών, των καλλιτεχνών, των ανέργων, των μικρομεσαίων επιχειρηματιών, των μισθωτών, των συνταξιούχων, και μάλιστα σε περίοδο πανδημίας, που η ανάγκη κοινωνικής συνοχής ήταν και είναι ακόμη μεγαλύτερη.

Δεν είναι τυχαία άλλωστε η απόφασή της, παρά την πανδημία, παρά τα περιοριστικά μέτρα (ή μήπως χάρη σε αυτά;) να προχωρήσει αυτό που με περισσή έπαρση ο κ. Μητσοτάκης ονομάζει μεταρρυθμιστικό του πρόγραμμα.

Το παραδέχθηκε άλλωστε πρόσφατα στο διαδικτυακό Nueva Economia Forum της Ισπανίας, τονίζοντας ότι “προσπαθούμε να αξιοποιήσουμε τις ευκαιρίες που προσφέρονται μέσα από την βίαιη αυτή συγκυρία της πανδημίας για να εφαρμόσουμε δομικές μεταρρυθμίσεις”. Η πανδημία ως συγκυρία για μεταρρυθμίσεις... ψεκασμένος και ο κ. Μητσοτάκης άραγε;

Πάντως οι... δομικές μεταρρυθμίσεις, που επιβάλλονται με τη Βουλή να υπολειτουργεί και τις διαδηλώσεις υπό απαγόρευση, συνεχίζουν την απαξίωση του όρου “μεταρρύθμιση”. Με σαφές ταξικό και αυταρχικό πρόσημο – ο πρόσφατος νόμος για την ανώτατη εκπαίδευση που στη nova lingua αναφερόταν στην... “προστασία της ακαδημαϊκής ελευθερίας” και την “αναβάθμιση του ακαδημαϊκού περιβάλλοντος”, είναι η επιτομή της φιλοσοφίας της σημερινής εξουσίας που κάνει πράξη τους μύχιους πόθους της οπισθροδρομικής συντήρησης. “Τάξις και ασφάλεια”. Και σιωπή.

Μια σιωπή που έσπασε με τη χιονοστιβάδα των βαριών καταγγελιών κατά του διορισμένου από την κυβέρνηση δημόσιου προσώπου. Καταγγελίες που οδήγησαν στην παρέμβαση της Δικαιοσύνης.

Και πλέον είναι σαφές ότι έχουμε ένα νέο momentum.

Ένα “πριν” κι ένα “μετά”. Με τον προπαγανδιστικό μηχανισμό της κυβέρνησης να επιχειρεί, με χυδαία χαστάγκ, συμψηφισμούς. Είναι ακριβώς ο ίδιος που επί τόσους μήνες λοιδορούσε τις προτάσεις της υπεύθυνης και εποικοδομητικής αντιπολίτευσης του ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία για την υγειονομική και οικονομική κρίση, συνεχίζοντας προκλητικά να κάνει αντιπολίτευση στην αντιπολίτευση, σαν ο Αλέξης Τσίπρας να έφερε ακόμη την ευθύνη της διακυβέρνησης της χώρας.

Και μαρτυρώντας, πέραν της έλλειψης ενσυναίσθησης, αδυναμία κατανόησης της συγκυρίας. Του γεγονότος ότι πολλές φορές στην Ιστορία η αρχή του τέλους μπορεί να έλθει από εκεί που μια πανίσχυρη εξουσία δεν το περιμένει. Κανείς βέβαια δεν μπορεί να προδικάσει τις εξελίξεις.

Κρίνοντας όμως από την προϊστορία της παράταξης που διαχρονικά, για λόγους ταξικούς και ιδιοτελείς, έβαζε πάντα τα δικά της συμφέροντα πάνω από το συμφέρον του τόπου, κανείς δεν θα εκπλαγεί αν και τώρα επιλέξει να βρεθεί απέναντι στην κοινωνία.

ΥΓ: Και φυσικά ακόμη κι αν απομακρυνθεί από την κυβέρνηση η υπουργός, κάτι που προς το παρόν αποκλείουν κυβερνητικές πηγές, η υπόθεση του σημείου μη επιστροφής παραμένει η ίδια...