to top
  • βρείτε μας στο Twitter
  • βρείτε μας στο Facebook
  • βρείτε μας στο YouTube
  • στείλτε μας email
  • εγγραφείτε στο RSS feed
  • international version

10:09 | 15.04.2013

πηγή: https://left.gr/92

Κοινωνία

Σήματα καπνού: Χαλκιδική

Του Δημοσθένη Παπαδάτου-Αναγνωστόπουλου


Οι λίγο παλιότεροι μπορεί και να θυμάστε τα “Σήματα Καπνού”. Αναφέρομαι στο περιοδικό αντιπληροφόρησης για τη Λατινική Αμερική, που στις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας εξέδιδε μια ομάδα συντρόφων με “ψυχή” της την Αγγελική Ξύδη. Επρόκειτο για μια υποδειγματική δουλειά ανθρώπων από το Δίκτυο, το Στέκι Μεταναστών και την Καμπάνια “Ένα Σχολείο για την Τσιάπας”, που σε τίποτα δεν είχε να ζηλέψει εκδόσεις επαγγελματικών προδιαγραφών, στηριγμένες σε πολύ μεγαλύτερους πόρους

Το ξαναθυμήθηκα αυτές τις μέρες, γιατί ήταν χάρη σ΄ αυτο που, πριν από καμιά δεκαετία περίπου, εξοικειωνόμουν με την ιδέα ότι κάπου στον κόσμο (κάπου μακριά, δηλαδή), επιχειρηματίες κινητοποιούν πειθήνιους εργαζόμενους και μπράβους εναντίον αγωνιστών, ενώ είναι σχεδόν “ρουτίνα” αντιφρονούντες και στελέχη κινημάτων να στοχοποιούνται, να απάγονται και, ενίοτε, να δολοφονούνται. Κι όλα αυτά, προκειμένου να περάσουν ιδιωτικοποιήσεις και να υλοποιηθούν οικονομικά σχέδια απειλητικά για βασικά κοινωνικά δικαιώματα, όσο και καταστροφικά για τη γη, το νερό και τον αέρα χιλιάδων ανθρώπων.

Δεν πάει ούτε μια δεκαετία απ΄ όταν η Μπογκοτά, η Κοτσαμπάμπα και το Κίτο ήταν σημεία άγνωστα και αδιάφορα για τους περισσότερους: προορισμοί σχεδόν εξωτικοί, αναβιώσεις ή υπόλοιπα της αποικιοκρατίας, θεματικές για “μυημένους” κινηματίες με “αναχρονιστικές” διεθνιστικές εμμονές. Ακόμα και για κόσμο της αριστεράς, όσα μας έλεγαν για τον καπιταλισμό οι ιστορίες  αυτές έμοιαζαν τόσο μακρινά, που ούτε κατά διάνοια δεν επέτρεπαν αναλογίες (με) και επιχειρήματα για τον καπιταλισμό στα καθ΄ ημας, στην (“ισχυρή”, αν θυμάστε) Ελλάδα και την (“ενωμένη, στις βασικές τουλάχιστον γραμμές) Ευρωπαϊκή Ένωση.

Οι προχτεσινές απαγωγές και οι σημερινές καταδίκες κατοίκων της Ιερισσού, μείωσαν ασφυκτικά την απόσταση που μας χωρίζει από τη μακρινή “άλλη Αμερική”. Στην αρχή, όταν δηλαδή έπεφταν οι πρώτες πλαστικές σφαίρες, προπηλακίζονταν βουλευτές και άνθρωποι κυνηγιούνταν από την Αστυνομία για χιλιόμετρα (τόσο που από  τύχη και μόνο δεν είχαμε νεκρούς), είπαμε όλοι ότι αυτά είναι “πρωτοφανή”. Στη συνέχεια, όταν δηλαδή έπεφταν χημικά σε προαύλια, και μαθητές καλούνταν στον ανακριτή εν αγνοία των γονιών τους, τα ξαναείδαμε αυτά “πρωτοφανή” -- αλλά η λέξη είχε ήδη ξεφτίσει. Την περασμένη εβδομάδα, όταν δηλαδή ήρθαν οι επιδρομές κουκουλοφόρων αστυνομικών, οι απαγωγές πατεράδων στις τρεις τη νύχτα από τα σπίτια τους, ο ψυχολογικός πόλεμος εναντίον ανηλίκων και η στοχοποίηση, ως “τρομοκρατών”, ανθρώπων με 65% αναπηρία, είπαμε πάλι πως τέτοια και παρόμοια τα βλέπουμε πρώτη φορά. Με τη χτεσινή καταδίκη των δύο κατοίκων της Ιερισσού, και τους δικηγόρους τους να μιλούν για δικαιοσύνη τύπου Γκουαντάναμο, δεν μπορεί πια κανείς να δηλώνει στα σοβαρά πως εκπλήσσεται. 

Ας μιλήσουν απλά τα γεγονότα: 800 σελίδες κατηγορητήριο, με εξοντωτικές κατηγορίες, όπως σύσταση εγκληματικής οργάνωσης και απόπειρα ανθρωποκτονίας κατά συρροήν --συνολικά 8 κακουργήματα και 11 πλημμελήματα· κυρίως αποδεικτικό υλικό, συσσωρευμένο όχι από προανακριτική διαδικασία, αλλά απ΄ τις μαρτυρίες υπαλλήλων της ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΧΡΥΣΟΣ· κατηγορούμενοι να απολογούνται όχι σε αίθουσα δικαστηρίου, αλλά στο Αστυνομικό Μέγαρο, και μάλιστα της Θεσσαλονίκης, δηλαδή μιας  πόλης άλλης από αυτήν όπου συνέβησαν όσα τους καταλογίζονται. Μια δικαστική εξουσία δέσμια της εκτελεστικής, όπως δηλαδή συμβαίνει όλο και συχνότερα τους τελευταίους μήνες. Δύο άνθρωποι με οικογένειες πίσω από τα κάγκελα ως τρομοκράτες, για έναν ανεξιχνίαστο εμπρησμό, και στην πραγματικότητα για λόγους πειθάρχησης μιας ολόκληρης κοινωνίας που δεν θα ησυχάσει μέχρι να φύγουν οι μεταλλευτικές. Δεκαοχτώ ακόμα να διώκονται, χωρίς στοιχεία, άρα --για την ώρα τουλάχιστον-- χωρίς να μπορούν να παραπεμφθούν. Όλα “πρωτοφανή”. Αλλά την ίδια στιγμή εντελώς πια οικεία.

Διαβάζω τα ρεπορτάζ (της Σταυρούλας Πουλημένη στο alterthess και της Ντίνας Δασκαλοπούλου στην “Εφημερίδα των Συντακτών”). Ακούω την Κατερίνα Ιγγλέζη. Σκέφτομαι ότι η Χαλκιδική βγήκε από τις σελίδες κάποιου τεύχους των “Σημάτων Καπνού”, όπως ακριβώς τα σχέδια ιδιωτικοποίησης του νερού μοιάζουν ριμέικ του “Ακόμα και η βροχή”: μιας ταινίας που γυρίστηκε στη Βολιβία, με θέμα το κίνημα κατά της ιδιωτικοποίησης του νερού στην Κοτσαμπάμπα, και πρόπερσι, όταν προβλήθηκε στην Αθήνα, φαινόταν ακόμα να μιλάει για κάτι σχεδόν εξωτικό. 

Έτσι που τα σήματα πυκνώνουν, έτσι που οι αποστάσεις μειώθηκαν, μαζί με τις αυταπάτες ότι όλο αυτό μπορεί να λέγεται ακόμα “δημοκρατία”, χωρίς άλλους προσδιορισμούς, η στήριξη των κατοίκων της Χαλκιδικής είναι  πλέον κεντρική προτεραιότητα. Όσο για την κυρίως Αριστερά της εποχής μας, αυτή είναι η μόνη δύναμη που μπορεί --και γι΄ αυτο οφείλει-- να αναλάβει την ευθύνη της νίκης αυτού του κινήματος. Ευκαιρία, μεταξύ άλλων, για ένα βήμα μπροστά –πέρα δηλαδή από την ψυχοφθόρα συζήτηση περί νομισμάτων και εθνικο-λαϊκών μετώπων, που συμπλήρωσε πια τριετία, χωρίς ωστόσο να μας κάνει σοφότερους. 

2024 © left.gr | στείλτε μας νεα, σχόλια ή παρατηρήσεις στο [email protected]
§ Όροι χρήσης για αναδημοσιεύσεις Αναφορά Δημιουργού-Μη Εμπορική Χρήση 3.0 Μη εισαγόμενο (CC BY-NC 3.0)