Οι περισσότεροι έχουν δει στην τηλεόραση σκηνές αμερικάνικου κατς. Σε αυτούς τους παράξενους αγώνες-θεατρικές παραστάσεις οι «παλαιστές» μπαίνουν στο ρινγκ με άγριες κι εξεζητημένες εμφανίσεις, εκτοξεύουν απειλές εναντίον των αντιπάλων τους, και μετά επιδίδονται σε μια κατ’ ευφημισμό «πάλη», όπου παρά τις ακροβατικές φιγούρες και τις αγριοφωνάρες, κανείς δεν τραυματίζεται, γιατί στην πραγματικότητα κανείς δεν παλεύει. Οι «παλαιστές» προσποιούνται ότι δίνουν σκληρή μάχη μεταξύ τους, ενώ φροντίζουν με πολύ μεγάλη προσοχή να μην χτυπήσουν τον αντίπαλο. Το ματσάκι είναι στημένο…

Οι καθιερωμένες ανά τακτά χρονικά διαστήματα «συγκρούσεις» κυβέρνησης-τρόικας μοιάζουν πολύ με τους αγώνες του αμερικάνικου κατς. Οι αντίπαλοι εμφανίζονται άγριοι και αποφασιστικοί, εκτοξεύουν… κόκκινες γραμμές ο ένας και απειλές διακοπής χρηματοδότησης ο άλλος, «έρχονται στα χέρια» στο τραπέζι των (μη) διαπραγματεύσεων, και στο τέλος συμφωνούν στα μέτρα. Επί της ουσίας βέβαια κανείς δεν παλεύει με κανένα. Το ματσάκι είναι στημένο…

Από τη στιγμή που κάποιος αποδέχεται το Μνημόνιο ως πλαίσιο της οικονομικής πολιτικής, μένουν ελάχιστα έως τίποτα για συζήτηση. Η χωρίς τέλος άγρια λιτότητα και η λεηλασία του εισοδήματος των πολιτών αποτελούν τον πυλώνα του Μνημονίου. Αυτόν τον πυλώνα της κοινωνικής καταστροφής η κυβέρνηση ούτε καν διανοείται να το θέσει υπό ερώτηση. Όπως ακριβώς ούτε καν της περνάει από το μυαλό να αμφισβητήσει την επικυριαρχία της τρόικας.

Το όλο σόου της «διαπραγμάτευσης» αποβλέπει στο να δεχτεί η κοινωνία πιο εύκολα τα νέα μέτρα. «Αφού τη τρόικα ζήτησε στην αρχή 2,8 δις, καλά είμαστε αφού τα πήγαμε στο 1,5. Και δόξα τω Θεώ να λέτε…»