Η δήλωση:

Τον Νοέμβρη του 1973 οι άνθρωποι της τέχνης ήταν παρόντες στο Πολυτεχνείο. Αγωνίστηκαν πλάι στους φοιτητές και τους εργαζόμενους νέους της εποχής, εμψυχώνοντάς τους με τις μουσικές, τα τραγούδια, την ιδιαίτερη ευαισθησία και τη δημιουργικότητά τους. Μετά το 1973, οι καλλιτέχνες κράτησαν ζωντανή και αθάνατη τη μνήμη της εξέγερσης του Νοέμβρη. Από τα έργα τους αποκτά ταυτότητα η δική μας μνήμη και συνείδηση. Χτες, στις πολύ ιδιαίτερες συνθήκες εορτασμού της επετείου, ακόμα και με σφραγισμένες τις πόρτες των θεάτρων, των σκηνών, των χώρων της τέχνης οι άνθρωποι που εργάζονται στον Πολιτισμό έσπασαν την αγωνία για τη δημόσια υγεία και ράγισαν το τείχος της αστυνομοκρατίας και τους αυταρχισμού της κυβέρνησης.  Οι καλλιτέχνες, όπως τότε έτσι και χθες ήταν παρόντες, πλάι σε όλο το δημοκρατικό κόσμο της χώρας που αγωνίζεται για τα επίδικα του σήμερα και θέλει να ελπίζει για το αύριο.

Από την πλατεία Κάνιγγος, από τα γραφεία του, το ΣΕΗ φρόντισε να μη μείνει βουβή η χτεσινή επέτειος όπως θέλησε η κυβέρνηση. Τραγούδια και κείμενα που παρέπεμπαν στην εξέγερση του Πολυτεχνείου, στον αντιδικτατορικό αγώνα αλλά και σε όλους τους αγώνες του λαού μας ηχούσαν καθ’ όλη τη διάρκεια της μέρας. Η Πανελλήνια Ομοσπονδία Θεάματος και Ακροάματος, με τη σειρά της, έστησε ένα έκτακτο ραδιοφωνικό πρόγραμμα για να κρατήσει ζωντανή τη μνήμη του Πολυτεχνείου κόντρα στις απαγορεύσεις και στο όργιο καταστολής που εκτυλισσόταν στο κέντρο της πόλης. Ταυτοχρόνως, δεκάδες καλλιτέχνες σκορπίστηκαν στην πόλη, κατά μόνας, σηκώνοντας πλακάτ που έγραφαν «Παντού Πολυτεχνεία» και κατακλύζοντας με τις φωτογραφίες τους τα κοινωνικά δίκτυα.

Οι καλλιτέχνες, αυτοί που πριν από λίγους μήνες «εξάντλησαν την επιείκεια της υπουργού Πολιτισμού» όπως η ίδια δήλωσε, είναι πάντα ένα από τα πιο ζωντανά κομμάτια της κοινωνίας μας, ευαίσθητες κεραίες κάθε εποχής, πρωτοπόροι στον αγώνα για δικαιώματα, ελευθερία, ισότητα και δικαιοσύνη. Μόνο ο σεβασμός μας τους αξίζει.