Στις στάσεις των λεωφορείων συχνά πυκνά συμβαίνουν ενδιαφέροντα πράγματα.

Τα λεωφορεία συνήθως αργούν να έρθουν, σε ορισμένες περιοχές έρχονται βασανιστικά αργά.

Επομένως…

…κάποιες φορές, ανταλλάσεις μερικές κουβέντες με τους άλλους που περιμένουν μαζί σου. Συνήθως πρόκειται για απλές κουβέντες. Για το πόσο κακές είναι οι δημόσιες συγκοινωνίες. Μετά λέγονται κάποιες αναφορές στο ελληνικό κράτος γενικά, την πολιτική κατάσταση. Όλα αυτά αν πασάν (en passant).

Βρέθηκα τις προάλλες σε μια τέτοια στάση με άλλους δυο, έναν άνδρα και μια γυναίκα. Ο άνδρας μεσήλικας στη δεκαετία των πενήντα, η γυναίκα νεαρότερη στη δεκαετία των τριάντα. Ο άνδρας άρχισε, κάποια στιγμή, να μονολογεί για το πόσο αργούν τα λεωφορεία. Η γυναίκα που κάπνιζε νευρικά, δεν έχασε την ευκαιρία και τον ρώτησε πόση περίπου ώρα κάνει κάποιο λεωφορείο να περάσει. Ο άνδρας της είπε ότι, εμπειρικά, έχει υπολογίσει κάπου 15-20 λεπτά αναμονής.

Μόλις άκουσα την πληροφορία αυθόρμητα έβγαλα ένα μικρό αναστεναγμό…

Η γυναίκα, με μια απότομη κίνηση, πέταξε μακριά το τσιγάρο της και αμέσως άναψε ένα ακόμα -στο καπάκι.

Ο άνδρας πήρε θάρρος (απ’ την υποψία οικειότητας της γυναίκας) και της είπε:

- Μη καπνίζεις έτσι κορίτσι μου, το λεωφόρο δεν θα έρθει γρηγορότερα.

Αμέσως μετά έκλεισε πονηρά το ένα του μάτι και συμπλήρωσε:

- Άσε που καπνίζοντας πολύ, πέφτει η… απόδοση!

Η απάντηση της γυναίκας ήταν πραγματικός καταπέλτης. Κάτι σαν ηλεκτροσόκ:

- Α, δεν τρέχει μια. Δεν κάνω εγώ τη σκληρή δουλειά. Από κάτω είμαι. Δεν κάνω κάτι ιδιαίτερο…

Ο άνδρας έπαθε την πλάκα του και γύρισε το βλέμμα του προς εμένα μ’ ένα αμήχανο χαμόγελο. Προφανώς, έψαχνε για κάποιου είδους στήριγμα.

Του είπα, σε ουδέτερο, καθησυχαστικό τόνο:

- Δεν τρέχει τίποτα. Μια απλή υπόθεση εργασίας έκανε η κυρία.