Η απόχη του νέου κόσμου από τη πολιτική, δεν πρέπει να μας γίνει συνήθεια και να της συμπεριφερόμαστε ως άλλο ένα δεδομένο που εισέρχεται στην πολιτική μας εξίσωση.
Κι αυτό, γιατί αν σκεφτούμε έτσι, εμμέσως ενσωματώνουμε πλήρως το σχέδιο του αντιπάλου, επαγωγικά και του κυρίαρχου πολιτικού συστήματος, του νεοφιλελευθερισμού. Ο ατομικός δρόμος, το διαρκές άγχος για απόκτηση προσόντων, καλλιεργούνται εδώ και δεκαετίες, ως βασικές συνισταμένες επιβίωσης στο σύγχρονο κόσμο. Αποτέλεσμα, συνδυαστικά με την χρήση των νέων τεχνολογιών, είναι η οργανωμένη ζωή και η συλλογικότητα να υποβαθμίζονται συνεχώς και η κοινωνία να κατακερματίζεται.
Ερχόμενοι, λοιπόν, στο συνέδριο μας, βρισκόμαστε αντιμέτωποι με το χρέος να δώσουμε απαντήσεις σε ερωτήματα, όπως, η συμμετοχή της κοινωνίας στο πολιτικό μας σχέδιο, η ενασχόληση της νέας γενιάς με την πολιτική, η επιδραστικότητα των πολιτικών μας θέσεων, οι οποίες παρήχθησαν μέσω των σχέσεων εκπροσώπησης, που δημιουργήσαμε το προηγούμενο διάστημα της παρέμβασης μας.
Η διαδικασία, αυτή, θα πρέπει να κινηθεί στα πλαίσια αναστοχασμού της δράσης και των θεωρητικών αναλύσεων μας, με παράλληλη αξιοποίηση της «έμμεσης» - «άμεσης» γνώσης και εμπειρίας, αποκλείοντας λογικές ολικής αμφισβήτησης και βεβαιότητας. Βασική στοχοθεσία για το αύριο, παραμένει η χρησιμότητα της οργάνωσης, με την σύγχρονη παραγωγή μετασχηματισμών στο κοινωνικό πεδίο.
Παράλληλα, είναι αναγκαίο να έχουμε στο νου μας, πως το συνέδριο μας δεν διενεργείται σε κενό πολιτικό χρόνο. Κάθε άλλο, παρά αδιάφορη θα χαρακτήριζε κάποιος την συγκύρια σήμερα.
Εκκινώντας από το εσωτερικό του κόμματος μας, όπου μετά την ήττα των εθνικών εκλογών κυριαρχεί η συζήτηση διεύρυνσης του πολιτικού μας σχηματισμού, της αντιστοίχισης του κοινωνικού με τον πολιτικό ΣΥ.ΡΙΖ.Α, και η διαμόρφωση των νέων πολιτικών του χαρακτηριστικών, έως την παλινόρθωση μιας εκδικητικής νεοφιλελεύθερης δεξιάς κυβέρνησης, η οποία μας έχει καταστήσει σαφές από την πρώτη στιγμή να ξεχάσουμε κάθε έννοια δημοκρατίας στο κοινωνικό πεδίο, ενώ την ίδια στιγμή πραγματοποιεί με επιδεξιότητα την οχύρωση του κράτους απέναντι σε μία πιθανότητα δεύτερης αριστερής διακυβέρνησης της χώρας.
Η ουσιαστική συζήτηση για τη διεύρυνση του κόμματος, η όποια είναι αλληλένδετη με αυτή για την μαζικοποίηση της οργάνωσης της νεολαίας, δεν πρέπει να περιστοιχισθεί μεταξύ οπαδικών κραυγών, «Αριστερά ή Κεντροαριστερά», αλλά στο βαθύτερο επίδικο: ποιους θέλουμε να εκπροσωπούμε μέσα στην κοινωνία; Σύμφωνα με τον Γκράμσι ένα πολιτικό κόμμα – πολιτική οργάνωση δεν υπάρχει στο κενό, εκπροσωπεί και εκφράζει στην πολιτική σκηνή μια συγκεκριμένη συγκυρία κοινωνική και ταξική συμμαχία μεταξύ τάξεων ή μερίδων τάξεων.
Οι κοινωνικές συμμαχίες παίρνουν την οριστική τους μορφή, μετά από σκληρό ιδεολογικό και πολιτικό αγώνα μεταξύ των τάξεων ή των μερίδων που τις συγκροτούν, με άμεσο αποτέλεσμα την μετατροπή του πολιτικού κόμματος σε πεδίο σύγκρουσης.
Άραγε, εμείς θα εγκλωβιστούμε σε άγονες αντιπαραθέσεις ή θα υποδείξουμε τη θέση μας μέσα στην κοινωνία, αλληλεπιδρώντας και εκπροσωπώντας τον κόσμο εκείνο, με τον όποιο μετά από 10 και χρόνια κρίσης έχουμε τις ίδιες αγωνίες και επιδιώξεις. Θα συναντηθούμε με εκείνους που οι κοινωνικές ανισότητες και διακρίσεις έχουν γίνει καθημερινό τους βίωμα;
Η αλληλεπίδραση αυτή, πέρα από την διαμόρφωση του πολιτικού μας σχεδίου και την εισαγωγή νέων στοιχείων αναφοράς, κι όχι δανειζόμενων από το ιστορικό παρελθόν, θα μας επισημάνει νέους τρόπους δράσης και επικοινωνίας των θέσεων μας. Σίγουρα, σε μια εποχή όπου ο χώρος και χρόνος αποκτούν παγκόσμια διάσταση και η πληροφορία διαδίδεται με ταχύτητα, μπορούμε να εκμεταλλευτούμε την τεχνολογική εξέλιξη απευθυνόμενοι σε μεγαλύτερες μάζες ανθρώπων. Η εναλλαγή τρόπων παρέμβασης, χωρίς την απεμπολή των παραδοσιακών, δεν μας καθιστά λιγότερο ή περισσότερο αριστερούς.
Το βασικό σενάριο παραμένει το ίδιο, αλλά την ίδια στιγμή οι διαδρομές υλοποίησης έχουν αλλάξει, ο τρόπος συντονισμού, ο τρόπος διάδοσης της πληροφορίας. Το σενάριο για εμάς δεν μπορεί να ξεκινήσει να γράφεται παρά μόνο στο σημείο εκείνο, στο όποιο αρχίζουμε συλλογικά να καθορίζουμε το πεπρωμένο μας, μετουσιώνοντας την ύπαρξη μας από αόρατη συνιστώσα του κοινωνικού πεδίου, σε πραγματικό πρωταγωνιστή της ιστορίας.
*μέλος της νεολαίας ΣΥ.ΡΙΖ.Α
