Σε ένα κομμάτι της οι αμήχανοι, αν είναι απλώς αμηχανία αυτό που χαρακτηρίζει την ενιαία Ευρώπη. Σε ένα δεύτερο, οι εξ ουρανού συμπαραστάτες των σφαγιαζομένων, που όμως, χρόνια τώρα, με τα έργα της βαριάς ιδιοτέλειάς τους, βοήθησαν –άλλοτε άθελά τους, άλλοτε σχεδιασμένα– τις πρόδρομες εκδοχές των σφαγιαστών, Ταλιμπάν και λοιπούς, που αποτέλεσαν τη θρησκειοϊδεολογική μήτρα των τζιχαντιστών. Με την ανοχή τους, και με τη συνδρομή τους σε χρήματα και όπλα, οι αντικαθεστωτικοί της Συρίας εξομοιώθηκαν με το θηρίο που θέλουν να εκδιώξουν, τον Ασαντ. Και τα βίντεο της δικής τους φρικτής δράσης είχαν κατακλύσει την αγορά (που δεν χορταίνει να καταναλώνει αίμα) πριν την τροφοδοτήσουν οι εικόνες με τους αποκεφαλισμούς ομήρων και τις ομαδικές εκτελέσεις αιχμαλώτων από χαλιφατιστές.

Σε ένα τρίτο τμήμα, οι δεινοί καιροσκόποι. Παρέταξαν τα τεθωρακισμένα σε απόσταση πλήρους θέας από το Κομπάνι όχι για να βοηθήσουν τους πολιορκούμενους, αλλά για να εμποδίσουν τους ομόφυλούς τους να τους βοηθήσουν, με την ενσώματη παρουσία τους ή με τον ανεφοδιασμό τους σε όπλα και τρόφιμα. Απαιτούν δέκα για να δώσουν μισό, κι αυτό όταν το κρίνουν εθνικώς συμφέρον, σε μια περίοδο που το εθνικό ταυτίζεται με το ερντογανικό, το οιονεί αυτοκρατορικό. Το στερεότυπο θέλει τους Τούρκους ανέκαθεν ικανότατους στα παίγνια της διπλωματίας. Ισως ισχύει: Εχουμε ακούσει πολλές φορές Αμερικανό αντιπρόεδρο να ζητάει συγγνώμη από την κυβέρνηση οποιασδήποτε χώρας; Ζήτησε ο κ. Μπάιντεν από την τουρκική.

Ενα φρικαλέο οικουμενικό «γύρω γύρω όλοι» συντελείται μέρες τώρα. Μια μαζική εξολόθρευση σε απευθείας σύνδεση. Με βαρύ οπλισμό στη διάθεσή τους –λάφυρο που το απέσπασαν εύκολα από έναν ιρακινό στρατό που δεν θα μπορούσε να είναι παρά διαλυμένος, όπως η ίδια η χώρα του–, οι «ιεροί πολεμιστές» σφυροκοπούν όσους Κούρδους απέμειναν στο Κομπάνι. Δύο αιώνες πριν, και δίχως να υπάρχει «ζωντανή κάλυψη», μόνο λίγα γράμματα και λαϊκά μοιρολόγια, η θυσία του πολιορκημένου Μεσολογγίου αντέστρεψε το κλίμα στην Ευρώπη, αναζωπυρώνοντας τον φιλελληνισμό. Τέτοια πιθανότητα δεν φαίνεται να υπάρχει τώρα, με το Κομπάνι. Γιατί δεν φαίνεται να υπάρχει φιλοκουρδικό κίνημα· ουδέποτε υπήρξε. Δεν είναι καν όλοι οι Κούρδοι φίλοι όλων των Κούρδων. Δίχως πατρίδα, μοιρασμένοι σε χώρες, φυλές, φατρίες, όμηροι της διχόνοιας, πρέπει να βρουν τον δικό τους Σολωμό. Και να τον ακούσουν. Οπως δεν τον ακούσαμε εμείς.

ΥΓ.: Λάθεψα χθες. Δεν ήταν πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ το 2007 ο κ. Βενιζέλος. Προαλειφόμενος ήταν. Νο 2. Ας όψεται το Ζάππειο.