Του Κώστα Παπαντωνίου, από την Αυγή

Ο Σάββας Κωφίδης, επ’ ουδενί δεν θα μπορούσε να κατηγορηθεί για αμετροεπής κι εκτός από σημαντική φυσιογνωμία του ποδοσφαίρου είναι ενεργός αγωνιστής που στέκεται στο μπόι των λόγων του κομαντάντε, εκπληρώνοντας στην καθημερινότητά του κάθε λέξη από την αγαπημένη του φράση.

Με σπουδαία καριέρα ως ποδοσφαιριστής και προπονητής σε Ηρακλή όπου θήτευσε και από τα δύο πόστα και σε Ολυμπιακό - Άρη, που διετέλεσε παίκτης τους, ο Σάββας Κωφίδης απέδειξε με το παράδειγμά του ότι το να μιλάς ανοικτά για κοινωνικά ζητήματα, δεν σημαίνει ότι θα βρεθείς αυτόματα στο περιθώριο.

Ελάχιστοι βέβαια, παρ’ ότι όλοι γνώστες της πορείας και των απόψεών του, έχουν ακολουθήσει τον ίδιο δρόμο. Η τελευταία φορά που μια πολιτική “χειρονομία”, έγινε αντικείμενο συζήτησης αφορούσε τον ναζιστικό χαιρετισμό του τότε ποδοσφαιριστή της ΑΕΚ, Γιώργου Κατίδη. Η τελευταία για την ακρίβεια, μέχρι την προηγούμενη Κυριακή, όταν στο δισέλιδο αφιέρωμα της Αυγής, φιλοξενήθηκε κοινή δήλωση 8 ποδοσφαιριστών που εξέφραζαν την αλληλεγγύη τους στην Ηριάννα. “Προσυπογράφω όσα είπαν”, λέει στη συνέντευξή του στην “Α” ο Σ. Κωφίδης που μιλά ακόμη για τη σημασία να αρθρώνουν λόγο οι άνθρωποι του αθλητισμού για τα τεκταινόμενα εκτός γηπέδου και σχολιάζει επιπλέον τους λόγους που αυτό δεν συμβαίνει συχνά.

* Με αφορμή τη δήλωση των οκτώ ποδοσφαιριστών στην Αυγή για την Ηριάννα, ήθελα να σας ρωτήσω για τη σημασία να τοποθετούνται δημόσια οι άνθρωποι του αθλητισμού.

Όταν μιλά ένας ποδοσφαιριστής είναι σημαντικό καταρχήν γιατί μιλάμε για το πιο δημοφιλές άθλημα. Είναι πολύ πιο εύκολο για εκείνον να στρέψει την προσοχή του κόσμου πάνω του. Βέβαια αυτό που μπορεί να πει, μπορεί να είναι θετικό, μπορεί να είναι όμως και αρνητικό. Σε κάθε περίπτωση επηρεάζει. Στην προκειμένη περίπτωση, έχουμε μια θετική δήλωση, η οποία θα έχει κάνει τη δουλειά της, αν έχει βάλει τον κόσμο στη διαδικασία να ψάξει απλά περί τίνος πρόκειται.

* Για ποιον λόγο οι αθλητές δεν μιλούν συχνά;

Πιστεύω ότι είναι θέμα παιδείας και σε ένα καπιταλιστικό σύστημα εξ ορισμού είναι λίγες οι “ανήσυχες” φωνές. Έπειτα όσοι μπορεί να θέλουν να μιλήσουν, φοβούνται μη χάσουν διάφορα πράγματα. Σκέφτονται ότι δεν θέλουν να θυσιάσουν την καριέρα τους για μια δήλωση, που θα είναι απέναντι στο κατεστημένο, το οποίο μπορεί στη συνέχεια να τους αποβάλλει με τον τρόπο του.

* Βάζουν εμπόδια οι διοικήσεις των ομάδων; Αποτρέπουν τους παίκτες να πάρουν θέση;

Φυσικά. Το έχω ζήσει προσωπικά και το έχω δει να συμβαίνει και γενικά. Υπάρχει μια καθημερινή πίεση μέσα από τα ΜΜΕ, μέσα από τις ομάδες, την ομοσπονδία. Μπορεί να μην είναι ορατή, αλλά υπάρχει. Σε αποτρέπουν να μιλήσεις για κοινωνικά ζητήματα και σε ωθούν να... κοιτάζεις τη δουλειά σου. Μην πάμε μακριά, θυμήσου ας πούμε τις αντιδράσεις που είχαν υπάρξει όταν μίλησα για τον Ρωμανό.

* Σας έχει κοστίσει;

Ούτε και με ενδιαφέρει. Τα υλικά αγαθά δεν είναι η προτεραιότητά μου, άλλα ζητήματα είναι. Δεν μπορεί να μου κοστίσει τίποτα, θα κόστιζε σε αυτούς που είναι υλιστές.

* Πώς θα μπορούσε να αλλάξει η κατάσταση;

Πρέπει να αλλάξει ολόκληρη η κοινωνία, το πολίτευμα, το σύστημα. Χρειαζόμαστε μια αταξική κοινωνία, συλλογική, συνεταιριστική, μια κοινωνία του δικαίου και της αλληλεγγύης. Όσον αφορά τον αθλητισμό τώρα, πρέπει οι συνάδελφοι και οι αθλητές να καταλάβουν πόσο πολύ μπορεί να επηρεάσει ο λόγος τους. Μια και μόνο κουβέντα ενός ποδοσφαιριστή, πόσο μάλλον αν είναι και διεθνής, μπορεί να κινήσει τον κόσμο ώστε να γίνει καλύτερος. Φανταστείτε να έλεγε ο Μέσι μια κουβέντα για ένα κοινωνικό ζήτημα. Θα τον άκουγαν όλοι, θα έψαχναν και θα αναρωτιόνταν αν είναι σωστό αυτό που λέει ή όχι.

* Για την υπόθεση της Ηριάννας ποια η γνώμη σας;

Είναι οφθαλμοφανές ότι η ποινή που της επιβλήθηκε είναι άδικη. Αν θεωρήσουμε την Ηριάννα τρομοκράτη, τότε ο πραγματικός τρομοκράτης πόσα χρόνια πρέπει να φάει; Ο πραγματικός τρομοκράτης είναι το κράτος. Όταν λειτουργείς εναντίον του λαού, όταν τον τρομοκρατείς εσύ είσαι ο πραγματικός τρομοκράτης. Να αφήσουν, λοιπόν, την Ηριάννα και να ψάξουν μετά για τους πραγματικούς τρομοκράτες, να κοιτάξουν ίσως τον ίδιο τους τον εαυτό και το κράτος που έχουν φτιάξει.