Σαν σήμερα, στις 23 Νοεμβρίου του 1980, υποκύπτει στα τραύματά του ο Κύπριος φοιτητής, Ιάκωβος Κουμής. Ο Κουμής ήταν ουσιαστικά επί μία βδομάδα κλινικά νεκρός στο νοσοκομείο, όπου είχε μεταφερθεί μετά από την πορεία του Πολυτεχνείου, την Κυριακή στις 16 του μήνα, και τον άγριο κι αναίτιο ξυλοδαρμό του από τα ΜΑΤ του Ράλλη. Κι αν αυτή η τελευταία φράση δημιουργεί δυσάρεστους συνειρμούς με τον πατέρα του τότε πρωθυπουργού και τα Τάγματα Ασφαλείας της κατοχικής κυβέρνησής του, δεν απέχει και τόσο από την πραγματικότητα.
Είναι χαρακτηριστικό πως αντέδρασαν έντονα ακόμα και μετριοπαθείς αστοί πολιτικοί, όπως ο Ζίγδης, που παρομοίασε τα ΜΑΤ με σώμα των Ες-Ες, χειρότερο από την ΕΣΑ της χούντας και από τους Ιταλούς φασίστες κατακτητές. Η απάντηση του Ράλλη στη Βουλή ήταν μια βιβλική αναφορά στη ρομφαία του Αρχάγγελου Μιχαήλ, που αμύνεται από τους δαίμονες με σπάθη κι όχι με άνθη…
Τη… ρομφαία του Ράλλη και των ΜΑΤ είχαν δοκιμάσει εκείνη τη μέρα εκατοντάδες διαδηλωτές, με τους τραυματίες να φτάνουν συνολικά τους 150, σε μια πρωτόγνωρη επιχείρηση κρατικής καταστολής! Το αποκορύφωμα ήρθε με τη δολοφονία της Σταματίνας Κανελλοπούλου, μιας 20χρονης εργάτριας από το Περιστέρι, που έπεσε αιμόφυρτη και αναίσθητη στην οδό Πανεπιστημίου από τα αλλεπάλληλα χτυπήματα των αστυνομικών, με το ιατροδικαστικό πόρισμα να κάνει λόγο για “18 χτυπήματα στο κρανίο, πολλαπλά κατάγματα και βαριά κρανιοεγκεφαλική κάκωση”. Η Κανελλοπούλου ξεψύχησε στο Ιπποκράτειο, όπου μεταφέρθηκε εσπευσμένα, προτού προλάβουν οι γιατροί να της δώσουν τις πρώτες βοήθειες.
Το αντίστοιχο πόρισμα για τον Ιάκωβο Κουμή ήταν “αποκόλληση τμήματος του εγκεφάλου” από ισχυρό χτύπημα με γκλομπ, που δέχτηκε πισώπλατα και επέφερε το θάνατό του, μία εβδομάδα μετά. Σύμφωνα με κάποιες μαρτυρίες, ο Κουμής δεν είχε καν συμμετοχή στα επεισόδια, καθώς πορεύτηκε με τον κύριο όγκο της πορείας του Πολυτεχνείου -συμμετέχοντας σε μια μετριοπαθή πολιτική ομάδα για το Κυπριακό- που διαλύθηκε στο Σύνταγμα και βρισκόταν σε ένα καφενείο παρακείμενο στην Πλατεία.
Η σορός του 24χρονου φοιτητή, που καταγόταν από την Αμμόχωστο και έζησε στην εφηβεία του το ξεριζωμό με το πραξικόπημα κατά του Μακάριου και τον Αττίλα Ι και ΙΙ, μεταφέρθηκε στην πατρίδα του. Η κηδεία του είχε μαζική λαϊκή συμμετοχή και φορτισμένη ατμόσφαιρα, αλλά καμία επίσημη παρουσία αντιπροσώπου της ελληνικής και της κυπριακής κυβέρνησης ή της ελληνικής πρεσβείας! Η ελληνική κυβέρνηση εξάλλου φρόντισε να καλύψει πολιτικά τους δολοφόνους του Κουμή και της Κανελλοπούλου. Παρά τις μηνύσεις των οικογενειών που ζητούσαν επιτακτικά να τιμωρηθούν οι υπεύθυνοι, η ΕΔΕ που διατάχτηκε δεν οδήγησε σε κανένα αποτέλεσμα κι όσοι τους αποδόθηκαν κατηγορίες, απαλλάχθηκαν οριστικά μερικά χρόνια αργότερα.
Για το ελληνικό κράτος, η δολοφονία του Κουμή και της Κανελλοπούλου δεν είχε κανέναν υπαίτιο, κανέναν ένοχο. Ποιος ξέρει, ίσως να δολοφονήθηκαν κι αυτοί μόνοι τους, όπως οι ξυλοκοπημένοι συλληφθέντες του φετινού Πολυτεχνείου που… χτυπιόντουσαν μόνοι τους στο οδόστρωμα, για να αποφύγουν τη σύλληψη, όπως αναφέρει η σχετική αστυνομική έκθεση.
Στην πραγματικότητα, η κυβέρνηση δεν μπορούσε παρά να καλύψει τους δράστες που εκτελούσαν πιστά δικές της εντολές. Εκείνο το φθινόπωρο, η κυβέρνηση Ράλλη είχε αποφασίσει να τερματίσει τον ελιγμό που είχε κάνει η κυβέρνηση Καραμανλή μετά τη διχοτόμηση της Κύπρου, με την προσωρινή αποχώρηση από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ. Ενώ παράλληλα διαπραγματευόταν τη συμφωνία για την παράταση της παραμονής των Νατοϊκών Βάσεων στην Ελλάδα.
Έτσι λοιπόν, η κυβέρνηση έθεσε σε προστατευτικό κλοιό την αμερικάνικη πρεσβεία κι απαίτησε να σταματήσει η πορεία κι όλα τα μπλοκ στην πλατεία Συντάγματος. Η άγρια καταστολή που ακολούθησε δεν ήταν τίποτα άλλο απ’ τη σχεδιασμένη κι οργανωμένη αντίδραση της αστυνομίας στα μπλοκ των διαδηλωτών που επιχείρησαν να σπάσουν την απαγόρευση και να πορευτούν στη Βασιλίσσης Σοφίας. Κι ενώ από τότε διατυπωνόταν ρητά απ’ το λαϊκό κίνημα ως αίτημα η κατάργηση των ΜΑΤ, καμία από τις κυβερνήσεις που ακολούθησαν -και που τότε ήταν στο δρόμο ως πολιτικές δυνάμεις- δεν τόλμησε καν να το αναφέρει, από θέση εξουσίας.
Πάνω απ’ όλα η συνέχεια του κράτους -που δολοφονεί. Κι ακόμα πιο πάνω, η τάξη που υπηρετεί αυτό και τα όργανα της τάξης.
(πηγή: Κατιούσα)
Διαβάστε σχετικά:
Ι.Κουμής – Σ.Κανελλοπούλου: Οι ξεχασμένοι νεκροί της αστυνομικής βίας
