Σαν σήμερα πριν από ένα χρόνο, περισσότεροι από 2.500 άνθρωποι περπάτησαν 8 χιλιόμετρα μέσα στο δάσος του Κακάβου, σε μια πορεία φόρο τιμής στο βουνό που του ΄λαχε να γίνεται βορά των χρυσοθήρων. Την ανατριχιαστική σιωπή και την αρμονία της φύσης κατέστρεψε η στρατιά πάνοπλων αστυνομικών, που δεν αρκέστηκαν στην παραφωνία της παρουσίας τους μέσα στο δάσος. Εξαπέλυσαν απίστευτης βίας επίθεση στους διαδηλωτές, με ανθρωποκυνηγητό χιλιομέτρων, ξυλοδαρμούς, δακρυγόνα, χημικά, σπάζοντας τζάμια αυτοκινήτων και κόκαλα ανθρώπων. Με λύσσα που δεν δικαιολογείται με την κοινή λογική – και που σόκαρε ακόμη και κάποιους αστυνομικούς – οι άντρες των ΜΑΤ χτύπησαν ηλικιωμένους, κακοποίησαν συλληφθέντες, κυνήγησαν αλλόφρονες τον κόσμο που οπισθοχωρούσε.
Μέχρι σήμερα καμία Ένορκη Διοικητική Εξέταση ή άλλη διοικητική πράξη, δεν έδωσε εξηγήσεις, δεν δικαιολόγησε την, απίστευτης έντασης, κρατική βία, δεν βρήκε κανέναν υπεύθυνο να λογοδοτήσει. Αντίθετα το Κράτος και η Δικαιοσύνη σέρνουν, σε ένα μήνα, στα δικαστήρια τους 14 διαδηλωτές που συνελήφθησαν εκείνη τη μέρα.
Από τότε κύλησε πολύ νερό στ΄αυλάκι. Η κρατική βία, τρομοκρατία, προπαγάνδα και αυθαιρεσία εντάθηκαν και ξεπέρασαν και την πιο αρρωστημένη φαντασία. Ταυτόχρονα όμως γιγαντώθηκε και το κίνημα. Αγκαλιάστηκε με αλληλεγγύη κι έστειλε το μήνυμά του και στο πιο απομακρυσμένο χωριό της χώρας.
Κι αυτό τρομάζει. Κυβερνητικοί και παπαγαλάκια προσπαθούν με νύχια και με δόντια να παρουσιάσουν το κίνημα της Χαλκιδικής σαν μια περίεργη και επικίνδυνη αρρώστια. Ένα απόστημα βίας και ανομίας που πρέπει να σπάσει. Υπάρχει όμως μια ερώτηση που σπάνια τίθεται, ίσως επειδή η απάντηση προκαλεί τρόμο. Αλλά κατά βάθος ο καθένας θα ήθελε να μάθει, από φόβο ή ελπίδα, εάν η “αρρώστια” αυτή είναι μεταδοτική.
