to top
  • βρείτε μας στο Twitter
  • βρείτε μας στο Facebook
  • βρείτε μας στο YouTube
  • στείλτε μας email
  • εγγραφείτε στο RSS feed
  • international version

12:57 | 30.03.2015

Πολιτική

Σαν σήμερα εκτέλεσαν τον Νίκο Μπελογιάννη

Στις 30 Μαρτίου του 1952 εκτελείται ο Νίκος Μπελογιάννης - Δικάστηκε και καταδικάστηκε ως κομμουνιστής με την κατηγορία της κατασκοπίας - "Στερνές στιγμές", άγνωστο κείμενο του Μπελογιάννη


Ο Μπελογιάννης, γεννήθηκε το 1915 στην Αμαλιάδα και εντάχθηκε στο ΚΚΕ από μικρή ηλικία. Το 1934 συλλαμβάνεται για πρώτη φορά ενώ το 1936 θα καταδικαστεί ερήμην σε δύο χρόνια φυλάκιση για συμμετοχή σε αγροτικές κινητοποιήσεις.

Τον Μάιο του 1938 συλλαμβάνεται εκ νέου και καταδικάζεται σε 5 χρόνια φυλάκιση. Ο ‘Β παγκόσμιος πόλεμος θα τον βρει στην φυλακή από όπου το Ελληνικό κράτος θα τον παραδώσει στους κατακτητές. Το 1943 θα αποδράσει και θα ενταχθεί στο ΕΑΜ Πελοποννήσου. Το 1950 ο Νίκος Μπελογιάννης φθάνει παράνομα στην Ελλάδα έτσι ώστε να ανασυντάξει τις οργανώσεις του ΚΚΕ και να διαγράψει τους χαφιέδες. Στις 21 Δεκεμβρίου συλλαμβάνεται και κλείνεται στην φυλακή.

Η υπόθεση ξεσήκωσε μεγάλες αντιδράσεις τόσο στην Ελλάδα όσο και διεθνώς. Γνωστοί καλλιτέχνες και πολιτικοί ύψωσαν την φωνή τους έτσι ώστε να δοθεί χάρη στον Νίκο Μπελογιάννη. Ο Πωλ Ελυάρ, ο Ζαν Κοκτώ, ο Ζαν-Πωλ Σαρτρ, ο Ναζίμ Χικμέτ, ο Πάμπλο Πικάσσο, ο Τσάρλι Τσάπλιν, αλλά ακόμα και ο ο Σαρλ Ντε Γκωλ είναι μερικές μόνο από τις προσωπικότητες που διαμαρτυρήθηκαν.

Παρά τις αντιδράσεις την Κυριακή 30 Μαρτίου 1952 και κατά παράβαση κάθε ηθικής δεοντολογίας, οι κρατούμενοι Μπελογιάννης, Καλούμενος, Μπάτσης και Αργυριάδης μεταφέρθηκαν νωρίς το πρωί στο στρατόπεδο στο Γουδή και εκτελέστηκαν δια τυφεκισμού. Ήταν τόσο μεγάλος ο φόβος των αντιδράσεων και για αυτό η εκτέλεση έγινε Κυριακή, πρακτική που δεν επιχείρησαν ούτε οι ναζί κατακτητές. Την επόμενη μέρα της εκτέλεσης, ο Πάμπλο Πικάσο σχεδίασε και το γνωστό σκίτσο εμπνευσμένο από την φωτογραφία τη μέρα της δίκης, με την οποία ο Μπελογιάννης έγινε διεθνώς γνωστός ως “ο άνθρωπος με το γαρύφαλλο”. (info-war.gr)

Στην επιμέλεια του θέματος που είχε παρουσιαστεί στην Ελεύθερη ΕΡΤ, είναι ο Χρήστος Αβραμίδης.

Ο φωτογράφος του στρατού δεν βρήκε το κουράγιο να σταθεί μπροστά τους. Προτίμησε να μην διασταυρωθεί ο φακός του με το τελευταίο βλέμμα τους μην και καταγραφεί στην ιστορία η λάμψη που φώτιζε τα μάτια τους. Δεν έπρεπε να δει κανείς τον τρόπο με τον οποίο αντιμετώπισαν το θάνατο μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα. Τις πλάτες τους κατέγραψε ο φακός. Κι αυτές ακόμα, όμως, μαρτυρούν την αξιοπρέπεια του σώματος. Ήταν 30 Μαρτίου 1952, ημέρα Κυριακή και ώρα 4.10 τα ξημερώματα. Ο φωτογράφος τους «χτύπησε» πισώπλατα. Βλέπεις δεν λύγισαν... (σχόλιο του Π. Κατσάκου)

"Στερνές στιγμές", άγνωστο κείμενο του Μπελογιάννη

Ένα άγνωστο κείμενο του αγωνιστή της Αντίστασης και στελέχους του ΚΚΕ, Νίκου Μπελογιάννη που εκτελέστηκε σαν σήμερα μαζί με τους συντρόφους του ΚαλούμενοΑργυριάδη και Μπάτση, έχοντας καταδικαστεί για κατασκοπεία από έκτακτο στρατοδικείο, δημοσιεύει η Εφημερίδα των Συντακτών.

Όπως αναφέρει το ρεπορτάζ, ο Μπελογιάννης είχε ιδιαίτερη αγάπη στη λογοτεχνία και αμέσως μετά τη σύλληψή του ρίχτηκε με πάθος στην προσπάθεια να συγγράψει μια μελέτη για την ιστορία της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας


Από τη μελέτη αυτή κατάφερε να ολοκληρώσει μόνο το δεύτερο κεφάλαιο, το οποίο εκδόθηκε μετά τη δολοφονία του, από τον δικηγόρο του Μηνά Γαλέο με το ψευδώνυμο Μ. Κουλουριώτης.

Ο ίδιος ασκούνταν στη συγγραφή λογοτεχνικών κειμένων, τα οποία δημοσίευε στο φιλολογικό περιοδικό «Χαραυγή», το οποίο απευθυνόταν στους νέους και άρχισε να κυκλοφορεί το 1932 στην ιδιαίτερη πατρίδα του, την Αμαλιάδα.

Η Εφημερίδα των Συντακτών, επιλέγει ένα από αυτά το οποίο περιγράφει με ιδιαίτερη ευαισθησία και ανθρωπισμό τις τελευταίες στιγμές ενός μάλλον φυματικού νέου – φαινόμενο σύνηθες εκείνη την εποχή, καθώς η φυματίωση, το χτικιό όπως το έλεγε ο λαός, «θέριζε» στην Ελλάδα.

«Στερνές στιγμές

Γκουχ… γκουχ... Ο βήχας του ξερός, απαίσιος, αντηχούσε κάπως παράξενα μέσ’ στο μελαγχολικό δωμάτιο.

Γκουχ, γκουχ, έβηχε ο άρρωστος νιος ξαπλωμένος στο φτωχικό του κρεβάτι. Θλιμμένος κι’ αδύνατος σα σκελετός, έμοιαζε με φάντασμα, που μόλις βγήκε απ’ τον τάφο του. 

Ερημος, απόκληρος, αφού θαλασσοδάρθηκε στα πέλαγα του πόνου, ηύρε λιμάνι απάνεμο το δωματιάκι εκείνο. Κι ήρθε να σβήσει ’κει μέσα, αφού πρώτα έκλεισε για πάντα το βιβλίο της ζήσης του, που μέσ’ στις σελίδες του φάνταζαν παντού με κεφαλαία μαύρα γράμματα, η δυστυχία κι’ η λύπη και ο πόνος.

Και σήμερα να! αιστάνεται σιγά-σιγά την ύπαρξή του να φεύγει, να γλιστράει ασυναίστητα από μέσα του, νοιώθει πως πλησιάζει το μοιραίο...

Πώς θέλει όμως ο φτωχός νιος να χαρεί τις τελευταίες του στιγμές... Δεν είναι μήπως άνθρωπος κι’ αυτός; Αλήθεια, πώς το ποθεί..! Μα πώς; με ποιον τρόπο;...

Σε μια στιγμή τ’ άτονο βλέμμα του πέφτει στην κιθάρα, που κρεμόταν αντίκρυ του. Σηκώθηκε με κόπο, την πήρε στα χέρια του, κι’ άρχισε να παίζει... Κι’ έπαιζε τ’ αγαπημένο του το δικό του τραγούδι».

2024 © left.gr | στείλτε μας νεα, σχόλια ή παρατηρήσεις στο [email protected]
§ Όροι χρήσης για αναδημοσιεύσεις Αναφορά Δημιουργού-Μη Εμπορική Χρήση 3.0 Μη εισαγόμενο (CC BY-NC 3.0)