Ο Δημήτρης Κεχαΐδης γεννήθηκε στα Τρίκαλα της Θεσσαλίας. Φοίτησε στη νομική σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών.
Πρωτοεμφανίστηκε στο χώρο του θεάτρου με τα μονόπρακτα έργα "Μακρινό λυπητερό τραγούδι" και "Παιχνίδια στις αλυκές" που παραστάθηκαν από το Θέατρο Τέχνης του Καρόλου Κουν το 1958. Από τον Κουν ανέβηκαν και όλα τα υπόλοιπα έργα του, "Ο μεγάλος περίπατος", "Το πανηγύρι", "Η βέρα-το τάβλι" και "Δάφνες και πικροδάφνες", όλα γραμμένα σε συνεργασία με τη σύζυγό του Ελένη Χαβιαρά.
Το τελευταίο έργο του είχε τίτλο "Με δύναμη από την Κηφισιά" και πρωτοπαραστάθηκε το 1997 από την "Εταιρεία Θεάτρου Σκηνή-Θέατρο της Οδού Κυκλάδων" του Λευτέρη Βογιατζή.
Πέθανε στις 15.12.2005 στην Κηφισιά, μετά από μακρόχρονη αρρώστια.
Ο Δημήτρης Κεχαΐδης ανήκει στους σημαντικότερους νεοέλληνες συγγραφείς του θεάτρου. Με βασική θεματική προβληματική γύρω από την ελληνική μικροαστική μιζέρια, ο Κεχαΐδης καθιέρωσε μια ιδιότυπη θεατρική γραφή που θυμίζει πιστή αναπαραγωγή του καθημερινού λόγου, εμπλουτισμένη με μεγάλη συναισθηματική δύναμη. Για περισσότερα βιογραφικά στοιχεία του Δημήτρη Κεχαΐδη βλ. Γεωργουσόπουλος Κώστας, "Κεχαΐδης Δημήτρης", "Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό", τ. 4. Αθήνα, Εκδοτική Αθηνών, 1985.
Δεν έγραψε πολλά έργα ο Δημήτρης Κεχαΐδης. Ο ίδιος, σε παλαιότερη συνέντευξή του, το ερμήνευε ως εξής: «Ενας από τους λόγους που αργώ να γράψω είναι γιατί θέλω καιρό για ν' αποχωριστώ απ' τους ήρωες των έργων μου. Και μετά θέλω πάλι καιρό για να μπω στη μοναξιά και στην ανάγκη να γράψω, να βυθιστώ στον κόσμο τον δικό μου. Εγκυμονώ τη γραφή μέσα από τη μοναξιά. Η απομόνωση, το γύρισμα στους απλούς καιρούς σου φρεσκάρει την αφέλεια -και η αφέλεια πιστεύω είναι από τα πιο σημαντικά στοιχεία των έργων τέχνης- και μαζί την ωρίμαση. Σ' εμποδίζει να πέσεις σε μια συνεχιζόμενη σκληρότητα. Σε βοηθά να ξαναβρείς τις ρίζες, τους ανθρώπους απ' όπου και για όπου γράφεις. Ή πιο σωστά γράφουμε, αφού όλη η δουλειά γίνεται με την Ελένη Χαβιαρά. Γιατί αν δεν απομονωθείς με αυταπάρνηση απ' το καθημερινό, σημερινό σου περιβάλλον, χάνεις αυτά από τα οποία πιάνεσαι».
Παρ' ότι ολιγογράφος, οι περισσότερες ελληνικές σκηνές έχουν παρουσιάσει οπωσδήποτε ένα από τα έργα του. Και δεν θα ήταν υπερβολή να λέγαμε ότι μεταπολιτευτικά οι Νεοέλληνες διαπαιδαγωγήθηκαν θεατρικά από τα έργα του Δημήτρη Κεχαΐδη. «Η ζωή και η αλήθεια είναι πολύ θολά νερά. Και νομίζω ότι καθήκον του συγγραφέα είναι να βοηθήσει στο ξεκαθάρισμα των νερών για να βλέπεις στο βάθος. Στην απογύμνωση των πραγμάτων» έλεγε ο ίδιος.
(Πηγές: Αρχείο Ελλήνων Λογοτεχνών, Ε.ΚΕ.ΒΙ., Καθημερινή).
