Η Φρανσουάζ Σαγκάν αποτελεί ένα από τα είδωλα της γαλλικής λογοτεχνίας και μία φιλελεύθερη μυθιστοριογράφο, θεατρικό συγγραφέα και σεναριογράφο της οποίας οι ψυχρές απεικονίσεις βαρετών, ανήθικων ανθρώπων της μεσαίας τάξης έχουν μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες και έχουν γίνει μπεστ σέλερς, ενώ αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι πριν λίγες μέρες κυκλοφόρησε και μεταφρασμένο στα ελληνικά το ημερολόγιό της με τίτλο «Toxique» στο οποίο η ίδια αφηγείται την εμπειρία της να αποτοξινωθεί.
Η Σαγκάν δημοσίευσε το πρώτο της μυθιστόρημα, Bonjour Tristesse (1954), σε ηλικία μόλις 19, αποδεικνύοντας ότι γεννιέται κανείς συγγραφέας και δεν γίνεται. Η επιτυχία του βιβλίου της θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί σκανδαλώδης καθώς παρουσίαζε μια νεαρή γυναίκα που διάλυσε τον δεσμό του πατέρα της.
Η Σαγκάν γεννήθηκε με το όνομα Françoise Quoirez στο χωριό Cajarc, στη νοτιοδυτική Γαλλία, σε μια εύπορη οικογένεια. Ήταν το τρίτο παιδί του Pierre Quoirez, ενός πλούσιου βιομηχάνου, και της Marie (Laubard) Quoirez. Η οικογένεια της μετακόμισε στο ξέσπασμα του Β Παγκοσμίου Πολέμου σττην επαρχία, μένοντας κυρίως στη Λυών, ενώ η Σαγκάν πέρασε και αρκετό καιρό στην Ελβετία. Μετά την απελευθέρωση της Γαλλίας το 1944, η οικογένεια επέστρεψε στο Παρίσι.
Η Σαγκάν παρακολούθησε τα μαθητικά της χρόνια σε σχολεία μοναστηριών ενώ φοίτησε στο Πανεπιστήμιο της Σορβόννης. Το 1953 απέτυχε στο δεύτερο έτος εξετάσεων για την τριτοβάθμια εκπαίδευση και ασχολήθηκε κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού με τη συγγραφή του πρώτου της μυθιστόρηματος, Bonjour Tristesse. Ο τίτλος του βιβλίου προήλθε από τον Paul Eluard, ενώ το ψευδώνυμο της, το πήρε από ένα χαρακτήρα του έργου του Προυστ RemembranceofThingsPast. Η λεπτή ιστορία του πρώτου έρωτα της Cécile έκανε τη Σαγκάν διάσημη στη Γαλλία και στο εξωτερικό. Ταξίδεψε μάλιστα και στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου απέκτησε φίλους, όπως ο συγγραφέας Τρούμαν Καπότε και η ηθοποιός Άβα Γκάρντνερ. Το 1957 η αγάπη της για τα γρήγορα αυτοκίνητα την οδήγησε σε ένα ατύχημα στο οποίο λίγο έλειψε να χάσει τη ζωή της, οδηγώντας μία Aston Martin, ενώ γνωστό ήταν και το γεγονός για τον εθισμό της στο αλκοόλ και τα τυχερά παιχνίδια.
Η Cécile, η ηρωίδα του Bonjour tristesse, είναι μια χαϊδεμένη έφηβη. Περνάει τις καλοκαιρινές διακοπές της στο νότο της Γαλλίας σε μια βίλα. Ενώ έχει αποτύχει στις εξετάσεις της, ο Cyril, ένας νεαρός φοιτητής της Νομικής, αποδεικνύεται πολύ πιο ενδιαφέρων από τα βιβλία. Ο σαραντάχρονος πατέρας της, Raymond, είναι χήρος. Και έχει αφήσει την ερωμένη του Elsa για την εύθραυστη Anne Larsen, που ήταν φίλη της γυναίκας του. Προκειμένου να χτυπήσει την άνια και την πλήξη της, η Cecileβάζει μπροστά το σχέδιο για να βγάλει από τη μέση την ερωμένη του πατέρα της. Σύμμαχοί της είναι ο Cyril, που ερωτευμένος δεν μπορεί να της αρνηθεί τίποτα και η εγκαταλελειμένη Elsa που θέλει να ξανακερδίσει τον πατέρα της. Ο Cyrile κάνει τον ερωτευμένο με την Elsa και το σχέδιο τίθεται όχι μόνο σε εφαρμογή αλλά φαίνεται και να πετυχαίνει. Η Anne πιάνει τον αγαπημένο της Raymond να έχει γυρίσει στην αγκαλιά της Elsa. Εκείνη οδηγώντας απερίσκεπτα μακριά από τη βίλα, πεθαίνει σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα. Η Cécile επιστρέφει έτσι με τον πατέρα της στο Παρίσι αφήνοντας πίσω το καλοκαίρι, τον Cyrile, αλλά και την παιδική της αθωώτητα.
Η επιτυχία του μυθιστορήματος είχε σαν αποτέλεσμα να δώσει έμπνευση τόσο στη μουσική καθώς το τραγούδι TheSoundofSilence του 1964 είναι εμπνευσμένο από αυτό, ενώ η ιστορία του βιβλίου γυρίστηκε το 1957 σε ταινία με σκηνοθέτη τον Otto Premingerκαι πρωταγωνιστές την Deborah Kerr και τον David Niven σημειώνοντας μεγάλη επιτυχία στην Γαλλία.
Μετά το μυθιστόρημα η Σαγκάν έγινε η εκπρόσωπος της απογοητευμένης νεολαίας, αλλά και τον δυνητικά επαναστατών εφήβων. Το A Certain Smile το 1958, το δεύτερο βιβλίο της, αποτέλεσε επίσης μπεστ σέλερ, το οποίο περιέγραφε την ερωτική σχέση μιας μαθήτριας με έναν μεσήλικα άνδρα.
Αν και τα έργα της Σαγκάν για την αγάπη, το γάμο και τη χωρίς ρίζες ύπαρξη ταξινομούνται συχνά από άνδρες κριτικούς στην κατηγορία των ψυχαγωγικών, τα πρώτα της μυθιστορήματά ιδίως αξίζουν, σύμφωνα με φεμινίστριες κριτικούς μεγαλύτερης προσοχής. Ο εξολογητικός τόνος του Bonjou Tristesse έχει θεωρηθεί ως προπομπός για αυτό το είδος γραψίματος τα μετέπειτα χρόνια.
Η Σαγκάν όμως έζησε μια πολυτάραχη προσωπική ζωή και η ίδια. Το 1958 παντρεύεται τον Guy Schoeller, ένας εκδότη, 20 χρόνια μεγαλύτερό της , με τον οποίο χωρίζει μετά από δύο χρόνια γάμου. Το 1962 παντρεύεται για 2η φορά τον Robert Westhof, έναν αμερικανό σχεδιαστή κεραμικών με τον οποίο απέκτησαν και ένα γιο. Και αυτός ο γάμος, όμως, τελείωσε με διαζύγιο, ενώ οι ερωτικές της περιπέτειες της δεν είχαν τελειωμό. Ανάμεσα στις σημαντικές της σχέσεις συγκαταλέγεται και εκείνη με τον Annick Geille, πρώην εκδότη του γαλλικού Playboy, ενώ γνωστή ήταν και η αγάπη της για το γυναικείο φύλο χωρίς όμως να το παραδεχτεί ανοιχτά ποτέ.
Στη δεκαετία του 1960 η Σαγκάν άρχισε να ασχολείτε με θεατρικά έργα, αποδεικνύοντας το ταλέντο της και σε αυτή τη μορφή συγγραφής. Τα πρώτα της έργα CastleinSweden το 1960 και ViolinsSometimes το 1961, σημείωσαν μικρή επιτυχία, ενώ μετά το The Purple Dress of Valentine το 1963, έγραψε το Hapiness, Odd and Pass το 1964, στην οποία ένας νεαρός αξιωματικός του στρατού αμφιταλαντεύεται ανάμεσα στον έρωτα και την επιθυμία του να σκοτωθεί.
Τα επόμενα μυθιστορήματα της περιλαμβάνουν το Le Garde du Coeur το 1968, που διαδραματίζεται στο Χόλιγουντ, το Scars on the Soul το 1974, έναν συνδυασμό δοκιμίου, αυτοβιογραφίας, και μυθιστορήματος, και το Un Orage Immobile το 1983.
Στη δεκαετία του 1990 η Σαγκάν καταδικάστηκε για χρήση κοκαΐνης. Η ποινή φυλάκισης της ανεστάλει. Αργότερα το όνομα της συνδέθηκε με το σκάνδαλο της Elf - φέρεται ότι έλαβε χρήματα σε αντάλλαγμα να πείσει τον πρώην Πρόεδρο των Σοσιαλιστών Φρανσουά Μιτεράν να παρέμβει σε μια σύμβαση στο Ουζμπεκιστάν. Η Σαγκάν υποστήριξε ότι τα χρήματα που αναφέρθηκαν, είχαν μπει στο λογαριασμό της από την ασφαλιστική εταιρεία της καθώς το αρχοντικό της στη βόρεια Γαλλία είχε εν μέρει καταστραφεί από πυρκαγιά το 1991.
Λόγω της κακής κατάστασης της υγείας της δεν παρευρεύθηκε στο δικαστήριο του Παρισιού. Το 2002 η Σαγκάν είχε και πάλι μπερδέματα με το νόμο καθώς καταδικάστηκε σε ποινή φυλάκισης με αναστολή για φορολογική απάτη.
Πέθανε από ανεύρυσμα στον πνεύμονα στο Honfleur, στις 24 Σεπτεμβρίου του 2004. Στη δήλωσή του ο γάλλος πρόεδρος Ζακ Σιράκ, δήλωσε: «Με το θάνατό της, η Γαλλία χάνει έναν από τους πιο λαμπρούς και ευαίσθητους συγγραφείς του - μία επιφανή προσωπικότητα της λογοτεχνικής μας ζωής.»
