Το ιταμό «τελεσίγραφο της τρόικας ήταν μια κίνηση που είχε στόχο την αλλαγή της ελληνικής κυβέρνησης. Αλλά ακόμη κι εάν δεν σου αρέσει ο ΣΥΡΙΖΑ, αυτό πρέπει να ενοχλεί οποιονδήποτε εξακολουθεί να πιστεύει στα ευρωπαϊκά ιδεώδη», γράφει στο προσωπικό του blog ο νομπελίστας οικονομολόγος Πολ Κρούγκμαν και εξηγεί γιατί θα ψήφιζε ΟΧΙ στο επικείμενο δημοψήφισμα. Και αναρωτιέται: «Η τρόικα αξιώνει να συνεχιστεί επ’ αόριστον το πολιτικό καθεστώς της τελευταίας πενταετίας. Πού μπορεί να υπάρχει ελπίδα σ’ αυτό;»
Φυσικά καμία. Γι’ αυτό ο χειμαζόμενος ελληνικός λαός πρέπει να απορρίψει μαζικά και αποφασιστικά τα σκληρά ταξικά μέτρα των λεγόμενων «θεσμών», που περιφρονούν τα «ευρωπαϊκά ιδεώδη», σύμφωνα με τα οποία η Ευρώπη θα γινόταν το «κοινό σπίτι των λαών της από τον Ατλαντικό έως τα Ουράλια»- χωρίς ιδιοκτήτες, ενοικιαστές και φιλοξενούμενους.
Η πολιτική και κοινωνική ατμόσφαιρα στη χώρα, τηρουμένων των αναλογιών, ανακαλεί στη μνήμη μας τα «Ιουλιανά» του 1965 και την πραξικοπηματική ανατροπή της κυβέρνησης της «Λαϊκής Ενότητας» στη Χιλή του 1973, καθώς προχώρησε σε ένα τολμηρό πρόγραμμα εθνικοποιήσεων του μονοπωλιακού κεφαλαίου και σε δραστικά μέτρα βελτίωσης του βιοτικού επιπέδου του χιλιανού λαού.
Για όσους επιδίδονται στην πολιτική του κοινωνικού κανιβαλισμού στην Ευρώπη δεν είναι ανεκτή μια αριστερή κυβέρνηση κοινωνικής σωτηρίας και μάλιστα μετά το υποτιθέμενο «τέλος της ιστορίας της ταξικής πάλης», με την παταγώδη κατάρρευση του υπαρκτού σταλινισμού το 1989.
Δεν είναι η πρώτη φορά, άλλωστε, που εφαρμόζουν «το διαβολικό σχέδιο», όπως το στιγμάτιζε ο βρετανός πρωθυπουργός Λόιντ Τζωρτζ το 1921, να καταδικάζουν ένα λαό – την επαναστατημένη Ρωσία τότε – στη «συμφορά της ανέχειας και της πείνας», προκειμένου να εξαναγκαστεί να αναγνωρίσει τα απεχθή και επαχθή χρέη προηγούμενων κυβερνήσεων.
Αλλά, όπως τόνιζε ο Λένιν, «κανένας λαός δεν είναι υποχρεωμένος να πληρώσει την αξία αυτών των αλυσίδων, που φορούσε ολόκληρους αιώνες». Ταυτόχρονα, όμως, δήλωνε έτοιμος να αναγνωρίσει τα κρατικά δάνεια που είχε συνάψει η τσαρική κυβέρνηση έως το 1914, «εφόσον θα της παραχωρηθούν ευνοϊκοί όροι, που της εξασφαλίζουν την πρακτική δυνατότητα εκπλήρωσης των υποχρεώσεων αυτών». Αυτό δεν διεκδικεί και η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ με το δημοψήφισμα, που οι ανιστόρητοι κατήγοροί της πασχίζουν να υπονομεύσουν ως «αντισυνταγματικό» και «πραξικοπηματικό», υποτιμώντας και τη μνήμη και την κρίση του λαού μας που επί πέντε χρόνια δεινοπαθούσε μέσα στο ζόφο των μνημονίων;
Και όσοι μας ρωτούν για την «επόμενη μέρα» του δημοψηφίσματος, «βάζοντας το κάρο πριν από το άλογο», υπάρχει μια και μόνο απάντηση: θα την καθορίσει
η «προηγούμενη μέρα», η ερχόμενη Κυριακή, όπου η μαχόμενη για μια κοινωνική Ευρώπη κυβέρνησή μας, θα αντλήσει, όπως ο μυθικός Ανταίος, νέα δύναμη από τη «γείωσή» της με το λαό τον μικρό, τον μέγα.
ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΣ ΜΗΤΑΦΙΔΗΣ, βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ, Α΄ Θεσσαλονίκης
karfitsa.gr, 4/7/2015
