Μέχρι σήμερα ο Αντώνης Σαμαράς έχει επιχειρήσει ανεπιτυχώς να δαιμονοποιήσει την αριστερά, βαφτίζοντάς την άκραια και ανεύθυνη, ενώ δεν χάνει ευκαιρία να κατασκευάζει ψευδείς πολιτικές συμμετρίες, όπως στην περίπτωση ΣΥΡΙΖΑ-Ανεξάρτητων Ελλήνων, προκειμένου να κρύψει τις αντιφάσεις του πολιτικού του λόγου και να αναδείξει τη ΝΔ ως πόλο εξουσίας. Είναι η αγωνία του να τελειώνει με την “ιδεολογική ηγεμονία της Αριστεράς”, όπως δηλώνει χαρακτηριστικά. Εχθρός του κ. Σαμαρά δεν είναι ούτε το ΠΑΣΟΚ (με το οποίο άλλωστε είναι γνωστό πως σχεδιάζουν να συγκυβερνήσουν), ούτε οι Ανεξάρτητοι Ελληνες του κ. Καμμένου, οι οποίοι υπερασπίζονται περίπου τις ίδιες ιδέες σε αντι-μνημονιακό φόντο, αλλά η δημοσκοπική άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ και της Αριστεράς συνολικά, την οποία και θα έχει απέναντί του την επομένη των εκλογών.
Καμιά απόπειρα να μετακινηθεί το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης από την οικονομική κρίση και τα κοινωνικά αδιέξοδα που δημιουργεί η πολιτική του μνημονίου την οποία υπηρετεί ο ίδιος και το κόμμα του, όχι απλώς επειδή σύρονται σε αυτό, αλλά λόγω της ιδεολογικής ταύτισης του ιδίου και του κόμματός του με τις πολιτικές του, δεν μπορούν να κρύψουν την αποτυχία του να πείσει την ελληνική κοινωνία.
Ο κ. Σαμαράς ξεκίνησε ως αντιμνημονιακός, για να καταλήξει να λέει “ναι σε όλα”, ενώ εσχάτως υιοθετεί το υπερσυντηρητικό προφίλ του ηγέτη που υπόσχεται να βγάλει κουκούλες (εννοεί να καταστείλει τους κοινωνικούς αγώνες), να ανακαταλάβει το κέντρο της πολης (εννοεί να επεκτείνει την πολιτική Χρυσοχοίδη για δημιουργία στρατοπέδων συγκέντρωσης), να κηρυξει την ΑΟΖ και να εξορύξει τον ορυκτό πλούτο της χώρας (εννοεί να παραδώσει τον ορυκτό πλούτο σε πολυεθνικές και να βάλει την Ελλάδα σε περιπέτειες με την Τουρκία).
Ο κ. Σαμαράς στο Ζάπειο εξήγγειλε ένα συντηρητικό μανιφέστο:
* Ασυμβίβαστο βουλευτή - υπουργού (για να μπορούν οι υπουργοί να μην κρίνονται από την κοινωνία και να την σαρώνουν και τους βουλευτές να λένε "δεν φταίω εγώ, ο υπουργός αποφασίζει"!)
* Αυξήσεις μισθών σε αστυνομικούς και ιερείς (για να μας χειροτονούν, αμφότεροι!).
* Μείωση φόρου μεγάλων εισοδημάτων στο 15% (απο που θα βρει τότε λεφτά το κράτος;;;), ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών με τους δικούς τους όρους και ιδιωτικοποίηση των πάντων, ακόμη και του κερδοφόρου ΟΠΑΠ.
* Τη συνταγματική κατοχύρωση της ελληνικής γλώσσας (μμήπως να κατοχυρώναμε και ότι το πρωί θα ξημερώνει; Μην βρεθούμε ακάλυπτοι!) και την υποχρέωση της παιδείας να προσφέρει "εθνική διαπαιδαγώγηση" (μια ρητορική που θυμίζει άλλες εποχές).
Η στροφή στον σκληρό αυταρχικό πυρήνα του δεξιού λόγου δεν μπορούν να κρύψουν τις αντιφάσεις, καθώς και το ότι ο κ. Σαμαράς είναι ο αρχηγός της ΝΔ που ψήφισε το μνημόνιο 2, το οποίο προβλέπει:
*Μείωση του κατώτατου μισθού κατά 22% και των νέων εργαζόμενων κατά 32%, μείωση του επιδόματος ανεργίας από τα 460 στα 360 ευρώ.
*Παραπέρα μείωση των μισθών στον ιδιωτικό τομέα.
*Πάγωμα των μισθολογικών ωριμάνσεων.
*Υπονόμευση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας χάριν των ατομικών και επιχειρηματικών.
*Μείωση το 2012 του εθνικού σκέλους του προγράμματος δημοσίων επενδύσεων κατά 400 εκατομ. ευρώ.
*Μείωση το 2012 κύριων και επικουρικών συντάξεων και κοινωνικών επιδομάτων κατά πάνω από 600 εκατ. ευρώ.
*Μείωση το 2012 της δαπάνης για φάρμακα κατά 1 δισ. ευρώ.
*Περικοπές δημόσιων δαπανών από τις οποίες τα 8 δισ. ευρώ περίπου θα αφορούν συντάξεις. Το δεύτερο Μνημόνιο, που ο ίδιος έχει ψηφίσει, αναφέρει το εξής: «Δεδομένου του υψηλού μεριδίου συντάξεων στις δαπάνες της ελληνικής κυβέρνησης, η μεγάλη εναπομείνασα δημοσιονομική προσαρμογή θα πρέπει κατ’ ανάγκη να περιλαμβάνει περαιτέρω προσαρμογές των συντάξεων».
*Μείωση φόρου στα μεγάλα εισοδήματα και διατήρη του υψηλού ΦΠΑ (δηλαδή επιβάρυνση των μεσαίων και κατώτερων στρωμάτων).
*Κατάργηση αφορολόγητου των 5.000 ευρώ, φοροαπαλλαγών για δάνεια πρώτης κατοικίας.
*Νέες αυξήσεις τιμών στα εισιτήρια των μαζικών μέσων μεταφοράς και τη ΔΕΗ το 2013 κατά «τουλάχιστον 25%».
*Πληρωμή πρώτα των δανειστών και μετά μισθών, συντάξεων κ.λπ.
*Αλλαγή του δικαίου που διέπει το ελληνικό δημόσιο χρέος σε αγγλικό, καθώς και αρμοδιότητα ξένων δικαστηρίων για την επίλυση συναφών διαφορών.
