Η Σοφία Μαυραγάνη έστησε ένα (κωμικό) σκηνικό παιχνίδι για τρεις ερμηνευτές (δυο γυναίκες και έναν άντρα), με μουσική, χορό και λόγο· ένα divertissement που περιστρέφεται γύρω από την Ευρωπαϊκή Ένωση (Ε.Ε.), και κλείνει πονηρά το μάτι στον θεατή, προσκαλώντας και παρασύροντας τον σ’ ένα ευχάριστο διάλειμμα από την αγχώδη, καταθλιπτική και, ενίοτε, ζοφερή πραγματικότητα, που τον περιβάλλει…
Στην εναρκτήρια σκηνή, οι δύο ερμηνεύτριες τραγουδάνε το φθόγγο Ε, μαζί στην αρχή, στην ίδια νότα, στη συνέχεια σε διαφορετικούς ρυθμούς –όπως τα παλαμάκια στο φλαμένκο– και, στο τέλος, ανεβοκατεβαίνοντας μια κλίμακα, Ε.Ε. Ε.Ε.
Η σκηνή ορίζεται από κίτρινα φωτάκια. Σε μια γωνία, υπάρχει ένα ψεύτικος φοίνικας μέσα σε ένα κόκκινο βάζο. Μπροστά του, στο δάπεδο, υπάρχουν δυο λωρίδες, μπλε χρώματος, που διαχέουν το φως των προβολέων στους τοίχους.
Όλα αυτά χαρίζουν μια ελαφρότητα στη σκηνή, την οποία υπογραμμίζουν τα ρούχα, στο κουστούμι λείπει το παντελόνι, το φόρεμα συνδυάζεται με παιδικά πέδιλα, και το μπλουζάκι, μέσα από το ταγιέρ, αφήνει γυμνή την κοιλιά και το μπούστο.
Όταν τελειώνει το μουσικό σκέρτσο, οι ερμηνευτές υποκλίνονται. Παίζουν «σκανδαλιάρικα» με το πρωτόκολλο του θεάτρου. Και οι θεατές χειροκροτούν. Είναι επιτυχία, σαν τα πετυχημένα ανέκδοτα, όταν το γέλιο (εδώ το χειροκρότημα που συνοδεύεται από γέλια), συντονίζει την προσοχή.
Οι ερμηνευτές (που εν τω μεταξύ αποχωρούν) επιστρέφουν για να γιορτάσουν την επιτυχία τους. Χρησιμοποιώντας κινήσεις και μορφασμούς της «καθομιλουμένης» σωματικής γλώσσας (χειραψία, αγκαλιά, χαμόγελο), δημιουργούν ένα χορό του θριάμβου, μια χορογραφία την οποία επαναλαμβάνουν ξανά και ξανά, επιβραδύνοντας ο ένας μετά τον άλλον.
Η επανάληψη και η επιβράδυνση (ιδίως αυτή) αδειάζουν το καθημερινό από το κοινότοπο νόημά του. Το Success Story επιμηκύνεται στο χρόνο, προδιαθέτοντας για ένα κρυμμένο νόημα (όπως σε κάτι «σατανικούς» δίσκους). Όμως η ουσία πίσω από τα χαμόγελα και τα φιλιά δεν θα αποκαλυφθεί, όσο κι αν οι ερμηνευτές, σταδιακά, προσθέτουν στη χορογραφία αφηρημένες χορευτικές κινήσεις.
Την επιβράδυνση ακολουθεί η επιτάχυνση, για να οδηγήσει σε έναν έξαλλο χορό, που μας επιτρέπει να θαυμάσουμε την τέχνη των χορευτών.
Ώσπου η μία χορεύτρια λαμβάνει θέση ομιλητή πίσω από ένα πόντιουμ. Ακολουθεί ένα debate, με τους τρεις ερμηνευτές πίσω από ισάριθμα πόντιουμ, να «συζητούν» για την Ευρωπαϊκή Ένωση (ο ένας υποστηρίζει την παραμονή, ο άλλος την έξοδο, και η τρίτη με το κόκκινο ταγιέρ μιλάει αλλά δεν ακούγεται). Όλοι είναι σε εγρήγορση, στις θέσεις τους, έτοιμοι ανά πάσα στιγμή να απαντήσουν, να σχολιάσουν με ένα βλέμμα, να διαμαρτυρηθούν (πάντα ευπρεπώς) κλπ., μπολιάζοντας την οικεία εικόνα των συνεντεύξεων Τύπου με κινήσεις χορού, ενδιαφέροντα κάδρα (όπως όταν επιχειρούν να περάσουν μέσα από τα πόντιουμ) και σουρεαλιστικές αντιδράσεις (όπως όταν κάνουν πως πυροβολούν το ακροατήριο).
Η παράσταση κλείνει, περίπου όπως άρχισε, με τον αυθεντικό αυτήν τη φορά ύμνο της Ε.Ε., την «Ωδή στη Χαρά», από την Ενάτη Συμφωνία του Μπετόβεν. Και οι τρεις ερμηνευτές έρχονται στο προσκήνιο. Δεν υποκλίνονται όμως.
Να χειροκροτήσουμε ή να μη χειροκροτήσουμε;
Φωτογραφία: Mαργαρίτα Νικητάκη
