Στις αρχές του 2002 όταν φάνηκε πως άνοιξαν τα θαλάσσια περάσματα για τα καραβάνια των προσφύγων και μεταναστών προς τα ελληνικά νησιά, όλοι μείναμε να παρακολουθούμε το φαινόμενο. Ο χώρος κράτησης («φιλοξενίας» όπως αρέσκονταν να αποκαλούν οι Αρχές τα κέντρα κράτησης) ήταν από τότε ένα μεγάλο ζήτημα. Στο μεσοδιάστημα πολλές ψυχές καταρρακώθηκαν και κάθε ανθρώπινο δικαίωμα καταπατήθηκε σ αυτούς τους χώρους απ’ άκρη σ’ άκρη της Ελλάδας. Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικ/των καταδίκασε αρκετές φορές την χώρα μας για τις συνθήκες κράτησης των προσφύγων, όμως δεν άλλαξε κάτι. Η Ευρωπαϊκή Ένωση χρηματοδότησε με πολλά εκατομμύρια τα νέα κέντρα κράτησης για να αισθανόμαστε όλοι σύννομοι.
Σήμερα μία και πλέον δεκαετία αργότερα όλα παραμένουν ίδια. Η Ελληνική Πολιτεία κωφεύει ακόμη σα να είναι κάτι προσωρινό και προσπαθεί ματαίως να στρέψει το βλέμμα στην αποτροπή εισόδου, τις συλλήψεις του «Ξένιου Δία» και τις οικειοθελείς επιστροφές.
Οι συλληφθέντες για παράνομη είσοδο κρατούνται ακόμη στις ίδιες ανεπαρκείς και ακατάλληλες δομές. Τα εξαγγελθέντα κέντρα πρώτης υποδοχής είναι σήμερα ανύπαρκτα ενώ στις περισσότερες περιπτώσεις πρώην στρατιωτικές εγκαταστάσεις προσπαθούν βιαστικά να ντυθούν τον μανδύα των κέντρων κράτησης ή υποδοχής.
Στη Χίο δέκα χρόνια πριν η εικόνα του μεταλλικού κοντέινερ στο χώρο του λιμεναρχείου όπου κρατούνταν οι νεοσυλληφθέντες πρόσφυγες χειμώνα καλοκαίρι, είχε προκαλέσει πολλά σχόλια στα ΜΜΕ και σοβαρές αντιδράσεις από την τοπική κοινωνία και Διεθνείς Οργανώσεις. Την ίδια όμως εικόνα αντικρίσαμε πριν από δύο εβδομάδες όταν είδαμε 51 πρόσφυγες από την Συρία να κρατούνται στο ξύλινο προκάτ σπιτάκι επί έξι ημέρες. Την ίδια εικόνα είδαμε και πριν λίγα βράδυα όταν συναντήσαμε εκεί 2 βρέφη, 7 παιδιά (κάτω των 10 ετών) , 7 γυναίκες (ανάμεσα τους μία εγκυμονούσα) και 44 άνδρες να κρατούνται εκεί για παράνομη είσοδο στη χώρα, οι περισσότεροι από την Συρία, που εδώ και μήνες σπαράζεται από τον εμφύλιο πόλεμο.
Σε ένα ξύλινο προκάτ 35 τ.μ. πασχίζουν να στριμώξουν 60 ανθρώπους και ταυτόχρονα να μας πείσουν ότι είναι κάτι προσωρινό. Σε ένα ολόκληρο νησί σαν τη Χίο δεν ήταν δυνατόν, όπως φάνηκε, να βρεθεί ένας χώρος με τα στοιχειώδη για να φιλοξενήσει τουλάχιστον τις μάνες με τα παιδιά. Οι τοπικοί φορείς δήλωσαν αναρμοδιότητα. Η προσπάθεια των άμεσα εμπλεκόμενων επικεντρώθηκε στο να τελειώσουν «γρήγορα» οι διαδικασίες. Για να αφεθούν με το σημείωμα 30 ημερών παραμονής στην χώρα. Κι έπειτα να τους ξανασυλλάβουν πιθανά στις «φιλόξενες» επιχειρήσεις του Ξένιου Δία. Αλλά αυτό δεν θα μας αφορά. Γιατί όλη αυτή η ιστορία είναι κάτι «προσωρινό» που πάλι γρήγορα θα ξεχάσουμε. Ως την επόμενη καραβιά που θα μας το θυμίσει.
Tης Νατάσας Στραχίνη
Πηγή: aplotaria.gr
