«Η Μεσόγειος είναι μία από τις θάλασσες που απειλούνται περισσότερο από την υπεραλίευση, με το 75% των εμπορικά εκμεταλλεύσιμων ειδών ψαριών να υπεραλιεύονται το 2020, και από τη ρύπανση, καθώς έχει από τις υψηλότερες συγκεντρώσεις θαλάσσιων απορριμμάτων, ιδίως πλαστικών και μικροπλαστικών, παγκοσμίως». Σημείωσε επίσης τη νέα μεγάλη πρόκληση των επιπτώσεων της κλιματικής αλλαγής, συμπεριλαμβανομένης και της εισβολής ξένων ειδών στο θαλάσσιο περιβάλλον, λόγω των ευνοϊκότερων συνθηκών.
Στη συνέχεια στάθηκε ιδιαίτερα στο θέμα των διεθνών συνθηκών που ορίζουν το συνολικό πλαίσιο διακυβέρνησης του θαλάσσιου περιβάλλοντος. «Όλοι αποδεχόμαστε τη σημασία της ύπαρξης κοινών κανόνων και πλαισίου διακυβέρνησης και περιφερειακής συνεργασίας για την επίλυση ζητημάτων και για την προστασία του θαλάσσιου χώρου, όμως καίριες συμβάσεις, όπως αυτή των Ηνωμένων Εθνών για το Δίκαιο της Θάλασσας δεν είναι αποδεκτές από όλους. Πρέπει να ξεκινήσουμε από ένα κοινό βασικό πλαίσιο για να προχωρήσουμε στο κρίσιμο θέμα της διαχείρισης και προστασίας θαλασσών και ωκεανών».
«Ομοίως για τη Μεσόγειο, η Σύμβαση της Βαρκελώνης αποτελεί το βασικό μας κοινό εργαλείο για την προστασία του κοινού αυτού πόρου, αλλά και στην Ελλάδα έχουμε καθυστερήσεις, ειδικά σε ό,τι αφορά την ολοκληρωμένη διαχείριση της παράκτιας ζώνης και πρέπει όλες οι μεσογειακές χώρες να επιταχύνουμε», τόνισε.
Ο Σ.Φάμελλος υπογράμμισε επίσης τη σημασία των νέων στόχων που έχει θέσει η Ευρωπαϊκή Ένωση για την προστασία της βιοποικιλότητας. «Πλέον, σύμφωνα με την Ευρωπαϊκή Στρατηγική, οφείλουμε να διασφαλίσουμε την προστασία της βιοποικιλότητας στο 30% της χερσαίας και στο 30% της θαλάσσιας έκτασης της Ευρώπης, με αυστηρούς κανόνες προστασίας στο 10% των εκτάσεων αντίστοιχα. Πρόκειται για έναν ιδιαίτερα φιλόδοξο στόχο, ο οποίος όμως, ως ευρωπαϊκή πολιτική, θέτει τις βάσεις για αποτελεσματική προστασία των οικοσυστημάτων και ο οποίος θα μπορούσε να εφαρμοστεί και σε άλλες χώρες, εκτός της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Το ίδιο επίσης αφορά και άλλα εργαλεία πολιτικής, όπως τον περιορισμό στα πλαστικά μιας χρήσης και τον περιορισμό των μικροπλαστικών».
Κλείνοντας την τοποθέτησή του αναφέρθηκε στον καθορισμό χρήσεων στο θαλάσσιο περιβάλλον μέσω του θαλάσσιου χωροταξικού σχεδιασμού. «Προτεραιότητα οφείλει να είναι ο θαλάσσιος χωροταξικός σχεδιασμός που θα συμπεριλαμβάνει όλες τις λειτουργίες παραγωγής οικονομικού προϊόντος και προστασίας της βιοποικιλότητας, όπως και την προστασία της ποσειδωνίας. Και η Ελλάδα οφείλει να επιταχύνει στον καθορισμό χρήσεων στο θαλάσσιο περιβάλλον επειδή καθυστερεί. Ο θαλάσσιος χωροταξικός σχεδιασμός, με γνώμονα τη βιώσιμη διαχείριση του θαλάσσιου περιβάλλοντος, στη βάση των Ειδικών Περιβαλλοντικών Μελετών και των Προεδρικών Διαταγμάτων των περιοχών προστασίας, αλλά και η ανάπτυξη οικονομικών δραστηριοτήτων μπορεί να αποτελέσουν τη βάση πάνω στην οποία θα υλοποιηθούν ευρύτεροι στόχοι για την προστασία του θαλάσσιου περιβάλλοντος».
