Υπήρχε πάντα ισχυρή συνιστώσα της διχαστικής βλακείας στη Δεξιά. Το καινούργιο είναι ότι χάρις στον Μητσοτάκη η βλακεία και ο διχασμός έγιναν κεντρική πολιτική της Ν.Δ. Αυτό που ξεκίνησε επί Σαμαρά έχει γίνει με τον Μητσοτάκη κοινοτοπία του κακού. Το ξέπλυμα χουντικών και νοσταλγών της Χούντας. Η ένταξή τους στις δεξιές κυβερνήσεις. Η ανάδειξή τους σε εθνικούς ρήτορες. Και η συνακόλουθη θεωρία, ότι όχι μόνο για τις σφαγές της Κατοχής, για τον Εμφύλιο, για το καθεστώς των διώξεων και του αίματος μετά από αυτόν, αλλά και για τη Χούντα και όσα ανείπωτα διέπραξε, ευθύνεται ο συνήθης ένοχος: Η Αριστερά! Αυτό που υπαινίσσεται και η ανακοίνωση - πλυντήριο για την επέτειο του πραξικοπήματος.

Και γιατί η Αριστερά; Γιατί είναι λαϊκίστικη, ακραία, δεν συναινεί σε συναινέσεις, προκαλεί τους εθνικώς σκεπτόμενους. Δεν θα κράδαινε τσεκούρι ο χουντίδης τους αν δεν τον προκαλούσαν οι αριστεροί. Δεν θα γέμιζε εθνικά σάλια το πανελλήνιο ο χουντιάδης τους αν δεν ήταν υποχρεωμένος να αντισταθεί στην Αριστερά. Δεν θα κήρυσσε τη λήθη για τη δολοφονία του Λαμπράκη ο αρχηγός τους, αν δεν υπήρχε ανάγκη να απαντήσει στους ακραίους της Αριστεράς. Και δεν θα φυλάκιζε τη χώρα με τα τανκς, τη βία και τον φόβο η συμμορία του Παπαδόπουλου αν η Αριστερά καθόταν στ’ αυγά της και δεν απαιτούσε διάφορα ακραία, όπως λεφτά για την Παιδεία και όχι για το ΝΑΤΟ!

Συνεπώς δεν έχουν νόημα τα μαθήματα Ιστορίας σ’ αυτή την κακορίζικη Δεξιά της Δεξιάς. Είναι σαν να θες να μάθεις στον χουντιάδη τους τι έγινε στο Άουσβιτς. Και στον χουντίδη τους τι έγινε στο ΕΑΤ-ΕΣΑ. Αυτοί στην γκλάβα τους επωάζουν μαύρα αυγά και στριφογυρίζουν μουχλιασμένα όνειρα. Και η ψυχούλα τους υποφέρει που δεν μπορούν να ξεστομίσουν δημόσια -άτιμη φιγούρα της Κεντροδεξιάς!- αυτό που πραγματικά πιστεύουν: Ρε, καλά σας έκανε η Χούντα! Και να φορτώσουν τη Χούντα, ως τέκνο μονογονεϊκής οικογένειας, όχι απλώς στον αριστερό λαϊκισμό, αλλά κατευθείαν στον ΣΥΡΙΖΑ. Ονομαστικά και με ειδική προανακριτική της Ιστορίας.

Συμπέρασμα του αδιόρθωτου ακροδεξιού: Αν είχαμε φρόνιμη Αριστερά, δεν θα είχαμε Χούντα. Και καημός του πονεμένου ακροδεξιού: Είχαμε Χούντα και πάλι δεν έχουμε φρόνιμη Αριστερά...