Περιόδευσε στη Μυτιλήνη, το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε, ο επικοινωνιακός θίασος της Νέας Δημοκρατίας, μήπως και τσιμπήσει κάτι από τα αποφάγια της χρυσαυγίτικης ρητορικής που θέλει τα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου στο έλεος χιλιάδων τρισάθλιων αλλόθρησκων εισβολέων. Σήκωσαν τους ώμους με απέχθεια τα πρωτοπαλίκαρα της Συγγρού μπροστά στην εικόνα των απελπισμένων φυγάδων και έστρεψαν το βλέμμα προς την Αθήνα, κατηγορώντας την κυβέρνηση για αντεθνική πολιτική.
Αναπολώντας τις ημέρες και τις νύχτες με τα Φαρμακονήσια, τότε που ανεύθυνοι αλλοδαποί έβαζαν τα παιδιά τους σε βάρκες μέσα στο καταχείμωνο του Αιγαίου, οι οπαδοί του δόγματος «ας τους κάνουμε τη ζωή κόλαση για να μην μας κουβαληθούν κι άλλοι» βρίσκονται σήμερα έξω από τα νερά τους. Αρνούνται να παραδεχτούν πως η χώρα βρίσκεται αντιμέτωπη με μια σκληρή ανθρωπιστική κρίση, η οποία οφείλει να αντιμετωπίσει με αίσθημα σεβασμού στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Αποποιούνται τις βασικές αρχές του ίδιου τους του φιλελευθερισμού και φορούν το πιο σκούρο κοστούμι του αναχρονισμού, της ξενοφοβίας και του ρατσισμού, που εντελώς άκομψα συνδυάζεται με τα ιδεώδη του ευρωπαϊκού Διαφωτισμού που συχνά επικαλούνται. Βλέπεις, όμως, ο φάρος της πολιτισμικής τους αντίληψης έχει μετατραπεί σε προβολέα στρατοπέδου που φωτίζει τα σύνορα μιας σιδερόφρακτης και προστατευμένης με συρματοπλέγματα Ευρώπης.
Στο πλαίσιο της μικροπολιτικής θεώρησης του προσφυγικού και μεταναστευτικού ζητήματος, κλείνουν τα μάτια στη γενική εικόνα και επιχειρούν να ρίξουν την ευθύνη σε μια κυβέρνηση που δήθεν προσκαλεί στη χώρα «ορδές λαθρομεταναστών» με την πολιτική των ανοιχτών συνόρων που εφαρμόζει. Επιχειρούν να εκμεταλλευτούν την αμηχανία και τα προβλήματα του νησιωτικού πληθυσμού της χώρας και, συνεπικουρούμενοι από άθλια και προβοκατόρικα δημοσιεύματα, επαναφέρουν στην πολιτική ατζέντα τη ρητορική των υπόδικων νεοναζί. Αποφεύγοντας συστηματικά να στρέψουν το βλέμμα τους στα γαλλο-ιταλικά σύνορα και στις πλατείες των ιταλικών μεγαλουπόλεων, επιχειρούν να κατασκευάσουν ένα αμιγώς ελληνικό πρόβλημα αριστερής υπαιτιότητας.
Οι δήθεν φιλοευρωπαϊστές απουσιάζουν επιδεικτικά από το πλευρό της Τασίας Χριστοδουλοπούλου και στις αγωνιώδεις προσπάθειες που καταβάλλει σε ένα εχθρικό περιβάλλον να καταστήσει σαφείς τις ανάγκες συνολικής αντιμετώπισης μιας ανθρωπιστικής κρίσης με ανθρωπιστικούς και όχι με απωθητικούς όρους. Την ίδια ώρα η ξενοφοβική ρητορική της Ν.Δ. αναζητεί ευήκοα ώτα στο εσωτερικό ενός κοινωνικού ακροατήριου που γαλουχήθηκε στα χρόνια της κρίσης με το φάντασμα του ξένου που απειλεί να στερήσει τα λίγα που απέμειναν από τους Έλληνες.
Αυτοί, που προέταξαν τους φράχτες, τα στρατόπεδα κράτησης και τις επιχειρήσεις «σκούπα», αφήνοντας ανεκμετάλλευτα ακόμη και αυτά τα λίγα οικονομικά ανταλλάγματα που υποτίθεται πως κέρδισε η χώρα όταν δέχτηκε να μετατραπεί σε χώρα εγκλωβισμού εκατοντάδων χιλιάδων φυγάδων, είναι αυτοί που σήμερα κατηγορούν την κυβέρνηση για έλλειψη δομών και υποδομών για μια αξιοπρεπή αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης.
Γιατί, εκτός από ρατσιστές, είναι και υποκριτές.
