Σε αντίθεση όμως με τον τελευταίο που σε μεγάλο βαθμό συνέχισε και προφανώς εξέλιξε το ύφος των ΤΦΠΣ οι RadioSol είναι μια ολότελα διαφορετική υπόθεση καθώς ο ήχος τους είναι κατά πολύ πιο πολυσυλλεκτικός και – είναι αδύνατον να αποφύγουμε τον χαρακτηρισμό – όχι απλά διεθνής αλλά διεθνιστικός. Το ομώνυμο ντεμπούτο album τους (μπορείτε να το κάνετε download δωρεάν από το www.antelmamusic.com) που κυκλοφόρησε στις άρχες της περυσινής χρονιάς εκκινεί μεν από την reggae αλλά για να καταλήξει σε μια σχεδόν πανσπερμία ιδιωμάτων ενώ οι στίχοι του, χωρίς να απουσιάζουν από αυτούς οι προσωπικές αναφορές, περιλαμβάνουν ουκ ολίγες κοινωνικές, ενίοτε και αμιγώς πολιτικές αιχμές. Έχοντας σχεδόν ολοκληρώσει πλέον τον δεύτερο δίσκο τους οι RadoSol μας μίλησαν για το πώς είναι να κάνεις μουσική σε έναν γενικά καυτό πια πλανήτη και ενώ ζεις σε μια χώρα που κυριολεκτικά...βράζει από πάσης πλευράς!Στα μέσα της δεκαετίας του '90 σχηματίστηκε στην Αθήνα ένα συγκρότημα που στεκόταν κάπου ανάμεσα στο ροκ και στην λόγια ελληνική μουσική δίχως όμως να ανήκει ολικά σε κανένα από τα δύο είδη, οι Τα Φώτα Που Σβήνουν. Κυκλοφόρησαν μόνο δύο όμορφους δίσκους το '99 και το '01 αντίστοιχα οι οποίοι τους κατέστησαν αρκετά δημοφιλείς αλλά την χρονιά που κυκλοφόρησε ο δεύτερος...διελύθησαν ησύχως. Σύντομα όμως ο τραγουδιστής και κιμπορντίστας τους, ο Στάθης Δρογώσης, άρχισε την προσωπική μουσική διαδρομή του η οποία βέβαια συνεχίζεται μέχρι σήμερα και ολοένα πιο μεστή και ουσιώδης. Μετά όμως από αρκετές πραγματικές και μουσικές περιπλανήσεις οι υπόλοιποι τρεις ξαναβρέθηκαν μαζί το καλοκαίρι του '09 και αποφάσισαν να σχηματίσουν ένα νέο γκρουπ. Έτσι ο κιθαρίστας, στιχουργός και συνθέτης Δημήτρης Τζιμέας, ο πολυοργανίστας Ντομένικο Μπονάσι που όμως πλέον έχει επικεντρωθεί επίσης στην κιθάρα αλλά τελικά ανέλαβε και τον ρόλο του τραγουδιστή και ο μπασίστας Κώστας Γιαννίρης που κάνει και φωνητικά με την προσθήκη του ντράμερ Διονύση Παπαπέτρου (και την περιστασιακή ίσως αλλά πολύτιμη συμβολή του μπασίστα Χρήστου Δρούζα) αποτελούν έκτοτε τους RadioSol οι οποίοι, διόλου συμπτωματικά βέβαια, βρήκαν δισκογραφική στέγη στην Antelma Music, την εταιρεία δηλαδή που ίδρυσε ο πάντοτε φίλος τους και κάποτε συνεργάτης τους Στάθης Δρογώσης.
RadioSol… όπως η νότα ή ο ήλιος;
Και τα δύο αλλά θα μπορούσε να πει κανείς πως δεν σημαίνει και τίποτα...Σκεφτήκαμε πως δεν θέλουμε ένα όνομα με νόημα ή ένα...νόημα με όνομα, το βρίσκουμε λίγο μάταιο. Είναι όπως όταν δίνεις όνομα στη γάτα σου, Ούτως ή αλλιώς δε σε ακούει όταν τη φωνάζεις. Για εμάς τους ίδιους RadioSol σημαίνει indie/ska live party!
Το φανταζόσαστε ποτέ αλήθεια ότι δέκα χρόνια μετά την διάλυση των Τα Φώτα Που Σβήνουν θα βρισκόσαστε στην Antelma του Στάθη Δρογώση; Ο μόνος λόγος για αυτό ήταν η φιλία και η πολύχρονη σχέση σας με τον Στάθη;
Ναι, με τον Στάθη ήμασταν φίλοι πολλά χρόνια πριν σχηματιστούν οι Τα Φώτα Που Σβήνουν και παραμένουμε μέχρι σήμερα. Στην Antelma πήγαμε γιατί ήταν από τις πρώτες - αν όχι η πρώτη – δισκογραφικές εταιρείες που έδινε τη δυνατότητα αυτο-κυκλοφορίας του μουσικού έργου και της αυτο-χρηματοδότησης του από τους ίδιους τους ακροατές απευθείας στους δημιουργούς. Πιστεύουμε ότι η Antelma, άνοιξε τον δρόμο, ίσως και τον μονόδρομο, για την ελληνική μουσική σκηνή του καιρού μας.
Οι RadioSol είναι Τα Φώτα Που Σβήνουν χωρίς τον Στάθη και την φωνή του (και με τον Ντομένικο να έχει ξεχάσει μάλλον πλέον το όμποε που επίσης έπαιζε τότε!), μια έστω και τόσο καθυστερημένη συνέχεια τους ή κάτι ολότελα διαφορετικό με μόνο κοινό τρία από τα τέσσερα μέλη των τελευταίων;
Οι RadioSol είναι μια μπάντα που βαρέθηκε τα πολύωρα soundcheck με το όμποε, τις πολυδιαφημισμένες συναυλίες και τους αντι-επικοινωνιακούς χώρους. Στήνει γεννήτρια, καρφώνει τα βύσματα στους ενισχυτές και ξεκινάει ένα πολύωρο ζωντανό πάρτι μέχρι τελικής πτώσεως στους δρόμους του Μεταξουργείου, στον Λυκαβηττό ή σε κάποια παραλία μαζί με πολλούς φίλους. Σε αντίθεση με τους ΤΦΠΣ παίζουμε οπουδήποτε, οποτεδήποτε και...οπωσδήποτε!
Εσύ Ντομένικο πώς βρέθηκες να ζεις στην Ελλάδα; Γεννήθηκες εδώ ή ήρθες αργότερα και, αν ισχύει το δεύτερο, για ποιον λόγο;
Όσον αφορά στους RadioSol ισχύουν μάλλον και τα δύο...Γεννήθηκα στην Αθήνα από πατέρα Ιταλό και μητέρα Ελληνίδα, πέρασα από την Ιταλία για ένα διάστημα και κατέληξα στη Βαρκελώνη για αρκετά χρόνια. Μετά από βαθύ στοχασμό και ακριβείς μαθηματικούς υπολογισμούς αποφάσισα πως η καλύτερη χρονιά για να γυρίσω στην Ελλάδα ήταν το 2008, όταν μια εξέγερση και η «ημέρα της κρίσης» έρχονταν...
Είναι μόνον η παρουσία του Ντομένικο στο σχήμα που σας κάνει να είστε τόσο εμφατικά και από πάσης πλευράς διεθνιστές όπως άλλωστε φαίνεται και στον δίσκο σας, από το εξώφυλλο του μέχρι και την μουσική των τραγουδιών σας;
Ρώμη, Δουβλίνο, Μιλάνο, Κέιπ Τάουν, Κρακοβία, Βαρκελώνη, Βερολίνο, Εσσαουΐρα, Βενετία, Σϊδνεϊ, Μπαμακό, Κωνσταντινούπολη, Πάδοβα, Ντακάρ, Μαδρίτη...Στην Αθήνα δεν γυρίσαμε, φτάσαμε. Το βιογραφικό μας δεν ψεύδεται, μετά τους ΤΦΠΣ επήλθε μια μακρόχρονη περίοδος χωρίς κλειδιά σπιτιού στις τσέπες μας αλλά την αίσθηση του σπιτιού παντού. Είναι μια αίσθηση που δεν έχει διαβατήριο, δεν έχει όρια, αλλά έχει μουσική, πολλή μουσική...Και βγαίνει αυθόρμητα μέσα στα τραγούδια μας!
Και με την ευκαιρία, ποιους και ποια μουσικά είδη θεωρείτε ως κυριότερες επιρροές σας; Είναι λίγο – πολύ οι/τα ίδιοι/α με των ΤΦΠΣ ή έχουν αλλάξει κατά πολύ;
Στον δίσκο μας εμφανίσαμε δειλά κάποιες από τις indie/ska επιρροές μας. Το «Μωβ Λινκς», η δεύτερή μας δουλειά που ελπίζουμε να βγει μέσα στο 2013, κινείται και σε άλλους ήχους reggae, dub και cumbia. Στο youtube υπάρχει ήδη το prerelease του «Μια Απαγωγή Τρίτη Μεσημέρι».
Η διεθνιστική αυτή στάση σας επεκτείνεται και μετατρέπεται και σε ένα έντονο ενδιαφέρον για τους μετανάστες στην χώρα μας, τις συνθήκες ζωής και τα δικαιώματα τους;
Ζούμε, ανασαίνουμε και δημιουργούμε στο Μεταξουργείο αλλά και στην ευρύτερη περιοχή του κέντρου. Οι συνθήκες ζωής στη γειτονιά αυτή, όπου ο μισός σχεδόν πληθυσμός προέρχεται από κάθε σημείο του πλανήτη, είναι κοινές για όλους τους κατοίκους. Τα δικαιώματά όλων μας τα βλέπουμε να συρρικνώνονται καθημερινά στην πράξη κι όχι μόνο στην τηλεόραση. Βρισκόμαστε λοιπόν μαζί με τους συνανθρώπους μας δέσμιοι απέναντι σε μια συνθήκη που μας θέλει όλους μετανάστες: περιθωριακούς, ανασφάλιστους, ανέργους, αποκλεισμένους, ύποπτους, ένοχους και σε μια διαρκή ιδιότυπη ομηρία. Υπό αυτή την έννοια δεν είμαστε διεθνιστές, είμαστε και εμείς μετανάστες!
Πόσο πολύ πιστεύετε ότι σχετίζονται οι μετανάστες αλλά και γενικότερα ο «άλλος», ο με όποιον τρόπο διαφορετικός, με την ταχύτατη άνοδο μέχρι και πριν λίγες ακόμα ημέρες της ΧΑ αλλά και την δολοφονία του Παύλου Φύσσα και συνολικά την υπόλοιπη δράση της; Τι αισθανθήκατε όταν μάθατε ότι τα βεβαρημένα με τόσες κατηγορίες ηγετικά στελέχη της ΧΑ αποφυλακίστηκαν έστω και με περιοριστικούς όρους, σας εξέπληξε αυτό το γεγονός;
Υπάρχει στην Ουγκάντα μια φυλή που, στην υπόνοια ότι οι εχθροί της είχαν κάνει ξόρκια για να την βρει κάποιο κακό όπως μια επιδημία, διάλεγε ένα άνθρωπο με κάποιο φυσικό ελάττωμα ή σημάδι, μία κατσίκα, μια αγελάδα και ένα πτηνό και τους πήγαινε στο έδαφος της εχθρικής φυλής και εκεί τους έσπαζαν τα άκρα ώστε να μην μπορέσουν να γυρίσουν πίσω γιατί πίστευαν ότι έτσι η αρρώστια διαμέσου των σωμάτων των θυσιαζόμενων θα φύγει από τη φυλή τους και θα σωθούν όλοι οι υπόλοιποι. Καμία έκπληξη λοιπόν για μιαν επιφανειακά σύγχρονη κοινωνία η οποία όμως διέπεται από τόσο αρχέγονα ένστικτα...
Ανεξάρτητα όμως από το φασιστικό φαινόμενο ποια είναι η γνώμη σας για την πολύμορφη κρίση που μαστίζει την χώρα μας για σχεδόν τέσσερα χρόνια, ποια πιστεύετε ότι είναι τα – βαθύτερα και μη - αίτια της αλλά και πώς την βιώνετε προσωπικά;
Η κρίση και η συνακόλουθη πίεση φέρνουν συνολικά την έκφραση σε πρώτο πλάνο...Κατά τραγική ειρωνεία ως προς την μουσική τα πράγματα πάνε όλο και καλύτερα, τριγύρω μας καλλιτέχνες ζουν για να δημιουργούν και δεν δημιουργούν για να ζουν, απελευθερωμένοι από ένα σωρό ενδιάμεσους, με τη βοήθεια του Διαδικτύου και με μια τεράστια λαχτάρα για αποδόμηση. Είμαστε μουσικοί, δεν πιστεύουμε ότι αυτό που κάνουμε λύνει προβλήματα σίγουρα όμως...προκαλεί!
Βλέπετε κάποια διέξοδο από αυτή την κρίση, πολιτική ή άλλου είδους και ποια θα μπορούσε να είναι;
Τρεις λέξεις που αρχίζουν από α και με πεζοκεφαλαία: Αυτοοργάνωση, Αξιοπρέπεια, Αλληλεγγύη!
Πόσο εύκολο είναι για ένα συγκρότημα σαν και εσάς να βρει τους κατάλληλους χώρους,, περιστάσεις και καταστάσεις για να παίξει ζωντανά;
Η μουσική είναι μια πράξη, με την φιλοσοφική έννοια...Είναι η ανάγκη, η επικοινωνία, η ελευθερία του «τώρα, όπου και όπως». Όταν δεν βρίσκονται οι κατάλληλοι χώροι ή οι περιστάσεις τις δημιουργούμε: μαζί με άλλες καλλιτεχνικές ομάδες, στήνουμε συναυλίες ή και φεστιβάλ στα πιο απρόσμενα μέρη. Φυσικά υπάρχουν και άλλα πρακτικά και τεχνικά ζητήματα για να γίνει ένας δίσκος ή μια συναυλία αλλά όλοι αυτοί οι λόγοι που θα μπορούσαν να τα καθυστερήσουν ή και να τα αναβάλλουν για εμάς είναι ακριβώς οι λόγοι για να πραγματοποιηθούν!
Και ποια θα είναι τα προσεχή βήματα σας, δισκογραφικά αλλά και όποια άλλα;
Συναυλίες, συναυλίες, συναυλίες στην Αθήνα αλλά ακόμα πιο πολύ στην υπόλοιπη Ελλάδα και φυσικά...«Μωβ Λινκς». Στόχος μας είναι ο νέος δίσκος να είναι μια ρεαλιστική αποτύπωση της κατάστασης που επικρατεί στις συναυλίες μας: ένα πάρτι εδώ και τώρα!
«Πολέμησε για το δικαίωμα σου να κάνεις πάρτι» - όπως ήταν ο τίτλος ενός τραγουδιού του ιστορικού αμερικανικού hip-hop γκρουπ Beastie Boys – λοιπόν ή μήπως «Κάνε πάρτι για το δικαίωμα σου να αγωνίζεσαι»; Δεν μπορούμε να μην καταλήξουμε ότι για τους RadioSol ισχύουν αμφότερα και ταυτόχρονα...
Πηγή: avgi.gr
