Η φετινή διοργάνωση της Περιφέρειας Αττικής και της Ισραηλιτικής Κοινότητας Αθηνών ήταν αφιερωμένη στο βιβλίο ως το διαχρονικό μέσο αναφοράς και διατήρησης της μνήμης. Την εκδήλωση τίμησε με την παρουσία του ο Πρόεδρος του Κράτους του Ισραήλ, Reuven  Rivlin.

Ακολουθούν σημεία από τον χαιρετισμό της Περιφερειάρχη:

• Για άλλη μια φορά βρισκόμαστε αντιμέτωποι με την επέτειο της τραγικότερης σελίδας της σύγχρονης Ιστορίας. Με το μεγαλύτερο έγκλημα.
• Και με τα επώδυνα “γιατί”: Γιατί όσοι μπορούσαν, δεν το απέτρεψαν; Γιατί όσοι γνώριζαν, αδιαφόρησαν και σιώπησαν; Γιατί οι πολλοί έκλεισαν τα μάτια και τις πόρτες τους στο δράμα γειτόνων και συμπολιτών;
• Γιατί έγιναν όλα αυτά; Και γιατί, εντέλει, χρειάστηκε να περάσουν σχεδόν δύο δεκαετίες, από το τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, για να αρχίσει η κοινή γνώμη να ακούει τους μάρτυρες; Εκείνους που μαρτύρησαν και επέζησαν. Εκείνους που μετέφεραν τη μαρτυρία της φρίκης του βιομηχανοποιημένου θανάτου στις νέες γενιές. Εκείνους που σήμερα πλέον εκλείπουν. Εκείνους που η απουσία τους σηματοδοτεί τη “μετά τους μάρτυρες εποχή”.
• Την εποχή που η διατήρηση και η διαιώνιση της Μνήμης και της Γνώσης στηρίζεται στο βιβλίο, στην προσφυγή στον γραπτό λόγο.
• Προσφυγή στον Γραπτό λόγο λοιπόν για την οικοδόμηση ενός τείχους προστασίας απέναντι σε κάθε προσπάθεια εξάλειψης ή αλλοίωσης της Μνήμης. Γραπτός λόγος για τη γνώση, για την προοπτική, για τη δράση. Γραπτός λόγος για να δοθούν απαντήσεις στα πολλά “γιατί” - ειδικά σήμερα, που οι πρωταγωνιστές κλείνουν το βιολογικό τους κύκλο.
• Και καλούμαστε να πάρουμε εμείς τη σκυτάλη. Τη σκυτάλη της διαπαιδαγώγησης, της ανάλυσης, της ευθύνης. Της μέγιστης πρόκλησης της αντιμετώπισης των δύο συγκοινωνούντων δοχείων του αντισημιτισμού, της άγνοιας και του μίσους. Των δύο στοιχείων που συστηματικά ανοίγουν τον δρόμο σε συστηματικές πράξεις βεβήλωσης μνημείων όπως έγινε πρόσφατα με τα Μνημεία του Ολοκαυτώματος στην Αθήνα και στη Θεσσαλονίκη.
• Γιατί μπορεί οι υλικές ζημιές να αποκαθίστανται κάθε φορά, ωστόσο οι συνέπειες του διάχυτου και στον τόπο μας, αντισημιτισμού, που δεν χάνει ευκαιρία να κάνει αισθητή την παρουσία του, είναι εδώ. Είτε πρόκειται για αναπαραγωγή χυδαίων στερεοτύπων, στον δημόσιο ή ιδιωτικό βίο είτε για ένα άρθρο ή ένα ανέκδοτο.
• Και η διάδοση αντισημιτικών βιβλίων, όπως των Πρωτοκόλλων των Σοφών της Σιών, είναι ενδεικτική. Γιατί ο γραπτός λόγος δεν ήταν και δεν είναι ποτέ ουδέτερος αλλά ούτε και αθώος. Έχει πάντα πρόσημο. Γραπτός λόγος είναι ο “Αγών μου”, γραπτός λόγος είναι και το “Εάν αυτό είναι ο άνθρωπος”. Όμως στη μία περίπτωση έχουμε τη μήτρα του χιτλερισμού και στην άλλη, την εμβληματική αφήγηση που σφράγισε την πρόσληψη του ανείπωτου από τις μελλοντικές γενιές.
• Αντιλαμβάνεστε τη σημασία του αέναου αγώνα που καλούμαστε να δώσουμε όχι μία ημέρα, αλλά όλες τις μέρες της ζωής μας. Αντιλαμβάνεστε τις διαστάσεις του προβλήματος της μετάβασης από την εποχή των μαρτύρων, στην εποχή της οικοδόμησης του γραπτού αντίδοτου στην παραχάραξη, την άρνηση της Αλήθειας και το ξαναγράψιμο της Ιστορίας.
• Αγώνας δύσκολος, που η έκβασή του δεν είναι δεδομένη. Γιατί «οι λέξεις είναι ανίσχυρες όταν έρχονται αντιμέτωπες με τον όλεθρο· είναι φτωχές, αξιολύπητες και πολύ εύκολα παραχαράσσονται»- όπως παρατηρούσε ο Άαρον Άπελφελντ, που έφυγε από τη ζωή πριν από λίγες μέρες. Με αυτή την παρακαταθήκη πρέπει να αναμετρηθούμε.
• Με τον αγώνα και την αγωνία να κερδίσουμε το στοίχημα ζωής των σελίδων μνήμης. Το στοίχημα του πολιτισμού, της αλληλεγγύης, της συνύπαρξης, της διαφορετικότητας, της ανεκτικότητας. Το στοίχημα της ανθρωπιάς. Το στοίχημα της Μνήμης όχι ως πεπερασμένο παρελθόν αλλά ως παρόν. Και ως μέλλον.
• Για να καταστήσουμε αδιαμφισβήτητη αξία του σήμερα και του αύριο το «δεν ξεχνώ», το «δεν ξεχνάμε».