«Καταλαβαίνουμε ότι οι επιδόσεις μας σε μια σειρά από κρίσιμα μέτωπα είχαν δημιουργήσει πολύ υψηλές προσδοκίες» είπε προχθές ο νέος εκπρόσωπος της κυβέρνησης και ακόμα ψάχνουμε να βρούμε αυτές τις περίφημες επιδόσεις για τις οποίες βαυκαλίζονται εκεί στο ενυδρείο του Μαξίμου.

Πού τα πήγαν τόσο καλά και δημιούργησαν αυτές τις υψηλές προσδοκίες; Πού έβαλαν το χέρι τους και δεν έσταξε χρήμα για τους λίγους και αίμα για τους πολλούς; Στα εργασιακά; Στο ασφαλιστικό; Στην Εκπαίδευση; Στη δημόσια Υγεία; Πού είναι αυτές οι επιτυχίες για τις οποίες επαίρονται; Στη διαχείριση της πανδημίας μήπως ή στην πρόοδο του εμβολιασμού;

Πού, τέλος πάντων, έκαναν κάτι και κέρδισαν την εκτίμηση των πολιτών και της κοινωνίας και έχουν το θράσος να μας ζητούν να μην τους ασκούμε κριτική επειδή τους κάηκε η μισή χώρα;

Διότι, με εξαίρεση την τεράστια επιτυχία τους στην εγκαθίδρυση της ενημερωτικής μονοκαλλιέργειας των συστημικών ΜΜΕ, δεν έχουν καταφέρει και τίποτε άλλο για το οποίο δικαιούνται να κυκλοφορούν με το κεφάλι ψηλά. Μόνο εκεί τα κατάφεραν και μόνο γι’ αυτό τους αξίζουν συγχαρητήρια.

Και τα συγχαρητήρια πρέπει να είναι διπλά και τριπλά επειδή με την εξαγορασμένη μονοφωνία που επέβαλαν έχουν καταφέρει να παρουσιάζουν μια εικονική πραγματικότητα μέσα στην οποία έχουν καταφέρει να εγκλωβίσουν ένα σημαντικό τμήμα της κοινωνίας, που ζει τις επιτυχίες της κυβέρνησης μέσα από τον παραμορφωτικό φακό της τηλεόρασης.

Εκεί τελικά έπιασαν τόπο τα λεφτά τους και αυτή είναι τελικά η μοναδική τους υψηλή επίδοση. Ο έλεγχος της μαζικής ενημέρωσης, όπου ακόμη και όταν κάποιο Μέσο, έστω και για λίγο, λοξοδρομήσει, αρκεί ένα τηλεφώνημα για να επανέλθει στις εργοστασιακές ρυθμίσεις του Μαξίμου. Επάνω σε αυτόν τον έλεγχο βασίζεται ολόκληρο το κυβερνητικό οικοδόμημα του επιτελικού κράτους και από αυτόν εξαρτάται και η επιβίωσή τους.