Μέρα με τη μέρα η Κυβέρνηση του κ. Μητσοτάκη ξεπερνά ακόμα και τον εαυτό της με τα νομοσχέδια που φέρνει προς ψήφιση στο Ελληνικό Κοινοβούλιο. Στη  χώρα μας,  που βίωσε την οικονομική κρίση, την ανεργία, της οποίας τα ποσοστά συνεχώς αυξάνονται και βρίσκεται ήδη εν μέσω νέας έξαρσης της πανδημίας, η Κυβέρνηση του κ. Μητσοτάκη εκπληρώνει την ιδεολογική εμμονή της απέναντι στους εργαζόμενους και νομοθετεί ακόμη μια φορά προς το συμφέρον των λίγων και ισχυρών.

Το «κοινωνικά και οικονομικά φιλελεύθερο εργασιακό νομοσχέδιο» όπως το αποκάλεσε ο κ. Βρούτσης, καταργεί τις βασικές αρχές των συλλογικών διαπραγματεύσεων, απορρυθμίζει το σύστημα υπερωριών προωθώντας την απλήρωτη υπερωριακή εργασία, μεγαλώνει την λίστα των επιχειρήσεων στις οποίες θα επιτρέπεται η εργασία την Κυριακή, αποδυναμώνει το ΣΕ.Π.Ε. και ποινικοποιεί την συνδικαλιστική δράση. 
Η πλήρης αποδόμηση οποιουδήποτε εργασιακού δικαιώματος.
Η φράση του Υπουργού: «να διευκολύνει τους εργαζομένους στην αναζήτηση της ισορροπίας μεταξύ προσωπικής και επαγγελματικής ζωής», είναι από παραπλανητική έως αστεία, αφού το μόνο που κρύβει μέσα της είναι τα επιπλέον δικαιώματα που αποκτά ο εργοδότης έναντι του εργαζομένου. 
Καθιστά σαφές ότι μπορεί να τον απασχολεί έως και 10 ώρες την ημέρα, χωρίς πρόσθετη αμοιβή, αλλά με αντίστοιχη μείωση του χρόνου εργασίας σε άλλη ημέρα, ή ρεπό ή πρόσθετη άδεια μέσα στο ίδιο εξάμηνο. Αυτό θα συμβεί δίχως την συναίνεση του εργαζόμενου, ο οποίος θα κληθεί να εργαστεί 10ωρα για μεγάλα χρονικά διαστήματα. Σε συνδυασμό με το γεγονός ότι νέοι επιχειρηματικοί κλάδοι, θα μπορούν με μία απλή διαδικασία να ενταχθούν στην κατηγορία αυτών που δεν έχουν Κυριακάτικη αργία. Πρακτικά δηλαδή μιλάμε για εργάσιμη εβδομάδα 60 ωρών, καθώς και για επισήμως πια απλήρωτες υπερωρίες.
Για πρώτη φορά στη χώρα, η κυβέρνηση Μητσοτάκη νομοθετεί τη 10ωρη εργασία, 134 χρόνια μετά την απεργία του Σικάγο και 100 χρόνια μετά από τη νομοθέτηση του 8ωρου στην Ελλάδα.
 Ταυτόχρονα, δικαιώματα και υποχρεώσεις εκατέρωθεν επαφίενται στην ατομική σύμβαση που θα κάνει πλέον ο εργαζόμενος - λάστιχο με τον εργοδότη και όχι στην επιχειρησιακή συλλογική σύμβαση εργασίας όπως ίσχυε μέχρι σήμερα. 
Για ποια ατομική σύμβαση μιλάμε; Για ποια συμφωνία; Για ποια συμφωνία μεταξύ εργοδότη και εργαζόμενου; 
Μεταξύ δύο μερών που έχουν τεράστια ανισορροπία ισχύος…...; 
Αλλά ας μην ξεχνάμε το δόγμα του κ. Μητσοτάκη ότι «δεν είμαστε όλοι ίδιοι, δεν είμαστε όλοι ίσοι και δεν θα γίνουμε ποτέ».
Έτσι λοιπόν η Κυβέρνηση, μη θέλοντας να απογοητεύσει τον ΣΕΒ, αυξάνει το ανώτατο όριο υπερωριών από 48 ώρες σε εξαμηνιαία βάση, στις 120 ετησίως, ενώ υπάρχουν στο τραπέζι εισηγήσεις για ευθυγράμμιση του πλαφόν των υπερωριών στη βιομηχανία με όλους τους κλάδους, με δημοσιεύματα να κάνουν λόγο μέχρι και για 120 ώρες ανά εξάμηνο! 
Κι αυτό τη στιγμή που σήμερα προβλέπεται ότι η πενθήμερη και εξαήμερη εργασία έως 120 ώρες ετησίως νόμιμης υπερωρίας, αμείβεται με προσαύξηση 40% στο καταβαλλόμενο ωρομίσθιο, ενώ η υπέρβαση των 120 ωρών νόμιμης υπερωρίας ετησίως, αμείβεται με προσαύξηση 60% στο καταβαλλόμενο ωρομίσθιο.
 Προς επικύρωση όλων των παραπάνω, φροντίζει να αποδυναμώσει το Σώμα Επιθεώρησης Εργασίας (Σ.ΕΠ.Ε.), το οποίο ήταν αρμόδιο για να επιλύει τις διαφορές μεταξύ εργοδοτών και εργαζομένων και τις μεταβιβάζει στον Οργανισμό Μεσολάβησης και Διαιτησίας (Ο.Μ.Ε.Δ.), δηλαδή με πολύ πιο χρονοβόρες διαδικασίες που χρήζουν τη συνδρομή δικηγόρου. 
Συνεπώς, κλείνουν και την τελευταία πόρτα βοήθειας που είχαν να χτυπήσουν οι εργαζόμενοι, αφού όσοι προσέφυγαν στο ΣΕΠΕ στην πλειονότητά τους ήταν απλήρωτοι και αντιμετώπιζαν οικονομικές δυσκολίες.
Ματαιώνει και ποινικοποιεί τη συνδικαλιστική δράση, διευρύνοντας το πεδίο με βάση το οποίο μία απεργία μπορεί να κριθεί παράνομη από τα δικαστήρια. Ενώ ήδη το συντριπτικά μεγαλύτερο ποσοστό απεργιακών κινητοποιήσεων που προσβάλλονται δικαστικά και κρίνονται «παράνομες και καταχρηστικές», τώρα θα είναι και ποινικά κολάσιμες. 
Αυτό που δεν έκανε καμία κυβέρνηση της ΝΔ τα τελευταία 38 χρόνια, να ακουμπήσει τον Νόμο 1264/82 που κατοχύρωνε τις συνδικαλιστικές ελευθερίες των εργαζομένων, το κάνει η κυβέρνηση Μητσοτάκη.
Επίσης, αλλάζει τον κανονισμό για το προσωπικό ασφαλείας, που πρέπει να υπάρχει σε περίπτωση απεργίας και ορίζεται σε ποσοστό τουλάχιστον 40%. Αν για τον οποιονδήποτε λόγο, αυτό δεν οριστεί, και πάλι θεωρείται ποινικά κολάσιμη πράξη.
Όσα κατέκτησαν οι εργαζόμενοι με κόπο και αγώνες δεκαετιών, η Κυβέρνηση τα ποδοπατά ελαφρά τη καρδία και τα πετάει στον κάλαθο των αχρήστων. Δημιουργεί στρατιές εργαζομένων ανίκανων να υπερασπιστούν τα δικαιώματά τους, χωρίς ωράριο, χωρίς προστασία, που θα φεύγουν το πρωί για την εργασία τους και δε θα ξέρουν τι ώρα θα γυρίσουν στο σπίτι τους. Φέρνει ένα νομοσχέδιο γεμάτο ανεργία, φτώχεια, ανασφάλεια, μίσος και κανιβαλισμό.
Και όλα αυτά εν μέσω πανδημίας, δηλαδή εν μέσω φόβου.
Φόβος για την υγεία, με νοσοκομεία χωρίς ιατρικό προσωπικό και κλίνες Μ.Ε.Θ. φαντάσματα, 
Φόβος για την οικονομία, με επιχειρήσεις να βάζουν λουκέτο και άλλες στο χείλος του γκρεμού,
Φόβος για τα σπίτια μας, μετά τον πτωχευτικό κώδικα, με πλειστηριασμούς και τράπεζες να τα καπηλεύονται
Τώρα πια φόβος και για το δικαίωμα στην εργασία, που το εξευτελίζουν
Άραγε μόνο προκαλώντας φόβο μπορεί να κυβερνήσει ο κ. Μητσοτάκης….;

* Ο Σωκράτης Βαρδάκης, είναι βουλευτής Ηρακλείου ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία