Αναμφίβολα οι αναφορές τούτων των ημερών, οι αναφορές της ιουδαιοχριστιανικής παράδοσης όπως αυτές δομήθηκαν με τον χρόνο σε θρησκευτικό δόγμα, αποτελούν τον έναν πυλώνα του δυτικού πολιτισμού. Αναμφίβολα, επίσης, το πρόσωπο του Ιούδα είναι το πλέον αντιφατικό και αμφιλεγόμενο μέσα σε αυτή την παράδοση.

Επαναστάτης που ακολούθησε τον Ιησού νομίζοντας ότι μαζί θα ανατρέψουν την ρωμαϊκή εξουσία; Ο πιο μορφωμένος και πιστός του μαθητής; Ο πιο ικανός και ψυχικά δυνατός, ώστε να φέρει σε πέρας την απαραίτητη προδοσία; Άραγε αφελής που νόμιζε πως με την μεσολάβηση του θα απάλλασσε τον σύντροφο του από τους διώκτες του;

Εξιλαστήριο θύμα, σε κάθε περίπτωση, μια ιστορίας με τελεολογική συνοχή, ο υπεύθυνος ταμίας της ομάδας του Ιησού είναι το απαραίτητο υποκείμενο της ηθικοπλαστικής ιστορίας για την καταστρεπτική επιρροή της υλοφροσύνης.

Απ' όλες τις αναφορές που αναφέρονται στην σχέση Ιησού-Ιούδα, οι πιο ενδιαφέρουσες είναι εκείνες που εντός τους συγκροτείται η αντιθετική τους ενότητα. Είτε ο Ιησούς και ο Ιούδας είναι το ίδιο πρόσωπο. Είτε ο Ιησούς αναλήφθηκε και στην θέση του στον σταυρό ανέβηκε ο Ιούδας. Είτε, απλώς, περπάτησαν μαζί όλη αυτή την διαδρομή, ο καθένας στον δικό του, δύσκολο ή ένοχο, ρόλο.

Και πιο πολύ ενδιαφέρον έχει η γνωστή-και απόλυτα αναληθής-ιστορία του Μυστικού Δείπνου του Ντα Βίντσι: Λέγεται πως ο Ντα Βίντσι καθυστέρησε πολλά χρόνια να ολοκληρώσει το έργο επειδή δεν μπορούσε να βρει το κατάλληλο αμαρτωλό πρόσωπο/μοντέλο που πάνω του θα εργαζόταν. Είχε, ήδη από πολύ νωρίς τελειώσει όλο το υπόλοιπο έργο, και μεταξύ άλλων για το πρόσωπο του Ιησού χρησιμοποίησε σαν μοντέλο έναν όμορφο και ενάρετο νεαρό.

Πολλά χρόνια αργότερα, στο πρόσωπο ενός περιθωριακού επαίτη, βρήκε το ζητούμενο ''χαλασμένο'' πρόσωπο που έψαχνε. Μόνο που ο επαίτης, όταν ολοκληρώθηκε ο πίνακας, του αποκάλυψε ότι ήταν ο ίδιος που πάνω του ζωγράφισε άλλοτε τον Ιησού.

Οπωσδήποτε ψευδής η ιστορία, πρώτα πρώτα επειδή ο πίνακας δεν χρειάστηκε 15 αλλά 4 χρόνια για να ολοκληρωθεί. Διάστημα που μάλλον δεν δικαιολογεί μια τόσο μεγάλη αλλαγή στο πρόσωπο ενός ανθρώπου. Όμως, και τι μ'αυτό; Πίσω από μια τέτοια αφήγηση δηλώνεται ολόκληρη η ιστορία του κόσμου όπου ''ανήφορος κατήφορος, ο δρόμος είναι ένας'', όπως το έλεγε ο Ηράκλειτος, και όπου η ενότητα δεν είναι παρά μια ολοκληρωμένη αντίθεση, όπου πρέπει ''να σφάξεις την μια ομορφιά για να πιει το αίμα η άλλη'', σε εκείνον τον άχρονο στίχο του Καρούζου.

Επειδή ο Ιούδας πούλησε τον κόσμο με ένα φιλί, προσδίδοντας του μια αλλιώτικη, έκτοτε, σημασία, για να μπορέσει να σωθεί, όπως ο ίδιος ένας άνθρωπος προδίδει συχνά τον εαυτό του, αρνείται το πρόσωπο του για να γίνει ένας άλλος, επειδή είναι ένας άλλος, επειδή κανένα πρόσωπο δεν ανήκει στον εαυτό του-επειδή κανένας δεν είναι λιγότερο μονάχος, έτσι όπως σε όλα τα πρόσωπα βλέπεις την έκφραση τού πάντα.