Η διπλή τραγωδία στα Κύθηρα και στη Λέσβο ξύπνησε την ανθρωπιά μέσα μας. Το Λιμενικό πάλεψε να σώσει ανθρώπους, το ίδιο και οι πολίτες. Η κοινωνία έμεινε άφωνη. Και μέσα στη γενική φρίκη, έσπευσαν να εκφράσουν τη λύπη τους ακόμα και αυτοί που σε άλλες περιπτώσεις κάνουν επίδειξη κυνισμού, όπως με το πρόσφατο περιστατικό της νησίδας στον Έβρο.

Αυτοί που κρυφοκαμαρώνουν για τις βίαιες επαναπροωθήσεις και τις παραβιάσεις του Δικαίου της Θάλασσας. Αυτοί που μιλάνε για λαθροεισβολείς και ανησυχούν μήπως αλλοιωθεί ο ευρωπαϊκός πολιτισμός. Αυτοί όμως αύριο θα επανέλθουν.

Η κατάσταση είναι η εξής: Απέναντι σε μια κρίση παγκοσμίων διαστάσεων, η Ελλάδα, με ευθύνη της κυβέρνησης Μητσοτάκη, έχει αναλάβει τον ρόλο του χωροφύλακα - κυματοθραύστη. Η Τουρκία εργαλειοποιεί τα προσφυγικά ρεύματα για διαπραγματευτικούς λόγους. Και η Ευρώπη κάνει ότι το θέμα δεν την αφορά. Αυτά δεν οδηγούν παρά μόνο σε τραγωδίες.

Η Ευρώπη πρέπει να αντιμετωπίσει το προσφυγικό επιμερίζοντας συνολικά την ευθύνη ανάμεσα σε όλα τα κράτη-μέλη. Να υιοθετήσει μια ανθρώπινη πολιτική για τη μετανάστευση και το άσυλο και να ανοίξει νόμιμους διαδρόμους. Και να ρίξει το βάρος της στην εξάλειψη των πολέμων, της φτώχειας και της πείνας.
Δεν είναι απλό.

Αλλά είναι αυτό που πρέπει να γίνει για να μην εξοικειωθούμε με τη φρίκη. Γιατί οι κοινωνίες που εξοικειώνονται με τη φρίκη καταδικάζονται από την Ιστορία. Το ξέρουμε και από παλιότερες εποχές.