Αν η υποκρισία είχε όνομα, αυτό θα ήταν της κυβέρνησης, που μόνο λίγες ημέρες πριν από τις εκλογές επιχειρεί να διαφημίσει ως σωτηρία του Ιντεάλ το προεκλογικό ρουσφέτι προς τον επενδυτή, που μετατρέπει σε ξενοδοχείο το διατηρητέο ακίνητο όπου στεγάζεται και ο ιστορικός κινηματογράφος, αλλοιώνοντας τη χρήση του.
Με ανακοίνωσή τους τόσο το υπουργείο Πολιτισμού-«νίπτω τας χείρας μου» όσο και το υπουργείο Περιβάλλοντος και Ενέργειας διαφημίζουν ότι κηρύχθηκε «διατηρητέα η χρήση των κινηματογράφων Ιντεάλ και Άστορ», πλην όμως η απόφαση που έλαβε το Κεντρικό Συμβούλιο Αρχιτεκτονικής του ΥΠΕΝ την Παρασκευή 28 Απριλίου διατηρεί στο ακέραιο το ξενοδοχειακό επιχειρηματικό σχέδιο του Ομίλου Μήτση, που ως γνωστόν εκμισθώνει το Ιντεάλ για 35 συν 10 χρόνια από τον ΕΦΚΑ, καθώς προβλέπει ότι «στους χώρους της διατηρητέας χρήσης του κινηματογράφου θα επιτρέπεται η λειτουργία και άλλων πολιτιστικών χρήσεων καθώς και η χρήση του συνεδριακού κέντρου». Σε ό,τι αφορά το Άστορ, χαρακτηρίζεται διατηρητέα η χρήση του ιστορικού κινηματογράφου. Τουλάχιστον η μία από τις δύο αίθουσες διασώζεται.
Ενδεικτική της αντίληψης που έχει η κυβέρνηση για τη διαχείριση πολιτιστικών τοποσήμων είναι η αιτιολόγηση της απόφασης του ΚΕΣΑ. Όπως σημειώνεται χαρακτηριστικά στην ανακοίνωση, «το ΚΕΣΑ εκτίμησε ότι η διατήρηση χρήσεων πολιτισμού σε ιστορικά κτήρια της πόλης προσδίδει προστιθέμενη αξία στην ανάπτυξη του εκάστοτε ακινήτου και θεωρεί ότι τα επενδυτικά πλάνα αξιοποίησης του ιστορικού κτηριακού αποθέματος της Αθήνας θα πρέπει να συμβαδίζουν με την ανάδειξη της ιστορικής μνήμης και της καλλιτεχνικής αξίας, καθώς προκύπτουν αμοιβαία οικονομικά οφέλη».
Απόφαση για εξυπηρέτηση του επενδυτή
«Είμαστε σοκαρισμένοι από αυτή την απόφαση. Είναι πολύ κακή απόφαση για το Ιντεάλ» μας λέει ο Γιάννης Παπανικολάου, διευθυντής του κινηματογράφου. Στη φωνή του αποτυπώνεται η γεύση που αφήνει η απόφαση για τον ιστορικό κινηματογράφο, και είναι λογικό για έναν άνθρωπο που έχει περάσει πάνω από τη μισή του ζωή στο εμβληματικό πολιτιστικό τοπόσημο της Αθήνας.
«Η απόφαση αυτή εξυπηρετεί πρώτα και κύρια τους στόχους του επιχειρηματία επενδυτή, σε αντίθεση με το δημόσιο συμφέρον και το αίτημα της κοινωνίας» λέει από την πλευρά του ο Κώστας Κεχαγιόγλου, πρόεδρος της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Θεάματος Ακροάματος. Όπως εξηγεί, «η απόφαση διατηρεί τη χρήση της κινηματογραφικής αίθουσας του Άστορ, αλλά δεν συμβαίνει το ίδιο και με τον κινηματογράφο Ιντεάλ, ο οποίος έχει και άλλες χρήσεις. Αυτές οι άλλες χρήσεις, όπως καταλαβαίνουμε, μπορούν να παραγκωνίσουν και να παραμερίσουν την αίθουσα ως αίθουσα προβολής. Αν η αίθουσα δεν έχει συνεχές πρόγραμμα προβολών, δεν θα μπορούν οι θεατές να προγραμματίσουν τη συμμετοχή τους σε μία απ’ αυτές αγοράζοντας εισιτήρια και προγραμματίζοντας την έξοδό τους. Θα υπάρχουν επίσης δυσκολίες στη διανομή ταινιών αλλά και στην καταχώρηση στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης του κινηματογραφικού προγράμματος». Επισημαίνει ταυτόχρονα ότι «δεν θα σταματήσουμε τον αγώνα μας, γιατί είναι ένας αγώνας για τη σωτηρία της πόλης, της Τέχνης και της σύγχρονης δημιουργίας».
Το θέμα της σωτηρίας των ιστορικών κινηματογράφων της Αθήνας είχε έρθει στη δημοσιότητα λίγο πριν από την εκπνοή του 2022, τον περασμένο Νοέμβριο, όταν έγινε γνωστός ο κίνδυνος για την ξενοδοχοποίηση του Ιντεάλ, του Άστορ, του Αελλώ και της Ίριδας εξαιτίας της πρόθεσης του ΕΦΚΑ, στον οποίο ανήκουν τα κτήρια, να τα αξιοποιήσει χωρίς να δεσμεύεται, όπως είχε καταγγείλει ο Μπάμπης Κονταράκης, που διαχειρίζεται το Άστορ, «για τη διατήρηση των κινηματογράφων». Μεγάλο κύμα αντιδράσεων προκλήθηκε έκτοτε από σύσσωμη την κινηματογραφική κοινότητα, τον Δήμο Αθηναίων με ομόφωνα ψηφίσματά του, αλλά και τους ίδιους τους Αθηναίους, που ανταποκρίθηκαν αθρόα στο κάλεσμα των τριών αιθουσών για τη σωτηρία τους. Συγκινητική επίσης υπήρξε η διεθνής συστράτευση, με εκκλήσεις γνωστών σκηνοθετών, όπως οι Κώστας Γαβράς, Κεν Λόουτς, Εμίρ Κουστουρίτσα, Φατίχ Ακίν, Γιώργος Λάνθιμος, ενώ και η Πρόεδρος της Δημοκρατίας είχε ενώσει τη φωνή της με το κίνημα για τη σωτηρία των αιθουσών.
Ολο αυτό το διάστημα η μόνη που σιωπούσε ήταν η υπουργός Πολιτισμού, η οποία αρχικά μετάθεσε τη διαχείριση του προβλήματος στο υπουργείο Περιβάλλοντος και Ενέργειας και επιμένει στην πρακτική «νίπτω τας χείρας μου» έως σήμερα. Στην επιχείρηση μετάθεσης των ευθυνών της, πολύ μεγάλων και στη συγκεκριμένη περίπτωση, προτιμάει να χαθεί ένα ιστορικό πολιτιστικό τοπόσημο της πρωτεύουσας προκειμένου να εξυπηρετήσει τα επιχειρηματικά συμφέροντα, παρά να προχωρήσει στην ενδεδειγμένη λύση, να κηρύξει δηλαδή τη χρήση ως κινηματογράφου του Ιντεάλ. Όλη η πόλη ένα ξενοδοχείο... Σ’ αυτή τη λογική η σωτηρία ενός ιστορικού κινηματογράφου της Αθήνας είναι πολύ μεγάλος μπελάς για την κυβέρνηση. Και τον αντιπαρέρχεται.
