Μια εξαιρετικά επίκαιρη ταινία για τους πραγματικούς κερδισμένους της οικονομικής κρίσης και γι αυτά που οδήγησαν ως εδώ. Μια ταινία που γεννήθηκε ως απάντηση στην φράση “πακέτα διάσωσης” που κυριαρχεί στον δημόσιο λόγο της Γερμανίας. Οι Franke και Lorenz, ζευγάρι κινηματογραφιστών απο το Αμβούργο, έθεσαν το εξής ερώτημα “Ποιος τελικά σώζει ποιον στην κρίση; Σώζουν οι Γερμανοί τους νότιους, ή μήπως όλοι μαζί οι πολίτες της Ευρώπης διασώσαμε και εξακολουθούμε να διασώζουμε τις τράπεζες;”
Ποιος σώζει ποιον; Η κρίση ως επιχειρηματικό μοντέλο
Μία ταινία από τη βάση.
Των Leslie Franke και Herdolor Lorenz
παραγωγή KernTv, διάρκεια 103 λεπτά
Το ντοκιμαντέρ ξεκινά με γυρίσματα στην Ελλάδα αλλά εν συνεχεία το πλάνο ανοίγει και ξεκινά το πιο ενδιαφέρον για το ελληνικό κοινό κομμάτι της ταινίας: ανακαλύπτουμε πώς λειτούργησε το δίπολο “τραπεζική διάσωση/κοινωνική καταστροφή” στην Ισπανία, βλέπουμε τον ιδιαίτερο τρόπο με τον οποίο οι Ιρλανδοί μασκαρεύουν τα κλειστά μαγαζιά και μεταφερόμαστε στις ΗΠΑ, όπου το δικαίωμα στην δωρεάν ανώτατη εκπαίδευση έχει προ πολλού μετατραπεί σε δικαιωμα πρόσβασης σε φοιτητικά δάνεια.
Τα παραδείγματα ιδιωτικού και δημόσιου υπερδανεισμού που συμπλέκονται στην ταινία έχουν όλα εναν κοινό παρονομαστή. Προκλήθηκαν εξαιτίας της ηθελημένα απερίσκεπτης συμπεριφοράς τραπεζών, που γνώριζαν ότι όταν η περίοδος του επιθετικού δανεισμού παρέλθει και η φούσκα σκάσει, μπορούν να προστρέξουν για βοήθεια στα δημόσια ταμεία. Και όταν τα κράτη λυγίσουν από το βάρος, οι εκπρόσωποι της χρηματοπιστωτικής ελίτ υποδεικνύουν ότι το ευρωπαϊκό κοινωνικό κράτος κοστίζει πολύ και πρέπει να καταργηθεί.
Η ταινία παρουσιάζει μια σειρά από χαμένες μάχες για την χαλιναγώγηση του χρηματοπιστωτικού τομέα, από την μοναχική σταυροφορία της Μπρούκσλι Μπορν για την ρύθμιση των παραγώγων ως την αποχώρηση του Οσκαρ Λαφονταίν από την κυβέρνηση της Γερμανίας και την αποδιάρθρωση του νόμου Glass-Steagal – αλλά και μια σειρά ελπιδοφόρα βηματα, όπως το ισπανικό κίνημα κατά των εξώσεων και η μη διάσωση των τραπεζών στην Ισλανδία.
Οι δημιουργοί πιστεύουν ότι η συρρίκνωση του χρηματοπιστωτικού κλάδου σε μεγέθη που να εξυπηρετούν πρωτίστως την πραγματική οικονομία πρέπει να αποτελέσει αίτημα των λαών σε όλο τον κόσμο. Η πρεμιέρα μιας ταινίας που έχει χρηματοδοτηθεί από την βάση, σε πάνω από 200 χώρους προβολής σε 10 ευρωπαϊκές χώρες, ταυτόχρονα στις 11 Φεβρουαρίου διατυπώνει το αίτημα αυτό.
Πρεμιέρα, στις 11 Φεβρουαρίου...
- Στην Αθήνα στις 22.30 στον κινηματογράφο Μικρόκοσμος, Συγγρού 106 (είσοδος δωρεάν)
- Στη Θεσσαλονίκη στις 17.00 στον κινηματογράφο Μακεδονικόν, Φιλικής εταιρείας 4 (είσοδος δωρεάν)
- προβολές την ίδια μέρα
στην Αριδαία, στις Σέρρες, στην Καβάλα
-και παράλληλη προβολή στα ελληνικά και γερμανικά στο Γύθειο
(μπαρ Φιλαρμονική, ωρα 20.00 στα ελληνικά και αίθουσα συνάντησης της ομάδας Ger-mani, Καρυούπολη, ωρα 20.00 στα γερμανικά)
πληροφορίες www.whos-saving-whom.org
www.facebook.com/whossavingwhomgr
….και μετά
στον Μικρόκοσμο καθημερινά, ώρα 17.00 από τις 12 Φεβρουαρίου, (είσοδος 4 ευρώ)
στον ανοικτό κοινωνικό χώρο Σβούρα στη Νίκαια την Παρασκευή 13 Φεβρουαρίου στις 20.00
Επίσης προβολές στον πολυχώρο Κέντρο Ελέγχου Τηλεοράσεων, Κύπρου 91Α Κυψέλη
στις 12 Φεβρουαρίου, 27 Φεβρουαρίου, 18 Μαρτίου και 25 Μαρτίου στις 21.00 (εισοδος 4 ευρώ)
τηλ 213.00.40.496 & 6945.34.84.45
Και από τη σελίδα της ταινίας, λίγα λόγια ακόμη:
Ελάτε να προετοιμάσουμε μαζί την δική σας πρεμιέρα
Φορολογούμενοι χρηματοδοτούν ιδιωτικές περιουσίες
Λέγεται κατά κόρον ότι η Ελλάδα έχει πάρει βοήθεια ύψους 240 δισεκατομμυρίων ευρω. Αλλά με τα χρήματα αυτά διασώθηκαν μόνο οι ιδιωτικές τράπεζες, οι ασφαλιστικές και οι επενδυτικοί οίκοι που το 2009 είχαν στα χαρτοφυλάκιά τους σχεδόν όλα τα ομόλογα του ελληνικού κράτους. Το 2012 – τρία χρόνια μετά- αυτά τα χρέη μεταφέρθηκαν σχεδόν εξ ολοκλήρου στην πλάτη των Ευρωπαίων φορολογουμένων! Έτσι η Ελλάδα έχει περισσότερα χρέη, περίπου 300 δισ. ευρώ. Ταυτόχρονα η περιουσία των πλουσιότερων Ελλήνων αυξάνεται, ενω τα κερδοσκοπικά κεφάλαια υψηλού κινδύνου, οι τράπεζες, οι πλούσιοι ιδιώτες επενδυτές προφυλάσσονται από οποιαδήποτε ζημία. Από τα δισεκατομμύρια των φορολογούμενων δημιουργήθηκαν ιδιωτικές περιουσίες. Ο κατά τα άλλα νεοφιλελεύθερος οικονομολόγος Hans-Werner Sinn υπολόγισε ότι η συνέχιση της πολιτικής διάσωσης εξυπηρετεί τα συμφέροντα των μεγάλων χρηματοπιστωτικων Ινστιτούτων και του 5% των πλουσιότερων ατόμων στον κόσμο. Αλλά ακόμα και οι πολίτες των οικονομικά ισχυρών κρατών της Ευρωπαϊκής Ένωσης πρέπει να φοβούνται για τις συντάξεις τους. Το βασικό είναι, "να αναπνεύσουν οι Αγορές".
Η δύναμη των "Αγορών"
Ακούμε συνέχεια ότι οι Αγορές "ανησυχούν", οι Αγορές είναι απογοητευμένες. Οι χρηματοπιστωτικές αγορές, φαίνεται να είναι μην είναι τίποτε άλλο από ένα όν που πρέπει να διατηρεί την καλή του διάθεση. Τρεις οίκοι αξιολόγησης έχουν υπό έλεγχο τα κοινοβούλια της Ευρώπης. Οι ιδιοκτήτες του είναι έμποροι με κρατικά ομόλογα, οι μεγαλύτερες επενδυτικές τράπεζες και τα Private Equity – πολυεθνικά γκρουπ επιχειρήσεων. Όταν οι δείκτες των χεριών τους δείχνουν προς τα κάτω, τρέμουν κράτη.
Πολλοί καταλαβαίνουν ότι κάτι πάει στραβά. Αισθάνονται αδύναμοι να αντιδράσουν, γιατί δεν καταλαβαίνουν το παιχνίδι των δισεκατομμυρίων. Όμως η δημοκρατία αντιμέτωπη με τις αγορές έχει μόνο μία ευκαιρία: να αρχίσουν να αναγνωρίζουν τα συμφέροντά τους μέσα σ αυτό τον "χορό των δισεκατομμυρίων". Όταν αρχίσουν οι πολίτες να αναγνωρίζουν τις βασικές δομές και τους μηχανισμούς της αγοράς. Το "Ποιος σώζει ποιον" είναι ένα εργαλείο γι αυτόν τον σκοπό.
Ένα βίντεο από τα πρώτα βήματα δημιουργίας του ντοκιμαντέρ.
Μια ταινία από την βάση
Το "Ποιός σώζει ποιόν" είναι μιά ταινία από τη βάση" - χρηματοδοτούμενη από αυτούς που θέλουν να την δουν, που θέλουν να την δείξουν, που την χρειάζονται ως μέσο πληροφόρησης. Το πόσο μπορεί να συμβάλει κάτι τέτοιο στην κατανόηση και στην κινητοποίηση φάνηκε από την μεγάλη επίδραση που είχαν τα έργα των Franke και Lorenz "Water Makes Money" (για την ιδιωτικοποίηση της ύδρευσης) και "Bahn unterm Hammer" (για την ιδιωτικοποίηση των σιδηροδρόμων)
