Στην εφημερίδα «Τα Νέα Σαββατοκύριακο», συμπεριλήφθηκε άρθρο του Κ. Μητσοτάκη με τίτλο «Ας δώσουμε νόημα στον όρο γυναικοκτονία».
Το άρθρο του πρωθυπουργού, θα μπορούσε να έχει ως εναλλακτικό τίτλο «Πώς να μιλήσεις για τις γυναικοκτονίες σαν να μην είσαι ο Μητσοτάκης: ένας οδηγός».
«Τα στοιχεία, ωστόσο, μαρτυρούν πως η απειλή πολιορκεί, πλέον, και τη δική μας χώρα: τα 10 τελευταία χρόνια είχαμε 10 γυναικοκτονίες ετησίως. Και μέσα στο 2022 θρηνούμε, ήδη, 7 επιβεβαιωμένα περιστατικά με γυναίκες-θύματα», γράφει ο Κ. Μητσοτάκης αγνοώντας μάλλον το γεγονός ότι οι γυναικοκτονίες και το 2022, αλλά και τα τελευταία χρόνια, είναι πολλές περισσότερες από αυτές που αναφέρει. Παράλειψη ή άγνοια; Πιθανώς το δεύτερο, καθώς ο Κ. Μητσοτάκης δεν φημίζεται για την άρτια επαφή του με τον έξω κόσμο, ούτε για την ικανότητα του να αφουγκράζεται τον παλμό και τις αγωνίες της ελληνικής κοινωνίας.
Παρακάτω, αναφέρει πως η εξάλειψη των γυναικοκτονιών απαιτεί στρατηγική που θα βρίσκεται «μακριά από εύκολα συνθήματα, επιπόλαιες προσεγγίσεις και ανέξοδες κομματικές πατρωνίες». Προς ενημέρωση του, λοιπόν, ας μάθει πως τίποτα εύκολο δεν υπάρχει γύρω από την έμφυλη καταπίεση, την έμφυλη βία και τις γυναικοκτονίες: ούτε καν τα συνθήματα, ειδικά όταν ακούγονται από τα στόματα γυναικών που βιώνουν την απειλή και την αδικία σε κάθε πτυχή της καθημερινότητάς τους.
Ύστερα, νιώθει υποχρεωμένος να εξηγήσει πως δεν χρησιμοποιεί τον όρο γυναικοκτονία όπως όλοι οι υπόλοιποι, όπως εκείνοι που φωνάζουν εκείνα τα εύκολα συνθήματα και διαμορφώνουν εκείνες τις επιπόλαιες προσεγγίσεις. Οπότε ξεκαθαρίζει «χρησιμοποιώ τη λέξη «γυναικοκτονίες» για να προσδιορίσω ακριβέστερα το είδος αυτών των εγκλημάτων -και όχι, προφανώς, για να τις ταξινομήσω νομικά». Στην φράση αυτή του πρωθυπουργού, συνοψίζεται όλη η υποκρισία, η αδιαφορία, αλλά και η ημιμάθειά του πάνω στο συγκεκριμένο ζήτημα. Ημιμάθεια που θα ήταν ανεκτή, εαν ο συγγραφέας του άρθρου δεν ήταν πρωθυπουργός μίας χώρας που -άκουσον, άκουσον- αποτελείται και από θηλυκότητες που ζητάνε να μην τις σκοτώνουν οι άνδρες του περίγυρου ή μη, επειδή τις θεωρούν κτήμα τους. Νομική κατοχύρωση του όρου γυναικοκτονία απαιτούν κε πρωθυπουργέ, οι γυναικείες και φεμινιστικές οργανώσεις. Και έχουν αυτή την απαίτηση, επειδή οι συστημικές δολοφονίες και τα εγκλήματα, στην προκειμένη περίπτωση των γυναικών, δεν μπορούν παρά να ταξινομούνται και νομικά.
Το άρθρο κλείνει με την εξής φράση, η οποία επιδιώκει να δείξει την αποφασιστικότητα της κυβέρνησης: « (σ.σ. η κυβέρνηση) Μένει έτοιμη, ωστόσο, να υιοθετήσει κάθε άλλη πρόταση ευθύνης». Μάλλον η αποφασιστικότητα του Κ. Μητσοτάκη εξαντλείται τη στιγμή που ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ φέρνει ολοκληρωμένη πρόταση για τη θεσμική αναγνώριση του όρου γυναικοκτονία, την οποία η κυβέρνηση έχει απορρίψει πολλάκις.
Το άρθρο του πρωθυπουργού είναι προκλητικό για πολλούς λόγους. Κυρίως, όμως, είναι υποκριτικό και προσβλητικό, επειδή ξεδιάντροπα δείχνει τον ολισθηρό δρόμο που έχει επιλέξει η κυβέρνηση όσον αφορά στην προστασία των γυναικών και των δικαιωμάτων τους. Κύριε Μητσοτάκη, σταματήστε να συμβουλεύεστε την Κεραμέως και τον Άδωνι των συνεδρίων υπογεννητικότητας, και αρχίστε να ακούτε όλες εκείνες τις γυναίκες που φοβούνται να γυρίσουν το βράδυ σπίτι μόνες τους.
Ολόκληρο το άρθρο:
«Κάθε γυναίκα, όμως, είναι η κόρη, η αδελφή, η φίλη μας. Κι ακόμη, η γειτόνισσα με την οποία ανταλλάσσουμε μία «καλημέρα». Ή η άγνωστη περαστική στον δρόμο μας. Όλες αυτές έχουν, πριν απ' όλα, δικαίωμα στη ζωή. Οι γυναικοκτονίες, συνεπώς, μας αφορούν όλους. Πολιτεία, φορείς, πολίτες. Γι' αυτό και η θέση μας είναι μόνο μία: δίπλα στη γυναίκα, απέναντι στη βία! Ως πατέρας δύο κοριτσιών και σύζυγος, λοιπόν, πρώτος εγώ συμμερίζομαι την αγανάκτηση που προκαλούν αυτά τα εγκλήματα. Και ως πρωθυπουργός θα συνεχίσω να μάχομαι για να εκριζωθούν από την κοινωνία μας.
Μπορεί η Ελλάδα να βρίσκεται πολύ κάτω από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο σε αυτόν το δείκτη της φρίκης. Μπορεί, επίσης, να μην πρόκειται για μια νέα μορφή εγκλήματος, καθώς, άλλοτε, τα περιστατικά αυτά ονομάζονταν -κακώς- «εγκλήματα πάθους». Εξωραΐζαμε, έτσι, τον θύτη και τα κίνητρά του, κάνοντας αόρατο για δεύτερη φορά το θύμα. Ο όρος, επομένως, είναι κοινωνικά και πολιτικά χρήσιμος. Διότι καταδεικνύει με την έμφαση που απαιτούν οι σύγχρονοι καιροί ένα παλιό έγκλημα. Αλλά υπογραμμίζει με νέους όρους και μία διαχρονική αδικία απέναντι στις γυναίκες.
Τα στοιχεία, ωστόσο, μαρτυρούν πως η απειλή πολιορκεί, πλέον, και τη δική μας χώρα: τα 10 τελευταία χρόνια είχαμε 10 γυναικοκτονίες ετησίως. Και μέσα στο 2022 θρηνούμε, ήδη, 7 επιβεβαιωμένα περιστατικά με γυναίκες-θύματα. Πρόκειται, λοιπόν, για πρόβλημα παγκόσμιο, διαρκές και διαταξικό. Που η πανδημία επέτεινε σε όλες τις χώρες. Και το οποίο απαιτεί μόνιμη στρατηγική. Διεθνή ανταλλαγή εμπειρίας. Και ενιαία κοινωνική απάντηση. Μακριά από εύκολα συνθήματα, επιπόλαιες προσεγγίσεις και ανέξοδες κομματικές πατρωνίες.
Εξηγούμαι: χρησιμοποιώ τη λέξη «γυναικοκτονίες» για να προσδιορίσω ακριβέστερα το είδος αυτών των εγκλημάτων -και όχι, προφανώς, για να τις ταξινομήσω νομικά. Γιατί τότε θα διαχώριζα την αξία της ανθρώπινης ζωής με μόνο κριτήριο το φύλο ή την ηλικία, υποτιμώντας άλλες, εξίσου απεχθείς πράξεις. Όπως την εξόντωση ενός μικρού παιδιού ή τον φόνο ενός ανήμπορου γέροντα. 'Αλλωστε, το όνομα ενός αδικήματος ούτε το αποτρέπει, ούτε το τιμωρεί. Πολύ περισσότερο, που ο Ποινικός Κώδικας τον οποίο αλλάξαμε και ψηφίσαμε προβλέπει, πλέον, ισόβια για τέτοια εγκλήματα.
Αξίζει, συνεπώς, να μας απασχολήσουν κυρίως τα κίνητρα και το περιβάλλον μέσα στο οποίο δρομολογούνται οι γυναικοκτονίες. Αλλά με τρόπο νηφάλιο. Ώστε οι αρχές του Κράτους Δικαίου να μην υποτάσσονται στις εντυπώσεις της επικαιρότητας. Από την πλευρά της, η Πολιτεία δίνει τις πρώτες απαντήσεις της: τα 44 Συμβουλευτικά Κέντρα έχουν βοηθήσει έως τώρα 44.200 γυναίκες με προβλήματα στο σπίτι. Σχεδόν 4.000 γυναίκες και παιδιά φιλοξενήθηκαν σε 19 δομές που λειτουργούν σε ισάριθμες πόλεις. Και η «γραμμή SOS» 15900 παρέχει άμεση συμπαράσταση, όλο το 24ωρο.
Ταυτόχρονα, ιδρύθηκαν 6 Γραφεία σε αστυνομικά τμήματα, με 90 εκπαιδευμένα στελέχη της ΕΛ.ΑΣ. και αποκλειστικό προσανατολισμό την ενδοοικογενειακή βία. Μόνο στο πρώτο 7μηνο του 2022, και ύστερα από σχετικές επιχειρήσεις, οδηγήθηκαν στη Δικαιοσύνη 5.141 δικογραφίες. Ενώ περισσότεροι από 1.200 αστυνομικοί πήραν μέρος σε ειδικά σεμινάρια για εγκλήματα αυτής της κατηγορίας. Με άλλα λόγια, την φροντίδα των αθώων γυναικών συνοδεύει η τιμωρία των ένοχων ανδρών. Αλλά και στον τομέα αυτόν τα βήματα που απομένει να γίνουν είναι πολλά…
Η ζωή αποδεικνύει, πάντως, ότι η καταστολή είναι η μία μόνο όψη της αντιμετώπισης της έμφυλης βίας. Χρειάζεται διαρκής δουλειά και σε πολλά επίπεδα. Γι' αυτό και το ίδιο πνεύμα προστασίας της γυναίκας διαπερνά οριζόντια όλες τις επιλογές μας: από την καθιέρωσή της στην Εργασία, ώστε να κινηθεί αυτόνομα και στην Κοινωνία, μέχρι το Ολοήμερο Σχολείο ή τις Νταντάδες της Γειτονιάς, ώστε να διευκολυνθεί και στην καθημερινή ζωή της. Και από τις ρυθμίσεις που την θωρακίζουν στο παρόν έως τα μαθήματα σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης που ωριμάζουν τις νέες γενιές στο μέλλον.
Απέναντι σε τέτοια φαινόμενα κανείς δεν αρνείται ότι κάθε κρατική δράση μοιάζει μικρή μπροστά τις ανάγκες που μεγεθύνονται. Θα πρέπει, όμως, και να αναγνωρίσει πως η οργανωμένη Πολιτεία είναι εδώ! Αφουγκράζεται, δρα και προσπαθεί! Όπως και κανείς δεν μπορεί να διεκδικεί το μονοπώλιο της ευαισθησίας, που προσωπικά διακρίνω σε όλες τις Ελληνίδες και όλους τους Έλληνες. Σε αυτήν απευθύνονται, άλλωστε, οι σκέψεις που καταθέτω. Προς προβληματισμό και συζήτηση. Όχι μόνο μεταξύ των πολιτικών δυνάμεων. Αλλά και μέσα σε κάθε οικογένεια, σε κάθε παρέα.
Γιατί μία κοινωνία οφείλει να βλέπει κατάματα τα προβλήματά της ακόμη και αν πρέπει να στραφεί με τόλμη στον καθρέφτη της. Να συνειδητοποιεί ευθύνες, να κατανέμει ρόλους και να κρίνει αποτελέσματα. Αναλαμβάνοντας, ωστόσο, και η ίδια δράση στο μέτωπο της καθημερινότητας. Πώς; Σπάζοντας την ένοχη αδιαφορία και τη συνένοχη σιωπή. Καταγγέλλοντας την αδικία δίπλα μας. Απλώνοντας το χέρι σε όποια γυναίκα απειλείται. Και, βέβαια, διαπαιδαγωγώντας το περιβάλλον γύρω μας σε μία κουλτούρα ισότητας και δικαιωμάτων για όλους.
Όσο για τα κόμματα, θεωρώ ότι πέρα από την ονοματοδοσία είναι αναγκαίο να τα απασχολήσει κυρίως η ουσία του προβλήματος. Στον δημόσιο διάλογο, λοιπόν, ας συμφωνήσουμε στον όρο «γυναικοκτονία», αφήνοντας τη Δικαιοσύνη να προσδιορίζει εκείνη το βάρος κάθε ανθρωποκτονίας. Και ας προσεγγίσουμε τις αιτίες της απειλής και τις συνθήκες που τη διαμορφώνουν. Θα ήταν γόνιμο να ακουστούν οι θέσεις όλων. Όμως ολοκληρωμένα και τεκμηριωμένα. Η κυβέρνηση κάνει ήδη πράξη τις δικές της. Μένει έτοιμη, ωστόσο, να υιοθετήσει κάθε άλλη πρόταση ευθύνης».
