Ελάχιστα και "σημειακά" θεωρεί ο υπουργός Παιδείας τα διδακτικά κενά. Προφανώς έχει δική του αίσθηση ως προς την αριθμητική. Η ΔΟΕ δημοσιοποίησε κατάλογο 5.246 λειτουργικών κενών στα δημοτικά και τα νηπιαγωγεία. Ελάχιστα και σημειακά! Και χθες το υπουργείο Παιδείας αναγκάστηκε να παραδεχτεί ότι 1.000 ολοήμερα δημοτικά δεν μπορούν ακόμη να λειτουργήσουν.
Στην εικόνα χάους στα σχολεία, που βεβαίως ούτε ο αγιασμός μπόρεσε να την ξορκίσει, προστίθενται οι περιφερόμενοι εκπαιδευτικοί από σχολείο σε σχολείο για να καλύψουν τα κενά, με το υπουργείο να αδιαφορεί αν με τον τρόπο των delivery καθηγητών διασπάται η αναγκαία προσωπική σχέση μαθητή - εκπαιδευτικού. Σε πολλά ΕΠΑΛ δεν έχουν τεθεί σε διαθεσιμότητα μόνο οι καθηγητές, αλλά και οι... μαθητές, καθώς καταργήθηκαν δεκάδες ειδικότητες, προς όφελος της ιδιωτικής εκπαίδευσης!
Με τέτοιο σκηνικό, που θυμίζει σχολεία της δεκαετίας του '70, ο υπουργός Παιδείας φρόντισε να αναζητήσει άλλοθι στο αυτονόητο, ότι έφτασαν τα σχολικά βιβλία και να προχωρήσει σε αντιπερισπασμό επιτιθέμενος στον ΣΥΡΙΖΑ, διότι, λέει, κάνει σπέκουλα. Πρόκειται για ανατροπή της πραγματικότητας. Το Μνημόνιο διαλύει το σχολείο, ο νόμος Αρβανιτόπουλου διώχνει τα παιδιά και μετατρέπει το Λύκειο σε πολυεξεταστικό κέντρο, οι σχολικοί φύλακες απολύονται, οι καλλιτεχνικές ειδικότητες λεηλατούνται, οι κατ' έτος όμηροι αναπληρωτές σπρώχνονται στην ανεργία, τα σχολεία για παιδιά με ειδικές ανάγκες αρχίζουν να μοιάζουν με... Καιάδα, οι δήμοι δεν μπορούν ούτε να βάψουν ούτε να θερμάνουν τα σχολεία, τα ΑΕΙ - ΤΕΙ κλείνουν λόγω διαθεσιμότητας και ο Αρβανιτόπουλος ξιφουλκεί εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ...
Θα μπορούσαμε να τον καταλάβουμε. Αυτός είναι ο ρόλος ενός υπουργού Παιδείας στην εποχή του Μνημονίου. Τι νόημα έχει όμως να προχωρεί και σε νουθεσίες που προκαλούν την κοινή λογική και την κοινωνική ευαισθησία; "Τα σχολεία πρέπει να μένουν ανοιχτά και να θωρακιστούν τα παιδιά για να μένουν έξω από αυτή την κρίση". Υποκριτικό ευχολόγιο, όταν η κυβερνητική πολιτική κλείνει τα σχολεία και μετατρέπει τα παιδιά σε θύματα της κρίσης, αλλοιώνοντας τον μορφωτικό ρόλο του σχολείου και θέτοντας υπεράνω όλων τον στόχο της εξυπηρέτησης της αγοράς. Τα παιδιά είναι μέσα στην καρδιά της κρίσης, διότι εκεί τα σπρώχνει η κυβερνητική πολιτική. Τα παιδιά βιώνουν την κρίση όχι μόνο στο "κλειστό σχολείο", αλλά και στην οικογένεια, καθώς εκατοντάδες χιλιάδες νοικοκυριά δεν έχουν ούτε έναν εργαζόμενο, ενώ ολοένα και περισσότερα έχουν έναν ή και περισσότερους ανέργους. Η διέξοδος από την κρίση που μαστίζει το σχολείο δεν περιορίζεται μόνο στην αναχαίτιση του εκπαιδευτικού συντηρητισμού, αλλά και στην ανατροπή της νεοφιλελεύθερης επιλογής, που καταδικάζει σε αργό θάνατο ιδιαίτερα τη νέα γενιά.
Πώς να κρυφτούμε απ' τα παιδιά; Έτσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλα, κ. Αρβανιτόπουλε.
Πηγή: avgi.gr
