Της Αλίκης Κοσυφολόγου
Μέχρι στιγμής πάντως έχει ήδη κατακτήσει το βραβείο Σωματείου Αμερικανών Ηθοποιών Screen Actors Guild (SAG) για το καλύτερο σύνολο ηθοποιών στην ετήσια τελετή που διεξήχθη το περασμένο Σάββατο, ενώ επίσης βραβεύτηκε με τρεις Χρυσές Σφαίρες στις κατηγορίες Καλύτερη Ταινία - Κωμωδία/Μιούζικαλ, Α΄ και Β΄ Γυναικείου Ρόλου για τις Έιμι Άνταμς και Τζένιφερ Λόρενς αντίστοιχα, κερδίζοντας έτσι σημαντικό προβάδισμα για τα Όσκαρ. Εξάλλου, η ταινία έχει λάβει 10 υποψηφιότητες για Όσκαρ, ανάμεσά τους για Καλύτερη Ταινία, Σκηνοθεσία, Α΄ Ανδρικού Ρόλου για την ερμηνεία του Μπέιλ, Β΄ Ανδρικού Ρόλου για τον Κούπερ, Α΄ Γυναικείου Ρόλου για την Άνταμς, Β΄ Γυναικείου Ρόλου για την Λόρενς και Πρωτότυπου Σεναρίου και 10 υποψηφιότητες για BAFTA. [1] Όπως φαίνεται πάντως η μοναδική σοβαρή «αντίπαλος» του American Hustle στην κούρσα για τα Όσκαρ είναι η ταινία «Δώδεκα Χρόνια Σκλάβος» του καταξιωμένου Στιβ Μακ Κουίν.
Η δημιουργική σύνθεση μιας πραγματικής ιστορίας που συνέβη στην Αμερική του εβδομήντα μετά το Γουότεργκειτ, τον πόλεμο του Βιετνάμ και την πετρελαϊκή κρίση –όταν «οι αμερικάνοι είχαν κουραστεί να ακούνε για σκάνδαλα και για τη διαφθορά στην πολιτική»- γίνεται το υπόβαθρο για την εκδίπλωση μιας εξαιρετικά ενδιαφέρουσας και πολυεπίπεδης μυθοπλασίας. Οι χαρακτήρες πρωτότυποι όσο και ρεαλιστικοί, άνθρωποι με αδυναμίες, εμμονές αλλά και με ηθικά προτάγματα σκιαγραφούνται σε αρκετό βάθος, όχι όμως με ψυχαναλυτική διάθεση. Οι ανακατεμένες ζωές των ηρώων, η υπαρξιακή τους αγωνία παρουσιάζονται απόλυτα ενταγμένες στο ιστορικό και κοινωνικό πλαίσιο της εποχής τους. Υπό το πρίσμα αυτό τα προσωπικά τους αδιέξοδα συναντιούνται με τα συλλογικά και μάλιστα μέσα στην συγκυρία κατά την οποία οικουμενικές αξίες όπως η δικαιοσύνη –ως ιδέα αλλά και ως θεσμός του κράτους- ή ακόμη και η αλήθεια παραχαράσσονται.
Ο στόχος της ανάδειξης των πολλαπλών διαστάσεων των χαρακτήρων επιτυγχάνεται απόλυτα από τον Ό Ράσσελ οδηγώντας κάθε έναν και καθεμία από τους/τις ηθοποιούς σε πραγματικά ρεσιτάλ υποκριτικής. Επιπλέον, η εξαιρετικά πετυχημένη σκηνογραφικά αλλά ενδυματολογικά αναπαράσταση της κυρίαρχης αισθητικής της εποχής απογειώνει το αποτέλεσμα. Βεβαίως, ως παρακαταθήκη για την σύγχρονη φιλμογραφία μένουν και τα μνημειώδη μουσικά στιγμιότυπα που διανθίζουν το φιλμ, με κορυφαία όλων αυτό στο οποίο ο Κρίστιαν Μπέιλ και ο Τζέιμι Ρένερ ερμηνεύουν με πάθος το χιτ της δεκαετίας του εβδομήντα “Delilah”, αλλά και αυτό στο οποίο η εκπληκτική Τζένιφερ Λόρενς καθαρίζει το σπίτι της «ερμηνεύοντας» το “Live and let die”.
Τελικά, 37 ολόκληρα χρόνια μετά το σημαντικό για την ιστορία του κινηματογράφου «Όλοι οι άνθρωποι του Προέδρου» του Άλαν Πάκουλα η παρακολούθηση του πολιτικά αιχμηρού κινηματόγραφου αποδεικνύεται να είναι ακόμη και απολαυστική διαδικασία.
______________
[1] Μάλιστα, αξίζει να σημειωθεί ότι το γεγονός ότι η ταινία κατέλαβε και τις τέσσερις υποψηφιότητες στις κατηγορίες υποκριτικής είναι κάτι που συμβαίνει και σπάνια στο θεσμό των Όσκαρ. Τελευταία φορά κάτι αντίστοιχο συνέβη με την προηγούμενη ταινία του Ντέιβιντ Ό Ράσσελ “Silver Linings Playbook” ( «Οδηγός Αισιοδοξίας» 2012) και πολλά χρόνια πριν με το φιλμ “Reds” («Οι κόκκινοι», 1981) του Γουόρεν Μπίτι.
* Από το τραγούδι “How can you mend a broken heart?”, Bee Gees, 1971, το οποίο περιλαμβάνεται στο soundtrack της ταινίας.
