Normal 0 false false false EL X-NONE X-NONE MicrosoftInternetExplorer4
/* Style Definitions */ table.MsoNormalTable {mso-style-name:"Κανονικός πίνακας"; mso-tstyle-rowband-size:0; mso-tstyle-colband-size:0; mso-style-noshow:yes; mso-style-priority:99; mso-style-qformat:yes; mso-style-parent:""; mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt; mso-para-margin:0cm; mso-para-margin-bottom:.0001pt; mso-pagination:widow-orphan; font-size:11.0pt; font-family:"Calibri","sans-serif"; mso-ascii-font-family:Calibri; mso-ascii-theme-font:minor-latin; mso-fareast-font-family:"Times New Roman"; mso-fareast-theme-font:minor-fareast; mso-hansi-font-family:Calibri; mso-hansi-theme-font:minor-latin; mso-bidi-font-family:"Times New Roman"; mso-bidi-theme-font:minor-bidi;}
Ήταν ένα άθλιο θέαμα. Ο χθεσινός Άκης Τσοχατζόπουλος δεν ήταν πια ο ατρόμητος αετός, όπως θεωρούσε τον εαυτό του, ή έστω ο αυτάρεσκος μπούφος, όπως τον θεωρούσαν όλοι οι άλλοι. Ένα αδύναμο καναρίνι ήταν, που σπαρταρούσε στο στόμα μιας τεράστιας γάτας, της οποίας την ύπαρξη ακόμα και τώρα αδυνατεί να παραδεχθεί.
Όχι πως η βαρύτατη ποινή του είναι άδικη ή ανήθικη. Και δίκαιη και ηθική είναι αλλά στη χώρα των κοινών μυστικών όλοι ξέρουμε πως υπάρχουν κι άλλοι –εξίσου ένοχοι- που μένουν ατιμώρητοι. Ο Άκης είναι ο αποδιοπομπαίος τράγος. Το θλιβερό γεροντάκι, που είδαμε χθες, τιμωρήθηκε όχι επειδή «τα έφαγε» αλλά επειδή –σα λιγούρης που ήταν- τα ξόδεψε με επιδεικτικό τρόπο, μεταξύ Αρεοπαγίτου και Παρισίων. Όλοι ξέρουμε πως οι προμήθειες του Δημοσίου είναι σαν τα αυτοκίνητα: χρειάζονται μίζα και μπόλικο λάδι για να τσουλήσουν. Και πως, ακόμη περισσότερο, οι προμήθειες του Υπουργείου Εθνικής Άμυνας είναι σαν τα στρατιωτικά αυτοκίνητα: εκτός από τη μίζα και το λάδι, είναι πανάκριβα, χαλάνε συνέχεια γιατί αλλάζουν οδηγό, είναι χρεωμένα σε επαγγελματίες στρατιωτικούς και την πληρώνουν οι έφεδροι. Κι άμα διαμαρτυρηθεί κανείς, τον καταγγέλλουν για έλλειψη πατριωτισμού κι από πάνω.
Μαζί τα ήπιαμε!
Αλλά ας κάνουμε, όμως, μια μικρή, διδακτική κατάδυση στην ιστορία καθώς οι κομπίνες με τα υποβρύχια είναι παλιότερες κι από τα ίδια τα υποβρύχια. Αυτό μας λέει η ζωή και το έργο του Σερ Μπάζιλ Ζαχάροφ (1849-1936), ενός δαιμόνιου κοσμοπολίτη επιχειρηματία και έμπορου όπλων, Κωνσταντινουπολίτη, φιλάνθρωπου και φίλου της Σάρας Μπερνάρ και του Βενιζέλου. Του Ελευθέριου, για να μην παρεξηγούμεθα. Πριν ανατείλει καν ο 20ος αιώνας, ο Σερ Μπάζιλ αποφάσισε να επεκτείνει τις μπίζνες του, πέρα από τις ανθηρές πωλήσεις πολυβόλων και πυρομαχικών. Εντόπισε ένα νέο προϊόν, το ατμοκίνητο υποβρύχιο, που είχε σχεδιάσει ένας τρελός επιστήμονας, και άρχισε να το προωθεί στην αγορά, παρά τη γνωμάτευση της υπηρεσίας πληροφοριών των ΗΠΑ πως ήταν επικίνδυνο και ανεξέλεγκτο. Φυσικά, πρώτος πελάτης του ήταν το Ελληνικό κράτος, το οποίο μόλις έβγαινε από την ήττα του 1896. Η Ελλαδίτσα αγόρασε ένα τέτοιο υποβρύχιο-μπακατέλα. Ενθαρρυμένος από την επιτυχία του, ο ρέκτης και φιλοπρόοδος Σερ Μπάζιλ παρουσιάστηκε στο Σουλτάνο και τον έψησε να αγοράσει άλλα δύο. Αφού είχαν οι Έλληνες, δεν μπορούσε να μην έχει κι ο Πολυχρονεμένος Πατισάχ! Ξεσαλωμένος, πλέον, με το πραγματικό success storyτου, ο ακάματος απατεών επισκέφθηκε και την Αγία Πετρούπολη, όπου έπεισε τον Τσάρο να ψωνίσει κι αυτός δύο τεμάχια! Αφού τα ‘χε ο Τούρκος, δεν μπορούσε να μην τα έχει ο Τσάρος πασών των Ρωσσιών! Εν ολίγοις, ο τσάκαλος κατάφερε να πουλήσει σε μαλάκες πέντε άχρηστα και πανάκριβα σοπάκια, τα οποία ευτυχώς δεν χρησιμοποιήθηκαν ποτέ εν θερμώ. Και ύστερα απορούμε πώς μας πείσανε να αγοράσουμε υποβρύχια, που δεν είχαν δοκιμαστεί ποτέ, και μετά την καθέλκυσή τους αποδείχτηκε ότι γέρνουν. Και τα έχουμε προπληρώσει!
Καλησπέρα, λέγομαι Μπάζιλ Ζαχάρωφ, μήπως θέλετε ένα υποβρύχιο; Ή δύο;
Μην αναρωτηθείτε γιατί πάντα τσιμπάμε σα χάνοι το δόλωμα του εθνικώς κατεπείγοντος και της αδήριτης ανάγκης, για την ικανοποίηση της οποίας δεν ξέρομε αρκετά αλλά πρέπει να αφήσομε τους αρμόδιους να κρίνουν εν λευκώ. Διότι μας ταΐζουν απ’ τα γεννοφάσκια μας την ανιδιοτελή αγάπη προς την Πατρίδα, τη στιγμή που οι επιτηδειότεροι (ή οι κυνικότεροι) των κρατούντων θεωρούν νόμιμο και ηθικό να βάζουν και κάτι στην άκρη για τα παιδιά τους. Και τα εγγόνια τους. Και τα δισέγγονα και τρισέγγονά τους. Διότι όταν εγώ και ο Φαήλος Κρανιδιώτης (θα ήταν μισερό ένα άρθρο χωρίς αυτό το σύμβολο του ανδρισμού) συμφωνούμε πως οι λέξεις «πατριωτισμός» και «μπικικίνια» ή «μπαγιόκο» ή «μαρούλια» ή «χρήματα» δεν γίνεται να βρίσκονται όχι στην ίδια πρόταση αλλά ούτε καν στην ίδια σελίδα, ακόμη υπάρχουν στην Αθήνα κτίρια (μια βόλτα στη Φειδίου θα σας πείσει) χτισμένα με λεφτά για εράνους υπέρ της αεροπορίας ή του ναυτικού. Πόσοι έρανοι υπέρ του Στόλου πραγματοποιήθηκαν προπολεμικά για να τα φάνε οι αρμόδιοι απατεώνες; Όταν αφήνουμε(-νε) διαπεπλέγμένους απόστρατους, αναμφιβόλου ανηθικότητας εμπορικούς αντιπροσώπους και στρατοκαυλοπυρέσσοντες δημοσιογραφίσκους να σουλατσάρουν στο Πεντάγωνο, προπαγανδίζοντας και λομπίζοντας το ένα ή το άλλο μοντέλο οπλικού συστήματος, πάει να πει πως δίνουμε στην αλεπού τα κλειδιά από το κοτέτσι. Θυμάστε τη διαβόητη «Αγορά του Αιώνα» επί ΠΑΣΟΚ; Το δίλημμα ήταν «Mirage ή F-16;» και όλοι είχαν μια γνώμη επ’ αυτού. Μέχρι και ο Χαρίλαος Φλωράκης, αγανακτισμένος από τη σπέκουλα, είχε προτείνει έναν τρίτο δρόμο προς την αεροπορική υπεροπλία, τα Saab Vigen. Και να σκεφτείτε πως τα (τότε σοβιετικά) Mig και Sukhoi ήταν εξίσου καλά. Τα λουστήκαμε τα F-16, τα αναβαθμίζουμε τακτικά κι ακόμα τα πληρώνουμε, καθώς το όνομα της αγοράς αυτής προφανώς καθορίστηκε από τον αιώνα, που θα χρειαστεί για την αποπληρωμή της.
Είπαμε, η Ελλάδα με αυτούς τους εξοπλισμούς θα γίνει αστακός!
Φυσικά, δεν είναι μόνο τα αεροπλάνα ή τα βαπόρια, που οι σύγχρονοι Μπάζιλ Ζαχάροφ πείθουν εμάς και μετά τους Τούρκους και ύστερα πάλι εμάς και κατόπιν ξανά τους Τούρκους να ξεπετσιαστούμε για να αγοράσουμε. Είναι και τα τανκς (το ξέρετε πως έχουμε διπλάσια Leopard από το γερμανικό στρατό;) κι ένα σωρό τζάτζαλα-μάτζαλα που οι Ένοπλες Δυνάμεις προμηθεύονται αλλά δεν μπορούν, δεν ξέρουν και δεν πρόκειται να αξιοποιήσουν ακόμη και στην χειρότερη ώρα. Εντάξει, το ότι προμηθευτήκαμε τα ελληνικών προδιαγραφών Leopard, που επί χρόνια θα μπορούσαν να κατατροπώσουν τους τούρκους εάν βέβαια είχαν οβίδες, το ξέρετε. Τα επιθετικά ελικόπτερα, που ως επί το πλείστον σαπίζουν ακίνητα, τα ξέρετε; Τους πυραύλους κατά πλοίων, που επί χρόνια βόσκουν σε αποθήκες, εξαιτίας της έλλειψης των πυλώνων που τους συνδέουν με τα αεροσκάφη; Το ότι αρκετά από τα πανάκριβα τζιπ των Ειδικών Δυνάμεων έχουν μίζες, συγνώμη πολικούς εκκινητήρες, για να παίρνουν μπροστά υπό πολικές συνθήκες; Κηρύξαμε πόλεμο στη Σιβηρία και δεν το μάθαμε; Πρόκειται για καταγγελίες που έχουν δει και ξαναδεί το φώς της δημοσιότητας. Χιλιάδες είναι τα παραδείγματα σπατάλης, η οποία όχι μόνο υπερβαίνει τα όποια όρια της εθνικής άμυνας αλλά ακόμη κι εκείνα της κοινής λογικής.
Normal 0 false false false EL X-NONE X-NONE MicrosoftInternetExplorer4
/* Style Definitions */ table.MsoNormalTable {mso-style-name:"Κανονικός πίνακας"; mso-tstyle-rowband-size:0; mso-tstyle-colband-size:0; mso-style-noshow:yes; mso-style-priority:99; mso-style-qformat:yes; mso-style-parent:""; mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt; mso-para-margin:0cm; mso-para-margin-bottom:.0001pt; mso-pagination:widow-orphan; font-size:11.0pt; font-family:"Calibri","sans-serif"; mso-ascii-font-family:Calibri; mso-ascii-theme-font:minor-latin; mso-fareast-font-family:"Times New Roman"; mso-fareast-theme-font:minor-fareast; mso-hansi-font-family:Calibri; mso-hansi-theme-font:minor-latin; mso-bidi-font-family:"Times New Roman"; mso-bidi-theme-font:minor-bidi;}
Η λογική των προμηθειών για τις Ένοπλες Δυνάμεις είναι εντελώς παράλογη και υποθάλπει φαινόμενα σαν του Άκη Τσοχατζόπουλου, που σίγουρα δεν ήταν ο πρώτος που έβαλε το χέρι στο μέλι και βέβαια δεν είναι ο τελευταίος. Το θέμα, λοιπόν, δεν είναι ότι ο Άκης μπήκε στον Κορυδαλλό και δεν θα βλέπει πλέον την trophy wife του, το θέμα είναι να του στείλουμε κι άλλους για παρέα. Να τραγουδάνε το «Πώς καταντήσαμε, λοχία, ποιός είμ' εγώ, ποιός είσ' εσύ...»
