[Φωτογραφίες: Κατέ Καζάντη, Ελπίδα Λιάκου]

Δεκάδες άνθρωποι συγκεντρώθηκαν στην πλατεία Καπνικαρέας, στην Ερμού, ανταποκρινόμενοι στο κάλεσμα της ανοιχτής συνέλευσης για πορεία διαμαρτυρίας έπειτα από τη φρικτή γυναικοκτονία στη Ρόδο. Η «Πορεία για την Ελένη» ξεκίνησε από την Καπνικαρέα και με πορεία πέρασε από το Ψυρρή, το Θησείο και τον Κεραμεικό, όπου κι ολοκληρώθηκε η διαδήλωση.

Με κεντρικό σύνθημα «Η πατριαρχία γυναικοκτονεί. Για κάθε Ελένη είμαστε σε πόλεμο» αλλά και πανό που γράφουν «Καμία Ελένη Λιγότερη», «όχι στη βία κατά των γυναικών» και «Όχι στους βιασμούς και τις γυναικοκτονίες», συλλογικότητες και ομάδες όπως η Καμία Ανοχή, Sabbat - Burn the Rich not the Witch, Justice For Zak/Zackie, Κυριακάτικο Σχολείο Μεταναστών και τη Λέσχη Εργαζομένων και Νεολαίας Ελληνικού Αργυρούπολης αλλά και πολύς κόσμος διαμαρτυρήθηκαν για τα περιστατικά βίας κατά των γυναικών. Ανάμεσά τους, οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, Αννέτα Καββαδία, Γιώργος Ψυχογιός, η γ.γ. Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων Μαρία Γιαννακάκη και η ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Κωνσταντίνα Κούνεβα. 

Μαζική η παρουσία και του Τμήματος Φεμινιστικής Πολιτικής, με τη συντονίστρια του τμήματος Αγγελική Παπαζογλου και το μέλος της ΠΓ του ΣΥΡΙΖΑ Νατάσα Θεοδωρακοπουλου να δίνουν το παρών.

Συγκέντρωση και πορεία κατά της πατριαρχίας. 14-12-18 pic.twitter.com/lwBm4UVTRW

— lolos marios (@lolosmarios) 14 Δεκεμβρίου 2018

Το κάλεσμα της Ανοιχτής Συνέλευσης

Η Πατριαρχία Γυναικοκτονεί – Για κάθε Ελένη Είμαστε σε Πόλεμο.

Στις 28 Νοεμβρίου η Ελένη βρέθηκε δολοφονημένη στη Ρόδο. Την Ελένη κακοποίησαν, βασάνισαν και δολοφόνησαν οι Μανώλης Κούκουρας και Αλέξανδρος Λουτσάι, επειδή δεν συναίνεσε να κάνει σεξ μαζί τους. Τη δολοφόνησαν επειδή αντιστάθηκε. Για εμάς ήταν σαφές από την πρώτη στιγμή ότι βρισκόμασταν μπροστά σε μία ακόμη γυναικοκτονία, πως η Ελένη δηλαδή είχε δολοφονηθεί επειδή ήταν γυναίκα. Η Ελένη δεν ήταν, άλλωστε, η πρώτη. Στην περίπτωση της, όπως και σε χιλιάδες άλλες περιπτώσεις γυναικοκτονιών στον κόσμο, είναι οι άντρες εκείνοι που διεκδικούν την κυριαρχία στο σώμα και στην ίδια τη ζωή των γυναικών και των θηλυκοτήτων. Σε τέτοιο βαθμό που να μιλάμε πια για παγκόσμια μάστιγα, αφού η νούμερο ένα αιτία θανάτου των γυναικών για το 2017 ήταν η βία που υπέστησαν από το οικογενειακό/συντροφικό τους περιβάλλον.

Για άλλη μια φορά πάνω σε μια γυναικοκτονία, συναντήθηκαν ο κοινωνικός κανιβαλισμός και ο μιντιακός βόθρος, που έσπευσαν να βάλουν στο μικροσκόπιο τη ζωή της Ελένης, τις κοινωνικές της σχέσεις, το πόσο καλή φοιτήτρια και ήρεμη ήταν ή δεν ήταν. Για άλλη μια φορά οι γυναικοκτόνοι διαχωρίστηκαν σε ντόπιους και μετανάστες, σε Έλληνα και Αλβανό, σε «καλό παιδί από πλούσια οικογένεια» που παρασύρθηκε από τον «βίαιο μετανάστη». Εμείς, όμως κοιτάζοντας τους, βλέπουμε δύο άντρες καθημερινούς, βλέπουμε δύο άντρες και όχι έναν Έλληνα και έναν Αλβανό, γιατί οι βιαστές και οι γυναικοκτόνοι δεν έχουν φυλή, έθνος και τάξη.
Κι όσα ακολούθησαν, τα μισογυνικά και ρατσιστικά σχόλια στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, οι εκπομπές που πούλησαν και βεβήλωσαν το νεκρό της σώμα, η αγία ελληνική οικογένεια που για άλλη μια φορά σοκαρίστηκε, τίποτα από αυτά δεν είναι καινούριο, τίποτα από αυτά δε μας είναι ξένο. Την ίδια ρητορική, το ίδιο μίσος ξέρασαν και στην περίπτωση της ομοφοβικής, τρανσφοβικής δολοφονίας του Ζακ Κωστόπουλου αλλά και κάθε φορά που το δολοφονημένο σώμα δεν χώραγε μέσα στην πατριαρχική, σεξιστική, ρατσιστική, εθνικά υπερήφανη κοινωνία.

Γιατί δεν έχουν όλες οι ζωές την ίδια αξία

Κι έτσι από μικρές μάθαμε να παρατηρούμε την πατριαρχική βία θεωρώντας την κανονική, ότι ο άντρας, ο πατέρας, ο σύζυγος, ο σύντροφος, ο γείτονας, το αφεντικό μπορεί να χτυπάει μια γυναίκα, να την σκοτώνει επειδή θεωρεί ότι το σώμα της του ανήκει, να την κλειδώνει στο σπίτι γιατί έτσι θέλει, γιατί είναι τσούλα, γιατί δεν συμμορφώνεται. Να την βιάζει γιατί τα «ήθελε ο κώλος της», γιατί η εξουσία του μπορεί να επιβληθεί, τοξικά και αρρενωπά πάνω στα σώματά μας. Να ξέρει ότι δεν θα κριθεί ένοχος στα μάτια της κοινωνίας, της αστυνομίας, των δικαστών, του πατριαρχικού κράτους, που χρόνια τώρα αδρανούν. Κι έτσι καταλήγουμε να φταίει πάντα το θύμα, αφού προκάλεσε, δεν αντιστάθηκε, «δεν είχε μυαλό στο κεφάλι της», κυκλοφορούσε μόνη της τα βράδια ή είχε σεξουαλική ζωή. Κι έτσι εκπαιδευτήκαμε να αισθανόμαστε ένοχες, ότι φταίμε που τους νευριάσαμε, προκαλέσαμε, δεν σωπάσαμε όταν μας κατηγορούσαν, φταίμε που αμυνθήκαμε απέναντι στη βία που μας ασκήθηκε.

Γιατί ο βιασμός είναι το κατεξοχήν έγκλημα που αξιολογείται και ενοχοποιείται το θύμα, βγαίνουν λάδι οι δράστες, κανονικοποιείται η έμφυλη βία και ορίζονται ο φόβος και η ντροπή ως ρυθμιστές της τσαλαπατημένης επιθυμίας και του τραυματισμένου σώματος. Χιλιάδες γυναίκες και θηλυκότητες βιάζονται, κακοποιούνται και εξοντώνονται καθημερινά πίσω από τις «καθαγιασμένες» πόρτες του οικογενειακού θεσμού, στους χώρους δουλειάς, σε σκοτεινούς δρόμους, στους προσφυγικούς καταυλισμούς της αθλιότητας τύπου «Μόρια», στα κρατητήρια και στις φυλακές από τους σύγχρονους «ανθρωποφύλακες». Και όσες γυναίκες αμύνονται απέναντι στην έμφυλη βία διώκονται, διαπομπεύονται και τιμωρούνται για την αντίσταση τους, καθώς οδηγούνται στη φυλακή. Γιατί το κράτος δεν αναγνωρίζει το δικαίωμα μας να υπερασπιστούμε τις ζωές μας, τις επιθυμίες μας και τα σώματα μας. Η εξουσία μας θέλει βουβές, βιασμένες, δολοφονημένες. Η εξουσία θέλει να γινόμαστε σκισμένα ρούχα, κηλίδες αίματος που σκουπίστηκαν γρήγορα, φέρετρα που όλη η γειτονιά ήξερε ότι μας περίμεναν αλλά κανείς δε νοιάστηκε, τυποποιημένες καταγραφές στα αστυνομικά συμβάντα και γαργαλιστικά ψέματα που ενεργοποιούν τα πιο ταπεινά αντανακλαστικά στα τηλεοπτικά σκουπίδια που σερβίρει με το κιλό η κάθε Τατιάνα.

Γιατί δεν έχουν όλες οι ζωές την ίδια αξία

Κι έτσι δύο μήνες πριν βρέθηκαν δολοφονημένες τρεις γυναίκες προσφύγισσες στα σύνορα στον Έβρο, μάνα και δύο κόρες, και κανείς ποτέ δεν έμαθε τα ονόματα τους, τι έγινε, ποιος τις δολοφόνησε, καμία έρευνα δεν διατάχθηκε κι ας είχε βρεθεί το στρατιωτικό μαχαίρι που τις έσφαξε ακριβώς δίπλα στα κορμιά τους. Κι έτσι την προηγούμενη εβδομάδα σε ένα χωριό στην Κέρκυρα ένας φασίστας χρυσαυγίτης έστησε καρτέρι και εκτέλεσε εν ψυχρώ τον Αλβανό εργάτη Petrit Zilfe αλλά κανένα κοινοβούλιο δεν τήρησε ενός λεπτού σιγή γιατί ο θάνατος του δεν θεωρήθηκε άξιος να πενθηθεί, τον Ιούνιο ένας «νοικοκυραίος» δολοφόνησε τη 13χρονη Ρομά Γιαννούλα Καραχάλιου και μια μισητή αγέλη ανθρωποειδών τον χειροκροτούσε όταν απολογούνταν, το Φλεβάρη ένας μπάτσος σκότωσε με το υπηρεσιακό του όπλο την κόρη του, τη γυναίκα του και την πεθερά του στους Αγίους Αναργύρους. Και ξέρουμε πολύ καλά ότι πολλοί ακόμα μπάτσοι έχουν στρέψει τα υπηρεσιακά όπλα τους στις γυναίκες και στις κόρες τους, σε τοξικοεξαρτημένους και πρόσφυγες, σε τρανς άτομα , όπως ακριβώς το έστρεψε ο Επαμεινώνδας Κορκονέας πριν 10 χρόνια στην καρδιά του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου. Ήταν η Ελενα από την Κύπρο που αυτοκτόνησε ύστερα από τους βιασμούς που υπέστησε για χρόνια από τον θετό πατέρα της, ιερέα, αφού τον είδε να αποφυλακίζεται, ο Βαγγέλης Γιακουμάκης που εξοντώθηκε από «λεβέντες», λεβέντες που αφέθηκαν κι αυτοί ελεύθεροι, ο Παύλος Φύσσας και ο Σαχζατ Λουκμαν που έπεσαν από τα χέρια της φασιστικής βίας, κι η δίκη ακόμη δεν έχει ολοκληρωθεί. Και πόση μάτσο κουλτούρα έχει κατακλύσει τους δρόμους μέσα στις ελληνικές σημαίες του εθνικιστικού και μιλιταριστικού κύματος, ποια είναι η αξία της ζωής μας μέσα στην εθνοπατριαρχία;

Και ποιος φταίει τελικά;

Όχι δεν είναι μεμονωμένο περιστατικό. Δεν είναι η κακιά στιγμή. Δεν "θόλωσε", άσκησε αυτό για το οποίο εκπαιδεύτηκε, τη βία, όπως συμβαίνει καθημερινά στα διαλείμματα και στις τουαλέτες των σχολείων, όπως συνέβη στην Αμάρυνθο. Δεν είναι καλό παιδί που παραστράτισε, ούτε ψυχικά ασθενής που δεν ήξερε τι έκανε. Είναι η πατριαρχία, ο καπιταλισμός, ο φασισμός που καταπιέζουν τις ζωές μας και εφαρμόζουν το δόγμα της θανατοπολιτικής πάνω μας. Από την Ιρλανδία ως την Αργεντινή, από τη Βραζιλία ως την Ισπανία, από τη Σαουδική Αραβία ως την Κύπρο, από τις Ηνωμένες Πολιτείες ως τη Ρόδο και τη Λευκίμμη το σύστημα αναδιπλώνεται στο πιο βάρβαρο πρόσωπο του και βγάζει νύχια απέναντι στα κινήματα αντίστασης και ανατροπής.

Είμαστε σε πόλεμο

Ξέρουμε πως στη θέση της Ελένης, της Έλενας, της Γιούλας, του Ζακ, του Πετρίτ και τόσων άλλων, θα μπορούσε να είναι οποιαδήποτε από μας, και αν δεν παλέψουμε θα υπάρξουν κι άλλες.
Παλεύουμε για φεμινιστικές συλλογικότητες σε κάθε γειτονιά, για γυναίκες, θηλυκότητες, λοατκια+, μετάναστ(ρι)ες/προσφύγισσες, τοξικοεξαρτημένες, ανάπηρες, εργαζόμενες, άνεργες και φτωχές που θα αντλούμε δύναμη η μία από την άλλη και μαζί θα διεκδικούμε όσα μας ανήκουν. Παλεύουμε για τις κακοποιημένες γυναίκες, για τα κακοποιημένα, διπλά καταπιεσμένα, λοατκια+ άτομα. Παλεύουμε για τα δολοφονημένα αδέρφια μας, για τις δολοφονημένες αδερφές μας. Παλεύουμε για όλα τα σώματα χωρίς σημασία μέχρι να τσακίσουμε την πατριαρχία και τον καπιταλισμό αλλά και κάθε εξουσιαστική δομή που γεννά καταπίεση και εκμετάλλευση.

Είμαστε σε πόλεμο και θα νικήσουμε.

Ανοιχτή Συνέλευση για τη Γυναικοκτονία στη Ρόδο

Η Νεολαία ΣΥΡΙΖΑ στηρίζει και συμμετέχει στην κινητοποίηση

Με ανακοίνωση που εξέδωσ το γραφείο Τύπου της Νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ, η οργάνωση εκφράζει τη στήριξή της στην κινητοποίηση που πραγματοποιείται στην πλατεία Καπινικαρέα στην οδό Ερμού, την Παρασκευή 14 Δεκεμβρίου.

«Μηδενική ανοχή στη βία κατά των γυναικών»

Μηδενική ανοχή στη βία κατά των γυναικών και δικαίωμα σε μια ζωή ισότητας για τις γυναίκες ζητεί και το Τμήμα Φεμινιστικής Πολιτικής/Φύλου του ΣΥΡΙΖΑ, καλώντας όλους του πολίτες στην κινητοποίηση.

Η ανακοίνωση αναφέρει:

Εμείς οι φεμινίστριες του ΣΥΡΙΖΑ, οργισμένες με μια ακόμα δολοφονία νέας γυναίκας, της Ελένης Τοπαλούδη, εξαιτίας του φύλου της και της διεκδίκησής της για αυτοδιάθεση του σώματός της, καταγγέλλουμε την αύξηση των γυναικοκτονιών που σημειώνεται τα τελευταία χρόνια στην χώρα μας. Δεν πρόκειται για τυχαία περίπτωση! Η γυναικοκτονία είναι η θανάτωση γυναικών από άνδρες, επειδή είναι γυναίκες και τα κίνητρά της είναι βαθειά σεξιστικά! Αφορά όλες τις μορφές και τα είδη σεξιστικής βίας, ανεξάρτητα από το εάν προκαλούνται από μισογυνισμό ή την αίσθηση κυριαρχίας επί των γυναικών και όχι μόνο. Γνωρίζουμε καλά ότι αποτελεί την κορύφωση της σεξιστικής τρομοκρατίας η οποία περιλαμβάνει ευρεία ποικιλία μορφών έμφυλης βίας και κακοποίησης: βιασμό, σεξουαλική δουλεία, σεξουαλική κακοποίηση παιδιών και ανήλικων, σεξουαλική παρενόχληση, εκφοβισμό, ακρωτηριασμό γεννητικών οργάνων, αναγκαστική ετεροφυλοφιλία, κ.α.

Κάθε πράξη σεξουαλικής τρομοκρατίας που οδηγεί σε θάνατο είναι κακούργημα με βαθειά έμφυλη διάσταση και περιλαμβάνει και τις συγκαλυμμένες και θεσμικοποιημένες μορφές βίας όπως για παράδειγμα είναι η ποινικοποίηση των εκτρώσεων σε πολλές χώρες, που οδηγεί σε σοβαρούς τραυματισμούς και θανάτους γυναικών, και ο θάνατος των θηλυκών παιδιών λόγω του ακρωτηριασμού των γεννητικών τους οργάνων.

Η δολοφονία της Ελένης ανήκει σε εκείνο το είδος της γυναικοκτονίας που αποτελεί τουλάχιστον 35% του συνόλου των δολοφονιών γυναικών παγκοσμίως και είναι διαδεδομένη και στην χώρα μας. Διαπράττεται από άνδρα του στενού οικογενειακού ή φιλικού περιβάλλοντος, ή άνδρα με τον οποίο υπάρχει ή υπήρξε προσωπική σχέση (σύζυγο, πρώην σύζυγο, σύντροφο, εραστή). Επίσης έχει από καιρό καταρριφθεί ο μύθος ότι οι γυναίκες διατρέχουν μεγαλύτερο κίνδυνο να υποστούν επίθεση στον δρόμο και επομένως θα πρέπει να αποδέχονται τον εγκλεισμό τους και να απέχουν από την δημόσια σφαίρα. Αντιθέτως οι γυναίκες δολοφονούνται συχνότερα στη ιδιωτική σφαίρα και στο σπίτι τους. Εκεί που σύμφωνα με τις κυρίαρχες και στερεοτυπικές αντιλήψεις της πατριαρχίας είναι (δήθεν) ασφαλέστερες. Δεν μας διαφεύγει επίσης ότι οι γυναικοκτονίες συνδέονται άμεσα με τις κυρίαρχες σεξιστικές αντιλήψεις για το δικαίωμα του αρσενικού ελέγχου επί των γυναικών, που προκύπτει από την πατριαρχική ιδεολογία για το «ιδιόκτητο θηλυκό». Το εξοργιστικό είναι πως στις συγκεκριμένες περιπτώσεις, δεν είναι σπάνιες οι φορές που μέσω και των παραδοσιακών και των ψηφιακών μέσων ενημέρωσης και επικοινωνίας, ο δράστης αποενοχοποιείται σε κοινωνικό επίπεδο στην βάση σεξιστικών επιχειρημάτων για το θύμα και την συμπεριφορά ή τις επιλογές του, οι οποίες είναι εκείνες που δήθεν όπλισαν το χέρι του δολοφόνου. Πρόκειται για μια αποκρουστική και αποτρόπαια διαδικασία που βρίσκεται σε εξέλιξη και στην περίπτωση της δολοφονημένης Ελένης, η οποία δολοφονείται ξανά και ξανά, με στόχο να ατιμωθεί και μετά τον θάνατό της μέσα από τα σεξιστικά και απολύτως φαλλοκρατικά ρεπορτάζ και σχόλια που στερούν την Ελένη και τα θύματα της έμφυλης βίας, ακόμα και από έναν αξιομνημόνευτο θάνατο και όχι μόνο από μια αξιοβίωτη ζωή.

Απογοητευτική και εξοργιστική είναι και η κοινωνική αδράνεια και η συνακόλουθη σιωπή απέναντι στις γυναικοκτονίες, η άρνηση να συνδεθεί το πρόβλημα με την έμφυλη ανισότητα και τις διακρίσεις που την συνοδεύουν, ίσως όχι άσχετη με την ευρέως διαδεδομένη και στην χώρα μας αντίληψη πως η βία πρέπει να χρησιμοποιείται ως μέσον σωφρονισμού των «ηθικά» αδύναμων γυναικών. Όμως αυτό πρέπει να τελειώνει! Η σιωπή και η αδράνεια είναι συνενοχή! Πρώτη η κοινωνία των πολιτών και οι φορείς της πρέπει επιτέλους να θέσουν την έμφυλη βία στο επίκεντρο των συζητήσεων και των δράσεών τους!

Εμείς οι φεμινίστριες του ΣΥΡΙΖΑ ενώνουμε την φωνή μας με τις γυναίκες που διεκδικούν και αντιστέκονται, που σπάνε το φράγμα της σιωπής, που ανατρέπουν τους μύθους περί συνενοχής και παίρνουν θέση ενάντια στην βία κατά των γυναικών, που απεργούν και βγαίνουν στους δρόμους για να διαμαρτυρηθούν ενάντια στην σεξιστική βία και τις δολοφονίες, συμβάλλοντας με τον τρόπο αυτό στην παγκόσμια ευαισθητοποίηση και στην δημιουργία μετώπου μηδενικής ανοχής της βίας κατά των γυναικών. Διότι «το προσωπικό είναι πολιτικό» και επομένως η βία κατά των γυναικών δεν αφορά αποκλειστικά τις γυναίκες και τα κορίτσια, αλλά το σύνολο της κοινωνίας. Γι’ αυτό θα πρέπει να καταγγέλλεται δημόσια από όλους και από όλες. Πολίτες, εκπροσώπους φορέων, λειτουργούς της πολιτείας, θεσμικούς παράγοντες, οργανώσεις της κοινωνίας των πολιτών, πολιτικά κόμματα και συνδικαλιστικές οργανώσεις. Η αναφορά και καταδίκη της έμφυλης βίας συνιστούν αναπόσπαστο μέρος της πολιτικής παρέμβασης για την πρόληψη και εξάλειψη της βίας. Διότι μας αφορά όλες και όλους, όσες και όσους θέλουμε να κάνουμε βήματα μπροστά για την άρση των έμφυλων διακρίσεων, την έμπρακτη κατοχύρωση των δικαιωμάτων των γυναικών και την χειραφέτησή τους από την πατριαρχία.

Η έμφυλη βία έχει πολλές αποχρώσεις και μορφές. Μας αφορά εξίσου και συνδέεται με την ρατσιστική, σεξιστική, ομοφοβική και τρανσφοβική βία που στρέφεται κατά των ατόμων ΛΟΑΤΚΙ και όποιον ή όποια δεν εμπίπτει στα κυρίαρχα κανονιστικά έμφυλα και φυλετικά πρότυπα. Μας αφορά εξίσου γιατί αναπαράγεται σε ακροδεξιούς και φασιστικούς θύλακες και πολιτικούς χώρους.

Εμείς οι φεμινίστριες του ΣΥΡΙΖΑ, διεκδικούμε την άμεση και πλήρη εφαρμογή της Σύμβασης της Κωνσταντινούπολης (του Ν. 4531/2018) που ψηφίστηκε από το ελληνικό κοινοβούλιο, με την οποία δόθηκε το εναρκτήριο λάκτισμα για την ποινικοποίηση όλων των μορφών βίας κατά των γυναικών και των κοριτσιών, αλλά και για την συντονισμένη δράση της πολιτείας για την πρόληψη και καταπολέμηση της βίας κατά των γυναικών και κατά των κοριτσιών.

Εμείς οι φεμινίστριες του ΣΥΡΙΖΑ,

δηλώνουμε ΜΗΔΕΝΙΚΗ ΑΝΟΧΗ ΣΤΗΝ ΒΙΑ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΓΥΝΑΙΚΩΝ και

διακηρύσσουμε ότι ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΤΩΝ ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΣΕ ΜΙΑ ΖΩΗ ΧΩΡΙΣ ΒΙΑ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΑΠΟΛΥΤΟ ΚΑΙ ΑΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΤΟ.

Για τον λόγο αυτό ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΑΖΙ ΕΝΑΝΤΙ ΣΤΗ ΒΙΑ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΓΥΝΑΙΚΩΝ & ΣΠΑΜΕ ΤΟ ΦΡΑΓΜΑ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ για

• τις γυναικοκτονίες

• τους βιασμούς

• τον ακρωτηριασμό των γυναικείων γεννητικών οργάνων

• τους αναγκαστικούς γάμους

• τις αναγκαστικές στειρώσεις

• τα εγκλήματα στο όνομα «της τιμής»

• την ενδοοικογενειακή βία και τη βία μεταξύ συντρόφων

• την σωματική, ψυχολογική και λεκτική κακοποίηση των γυναικών

• την σεξουαλική παρενόχληση

Εμείς οι φεμινίστριες του ΣΥΡΙΖΑ συμμετέχουμε και σας καλούμε στην διαδήλωση για την γυναικοκτονία της φοιτήτριας Ελένης Τοπαλούδη στην Ρόδο, την Παρασκευή 14 Δεκεμβρίου 2018, στις 18:00 στην Πλατεία Καπνικαρέας στην Αθήνα.