Είναι χαρακτηριστική η μηδενική σχεδόν δραστηριοποίηση άτυπων διεθνών φόρουμ, όπως η Ομάδα G-7 και η G-20, για να υπάρξει, αν όχι κοινή στρατηγική παγκόσμιας οικονομικής ανάκαμψης μετά την πανδημία, τουλάχιστον μια προσπάθεια συντονισμού σε περιφερειακό και παγκόσμιο επίπεδο των διαδικασιών άρσης των περιοριστικών μέτρων στη λειτουργία της οικονομίας.

Ολα τα βλέμματα είναι στραμμένα στον Λευκό Οίκο με ζητούμενη τη χρονική στιγμή που θα επιλέξει ο Τραμπ για να διατάξει την επάνοδο στην οικονομική κανονικότητα, με την προσδοκία ότι το κοινωνικό όφελος, κυρίως στον περιορισμό της ανεργίας, θα επισκιάσει το όποιο κόστος στο μέτωπο της υγείας. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι αν το κόστος της επανεκκίνησης αποδειχτεί διαχειρίσιμο για τον Τραμπ, θα υπάρξει ένα παγκόσμιο ντόμινο αποφάσεων προς την ίδια κατεύθυνση.

Πριν ο Τραμπ επιβεβαιώσει με μια κίνηση υψηλού πολιτικού ρίσκου ότι εμμένει στη γραμμή πλεύσης «Πρώτα η Αμερική», την πρωτιά την εξασφάλισε το Βερολίνο που επέβαλε στην Ε.Ε.–ευρωζώνη την προσέγγιση «Πρώτα η Γερμανία».

Μια προσέγγιση που συνδυάζει τη μέγιστη δυνατή ευελιξία για στήριξη της ανασυγκρότησης εντός της χώρας και ταυτόχρονα τη μέγιστη δυνατή ακαμψία στο επίπεδο της ευρωζώνης σε σχέση με την αμοιβαιοποίηση του κινδύνου και τη μεταφορά πόρων.

Τα παραπάνω αθροιστικά υπονομεύουν την προσδοκία για ένα κοινά αποδεκτό παγκόσμιο σχέδιο ανάκαμψης μετά την ολοκλήρωση του κύκλου ή των κύκλων της πανδημίας.

Το μοντέλο μεταπολεμικής οικονομικής ανασυγκρότησης της Δύσης μετά το 1945 επεβλήθη όχι μέσω σύνθεσης και συναίνεσης αλλά χάρη στη συντριπτική συνολική παντοδυναμία των ΗΠΑ, που μετά το 1941 μέσα στην πολεμική τους εμπλοκή ξεπέρασαν οριστικά τις παρενέργειες της Μεγάλης Υφεσης που κυριάρχησε μετά την κρίση του 1929.

Η διάρκεια και το εύρος των παρενεργειών της πανδημίας θα απαντήσουν στο ερώτημα αν θα οριοθετηθούν η πολυδιάσπαση και η εσωστρέφεια από την ανάγκη μιας νέας παγκόσμιας «μεταπολεμικής» στρατηγικής ανάκαμψης.