Όλο και συχνότερα τον τελευταίο καιρό, το μιντιακό κατεστημένο και οι δακρύζοντες κροκόδειλοι της «θεωρίας των δύο άκρων», επισείουν τον κίνδυνο «πολωνοποίησης» της χώρας. Είναι οι ίδιοι αναλυτές που έδειχναν τόση κατανόηση όταν η ομάδα Βίζεγκραντ έκλεινε τα σύνορα στις προσφυγικές ροές. Οι ίδιοι που σφύριξαν αδιάφορα όταν ο Όρμπαν αρνήθηκε να δεχτεί 1200 πρόσφυγες στην Ουγγαρία. Οι ίδιοι, που κάνουν ότι δεν βλέπουν την εκλογική συνεργασία της Δεξιάς με την Άκρα Δεξιά στην Αυστρία. Και που δεν θα έδιναν τσακιστή δεκάρα για το τι συμβαίνει αυτόν τον καιρό στην Πολωνία, αν αυτό δεν τους έδινε μια ευκαιρία να βάλουν στο ίδιο τσουβάλι κάποιους ακροδεξιούς λαϊκιστές με τον ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό άλλωστε είναι το νόημα και η ουσία της θεωρίας των δύο άκρων.

ΤΙ συμβαίνει όμως στην Πολωνία; Νικητής των βουλευτικών εκλογών του 2015 ήταν το κόμμα «Νόμος και Δικαιοσύνη», (PiS) το οποίο με ποσοστό 37,6% κατοχύρωσε απόλυτη κοινοβουλευτική πλειοψηφία πέντε εδρών (235/460) και σχημάτισε αυτοδύναμη κυβέρνηση. Οι αξίες του είναι γερά θεμελιωμένες στον συντηρητικό καθολικισμό και τον αντικομουνισμό και η πολιτική του έχει ως σημείο αναφοράς τον Τραμπ: κινείται σε γραμμή ευρωσκεπτικισμού και απομονωτισμού, επιδιώκει άριστες σχέσεις με τα ισχυρά οικονομικά συμφέροντα που δρουν στην χώρα, προωθεί μια ατζέντα σκληρής καταστολής και αστυνομοκρατίας και στοχοποιεί τους πρόσφυγες, την αριστερά, τις ΜΚΟ, τους οικολόγους, κάθε έναν που υπερασπίζεται τα κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα. Αέρας στα πανιά του PiS είναι ένα υπερσυντηρητικό ακροδεξιό ρεύμα που εξαπλώνεται στην μεσαία τάξη της χώρας, μετά την ολοκληρωτική διάψευση των προσδοκιών που δημιούργησε στις αρχές του 90 η μετάβαση της Πολωνίας στον καπιταλισμό. Τo PiS κεφαλαιοποιεί πολιτικά αυτό το ρεύμα, στο οποίο κυριαρχούν ο αντικομουνισμός, ο αντισημιτισμός, η ομοφοβία και ο ρατσισμός, λειτουργώντας σαν mainstream ακροδεξιό κόμμα, στο οποίο κάτι Αδώνιδες Γεωργιάδηδες και Μάκηδες Βορίδηδες θα ένοιωθαν σαν το ψάρι μέσα στο νερό. Για να μην αναφερθούμε στον Αντώνη Σαμαρά..

Για να εδραιώσει την κυριαρχία του και να προωθήσει την ακροδεξιά λαϊκιστική του ατζέντα, το PiS μεθοδεύει από την πρώτη στιγμή της κυβερνητικής του θητείας ένα ευρύ φάσμα παρεμβάσεων. Οι παρεμβάσεις αυτές αποσκοπούν στην χειραγώγηση της δικαιοσύνης, της αστυνομίας και του θεσμού του δημόσιου κατήγορου, στην διενέργεια οικονομικών εκβιασμών σε βάρος πολιτικών αντιπάλων, στην προσπάθεια ελέγχου των ΜΜΕ μέσω επιχειρηματιών που διαπλέκονται με το κυβερνητικό κόμμα. Επειδή όμως τέτοιου είδους παρεμβάσεις προσκρούουν σε διατάξεις του πολωνικού Συντάγματος, η κυβέρνηση του PiS επιχείρησε τελευταία να ελέγξει και την σύνθεση του Συνταγματικού Δικαστηρίου της χώρας, αλλάζοντας τον τρόπο συγκρότησής του. Το γεγονός αυτό προκάλεσε την δημόσια αποδοκιμασία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, η οποία όμως αδυνατεί να πάρει συγκεκριμένα μέτρα σε βάρος της πολωνικής κυβέρνησης, καθώς στην περίπτωση αυτή θα πρέπει να θεωρείται δεδομένο ένα ουγγρικό βέτο.

Είναι προφανές ότι η κατάσταση αυτή παρουσιάζει πολύ μεγάλες ομοιότητες με την Ελλάδα, τόσο σε πολιτικό όσο και σε θεσμικό επίπεδο. Ειδικά αν είσαι τυφλωμένος από την βλακεία και την ανοησία: Αν δεν μπορείς να ξεχωρίσεις αυτόν που μιλάει για δημοκρατική και κοινωνική (και) Ευρώπη από αυτόν που μιλάει για Πολωνία Πολωνών Καθολικών. Αυτόν που μιλάει για ανοιχτή κοινωνία, από αυτόν που μιλάει για περιστολή των συνταγματικών εγγυήσεων. Αυτόν που μιλάει για αλληλεγγύη από αυτόν που επενδύει πολιτικό κεφάλαιο στον ρατσισμό και την ξενοφοβία. Μπορείς να επικαλεστείς σημαντικότατες αναλογίες ανάμεσα στην Ελλάδα και την Πολωνία αν βαφτίσεις «παρέμβαση στη δικαιοσύνη» την υποχρέωση των δικαστικών να καταθέτουν Πόθεν Έσχες, ή την απαίτηση να έχει καθαρογραφεί η απόφαση του Τριμελούς Εφετείου Κακουργημάτων Πειραιά για το Noor1 μετά από 17 μήνες. Αν χαρακτηρίσεις «προσπάθεια ελέγχου των ΜΜΕ» την δημοπράτηση του δικαιώματος χρήσης των δημόσιων τηλεοπτικών συχνοτήτων ή την συζήτηση για τα θαλασσοδάνεια της γάτας Ιμαλάϊων. Αν αποκαλέσεις «προσπάθεια πολιτικής εξόντωσης» την διερεύνηση, αντί για κουκούλωμα, ενός τεράστιου σκανδάλου όπως η υπόθεση Novartis. Μια γερή έκπτωση στην κριτική σκέψη χρειάζεται και, να, ο κίνδυνος «πολωνοποίησης», έτοιμος να σερβιριστεί, ως μπαμπούλας, ως τροφή μηδενικής θρεπτικής αξίας σε πολιτικά αναλφάβητους.

Η «θεωρία των δύο άκρων» είναι φτιαγμένη από λάσπη και υποκρισία και συνεπώς δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί με ορθολογικά επιχειρήματα. Και αν ένας σκεπτόμενος άνθρωπος ρωτήσει «επιτέλους τι είναι αυτές οι χοντροκομμένες ανοησίες που αισθάνεστε την ανάγκη να εκφωνείτε δημόσια;» η απάντηση θα είναι πάντα η ίδια: «Πολωνοποίηση γιατί έτσι. Και άμα σας γουστάρει»..