to top
  • βρείτε μας στο Twitter
  • βρείτε μας στο Facebook
  • βρείτε μας στο YouTube
  • στείλτε μας email
  • εγγραφείτε στο RSS feed
  • international version

Πολιτική ευθύνη και υποχρεωτικός εμβολιασμός

Η εικόνα του Βασίλη Μοϊντίνη, του αθλητή που έμεινε περίπου δύο μήνες διασωληνωμένος με Covid-19 και έχασε 42 κιλά, συγκρίνεται μόνο με αυτή του Μιχάλη Τρεμόπουλου, του στελέχους των Οικολόγων, που είχαμε δει πριν μερικούς μήνες. Οι φωτογραφίες τους δεν είναι σαν κι εκείνες που βλέπουμε στα πακέτα των τσιγάρων. Οι κυανωτικές φυσιογνωμίες που απεικονίζονται στα τσιγάρα δεν έχουν όνομα. Μπορούμε σιωπηρά να τους αγνοήσουμε. Είναι κι αυτός ένας τρόπος άρνησης: αγνοούμε τα πρόσωπα, αδιαφορούμε για το μήνυμα του υπουργείου Υγείας και λέμε από μέσα μας «ήταν δική τους ευθύνη, ας μην κάπνιζαν».


Δεν είναι το ίδιο με την Covid. Όχι ότι εδώ δεν υπάρχει ατομική ευθύνη. Αλλά στην προκειμένη περίπτωση μπορεί να αρρωστήσεις επειδή δεν πρόλαβες να κάνεις τη δεύτερη δόση του εμβολίου, επειδή περνούσες αμέριμνος δίπλα από κάποιον που έβηχε στον δρόμο, ενώ είχες βγάλει τη μάσκα σου για να ξεθολώσουν τα γυαλιά ή καθώς έτρωγες ανυποψίαστος μια τυρόπιτα. Ο άτυχος Μοϊντίνης δεν πρόλαβε να εμβολιαστεί, γιατί είχε κάνει χειρουργείο. Νόσησε στις 27 Μαΐου και είχε ραντεβού για το εμβόλιο στις 2 Ιουνίου.

Δική του ευθύνη; Δεν νομίζω. Υπάρχει ένας πεπερασμένος αριθμός μέτρων και τρόπων (αυτό)προστασίας που μπορεί να πάρει κανείς. Δεν μπορεί πάντοτε να αναβάλει κάτι επείγον, να κυκλοφορεί με στεγανοποιημένη στολή, ούτε να περπατάει σε απόσταση δέκα μέτρων από τους άλλους σε πεζοδρόμιο που έχει πλάτος δυο μέτρα. Εκεί υπεισέρχεται η συλλογική ευθύνη και το χρέος της Πολιτείας. Φέτος, Σεπτέμβριο-Οκτώβριο, χάθηκαν λόγω Covid υπερδιπλάσιοι άνθρωποι από ό,τι πέθαναν πέρυσι. Τι πρέπει να συμβεί δηλαδή για να καταλάβουμε ότι έτσι δεν πάει και έτσι δεν γίνεται;

Από τις στήλες του tvxs είχαμε πει τα προφανή εδώ και καιρό: ότι οι περισσότερες ΜΕΘ είναι μεν απαραίτητες, αλλά δεν φτάνουν• ότι θα πρέπει να ελέγχεται δραστικά η διασπορά του ιού (που σημαίνει αυτόματο περιορισμό της κυκλοφορίας σε συνωστισμένα περιβάλλοντα όταν σημειώνεται κορύφωση)• ότι χρειάζεται ενεργητική προστασία (με μαζικό εμβολιασμό). Είχαμε πει επίσης ότι ορισμένα από τα εμβόλια (π.χ., της Astra Zeneca) δεν ήταν όσο αποτελεσματικά θα έπρεπε και είχαμε εξηγήσει ότι η προστασία από τον εμβολιασμό, παρότι δεν θα εξαφανιστεί εντελώς, θα μειώνεται βαθμιαία συναρτήσει του χρόνου. Ήταν σαφές ότι μετά από 6-9 μήνες θα χρειαζόταν επαναεμβολιασμός. Όλα αυτά τα είχαμε γράψει όχι ως ειδικοί και παντογνώστες, αλλά ως υπεύθυνοι άνθρωποι, στοιχειωδώς ενημερωμένοι από τα διεθνή μέσα και τις επιστημονικές πηγές.

Ερχόμαστε λοιπόν στο προκείμενο: το πρόβλημα του υποχρεωτικού εμβολιασμού. Κατ’ αρχήν, υποχρεωτικός εμβολιασμός δεν σημαίνει ότι οι ανεμβολίαστοι θα συλλαμβάνονται, θα ναρκώνονται και θα εμβολιάζονται χωρίς να το πάρουν είδηση. Ούτε ότι θα περάσει ξαφνικά από πάνω μας το ελικόπτερο της ΕΛΑΣ και θα ψεκάσει με εμβόλιο ανθρώπους, σκυλιά και γάτες. Το «υποχρεωτικό» εδώ νοείται μόνο ως μια αιρεσιμότητα: αν δεν είναι κανείς εμβολιασμένος, δεν πρέπει να βρίσκεται σε καθημερινή, στενή επαφή με «κοινό», όσους δηλαδή εξυπηρετούνται στις δημόσιες υπηρεσίες ή όσους έρχονται αναγκαστικά σε άμεση επαφή μαζί του (λεωφορεία, γηροκομεία, μονάδες φιλοξενίας προσφύγων, στρατός, αστυνομία, κλπ.).

Ας μη μετατρέπουμε ένα πρακτικό πρόβλημα σε ακαδημαϊκό ζήτημα ή πολιτικό θέμα. Δεν έχει σχέση με τις ελευθερίες και τα δικαιώματα, ούτε με τα εργασιακά. Κανείς δεν είπε ότι οι ανεμβολίαστοι θα πρέπει να απολύονται ή να φοράνε στο πέτο τους το κίτρινο αστέρι. Ισχύει όμως το αυτονόητο: πως να ελέγχει ο αστυνομικός τα εστιατόρια, αν ο ίδιος δεν είναι εμβολιασμένος; Και πως να κοιτάει ο νοσοκόμος τον υπερήλικα στο γηροκομείο, τη στιγμή που μπορεί να του μεταδώσει ανά πάσα στιγμή τον ιό; Να μην πω για τον μάγειρα και το προσωπικό που σερβίρει φαγητό στον στρατό …

Η διστακτικότητα της κυβέρνησης να υιοθετήσει μια πολιτική σαν κι αυτή που ισχύει στην Ιταλία ή τη Γαλλία οφείλεται, πρώτα απ’ όλα, στον φόβο ότι κάτι τέτοιο θα έχει πολιτικό κόστος. Το ίδιο ενδεχομένως ισχύει και για τα κόμματα της αντιπολίτευσης. Προκειμένου μάλιστα για την Αριστερά, εκεί τα πράγματα γίνονται ακόμα πιο σύνθετα, διότι υπάρχει και ένας αριθμός ανθρώπων που, λόγω πικρής εμπειρίας, έχει δυσανεξία απέναντι στον οποιονδήποτε καταναγκασμό.

Έμμεσος καταναγκασμός είναι πράγματι ο περιορισμός των ανεμβολίαστων, αλλά, εάν εφαρμοστεί λελογισμένα, θα είναι ένα μέτρο συνταγματικά νόμιμο και υγειονομικά δικαιολογημένο. Στην ίδια λογική άλλωστε ήταν και το μέτρο το λοκντάουν, που δεν καταλαβαίνω με πιο σκεπτικό απέκλεισε τόσο εύκολα η κυβέρνηση.

Αγγίζουμε το σουρεαλιστικό. Έπρεπε να βγει ο Ευάγγελος Βενιζέλος (ως ιδιώτης πλέον) και να πει ότι δεν είναι εντάξει να έχουμε 300 νεκρούς κάθε βδομάδα για να ξεκινήσει κάποια συζήτηση στον δημόσιο χώρο. Έπρεπε να μιλήσει ο γιατρός Γεροτζάφας (από τη Γαλλία) για να αρχίσει να το σκέφτεται η αξιωματική αντιπολίτευση. Έπρεπε να γεμίσουν τα νοσοκομεία, πριν μπει ο χειμώνας, για να ευαισθητοποιηθούν οι δημοσιογράφοι. Τι σημαίνουν άραγε όλα αυτά στο πολιτισμικό επίπεδο;

Το μόνο ανάλογο που μπορώ να βρω για να καταδείξω το άτοπο όλης αυτής της διστακτικής στάσης απέναντι στο υποχρεωτικό του εμβολιασμού είναι ένα παράδειγμα από την ιστορία της Ιατρικής. Στο παρελθόν, επειδή η μόλυνση με γονόκοκκο (που προκαλεί βλεννόρροια) εθεωρείτο υπαρκτός κίνδυνος κατά τον τοκετό, οι μαιευτήρες έσταζαν στα ματάκια των νεογνών μερικές σταγόνες απολυμαντικού (νιτρικό άργυρο) πριν καλά-καλά κόψουν τον ομφάλιο λώρο. Η διαδικασία αυτή, που εγκαταλείφθηκε γιατί σήμερα οι ετοιμόγεννες εξετάζονται ενδελεχώς πριν γεννήσουν, δεν γινόταν βέβαια ούτε με τη συναίνεση του νεογέννητου, ούτε μετά από συνεννόηση και έγγραφη άδεια από τους γονείς του. Ήταν στάνταρντ διαδικασία στα νοσοκομεία. Σκεφτείτε ότι μιλάμε για κάτι απείρως πιο καταναγκαστικό από τον υποχρεωτικό εμβολιασμό (όπως τον περιέγραψα), που όλοι όμως αποδέχονταν τότε εν όψει του κινδύνου. Η φωτογραφία πριν-μετά του Βασίλη Μοϊντίνη δεν δημιουργεί άραγε ένα ανάλογο «Δίκαιο»;

Για να γίνω κατά τι πιο αυστηρός: τα πολιτικά κόμματα έχουν την υποχρέωση να λειτουργούν διαπαιδαγωγητικά απέναντι στην κοινωνία. Όχι να χαϊδεύουν τον κόσμο και να υποχωρούν στις ανορθολογικές πιέσεις, επειδή βραχυπρόθεσμα μπορεί να υπάρξει πολιτικό κόστος. Ας αλλάξουν λοιπόν ρώτα, πριν θρηνήσουμε περισσότερα θύματα.

tags: άρθρα

2024 © left.gr | στείλτε μας νεα, σχόλια ή παρατηρήσεις στο [email protected]
§ Όροι χρήσης για αναδημοσιεύσεις Αναφορά Δημιουργού-Μη Εμπορική Χρήση 3.0 Μη εισαγόμενο (CC BY-NC 3.0)