Ήταν συχνό το φαινόμενο στις καταμετρήσεις των φοιτητικών εκλογών σε συλλόγους στους οποίους είχε παντοδυναμία ο παραδοσιακός δικομματισμός κάλπες να ανοίγουν, άκυρα ψηφοδέλτια να προσμετρώνται, έγκυρα να ακυρώνονται, ανύπαρκτες ψήφοι να προσμετρώνται στο τελικό αποτέλεσμα.

Άλλες φορές υπήρχαν κάλπες ακόμα και σε πορτμπαγκάζ αυτοκινήτων ή σε άσχετες τοποθεσίες. Έπειτα, ο καθένας έδινε το δικό του αποτέλεσμα και στο τέλος η ΔΑΠ και η ΠΑΣΠ κέρδιζαν. Και πανηγύριζαν το βράδυ οι περήφανοι αρχηγοί των κομμάτων για τη δημοκρατική νίκη τής φοιτητικής τους νεολαίας.

Έτσι προέκυπταν τα Διοικητικά Συμβούλια και η ζωή συνεχιζόταν. Πολλοί από τους πρωταγωνιστές εκείνων των επεισοδίων βρίσκονται σήμερα στην κεντρική πολιτική, ακόμα και στη Βουλή.

Βλέπετε, η μύηση στο πώς να είσαι νόμιμος ιδιοκτήτης της χώρας και των θεσμών ξεκινάει από τα κομματικά σπάργανα. Κι όταν τα διδάσκεσαι αυτά από τα πρώτα μαθήματα, τότε φτάνεις στο σημείο να ξεφτιλίζεις την κοινοβουλευτική διαδικασία σε ζωντανή τηλεοπτική μετάδοση.

Να λες σε ανοιχτό μικρόφωνο «δεν πειράζει, πάει αυτό τώρα, δεν θα το καταλάβουν» κι έπειτα να ανοιγοκλείνεις την κάλπη και να ψαχουλεύεις στα ψηφοδέλτια για να κάνεις τη «διόρθωσή» σου. Μπροστά στα μάτια των πολιτών αλλά και του προέδρου της Βουλής, ο οποίος νομιμοποιεί μια πρωτοφανή πρακτική που θυμίζει Κοινοβούλιο βαλκανικών ή ασιατικών χωρών.

Ο κύριος Τασούλας, που ψηφίστηκε και από την αξιωματική αντιπολίτευση θυμίζω.

Πώς τα φέρνει όμως η ζωή… Ο Σταύρος Καλογιάννης, που έριξε το άκυρο ψηφοδέλτιο, είναι ο υιός του επίσης βουλευτή της Ν.Δ. Λευτέρη Καλογιάννη που έμεινε στην Ιστορία ως “Καλπογιάννης”. Εκείνος που το 1985, στην επαναληπτική ψηφοφορία για την εκλογή του Χρήστου Σαρτζετάκη στην Προεδρία της Δημοκρατίας, πήρε την κάλπη από την αίθουσα της Ολομέλειας και την πήγε στα γραφεία της Νέας Δημοκρατίας.

Ιδιοκτησία και οικογενειακή υπόθεση το κράτος, το Κοινοβούλιο, οι θεσμοί από πάνω μέχρι κάτω. Και δεν ντρέπονται να μιλούν για προστασία των θεσμών και της δημοκρατίας!